Rahim Er

İngilizler, darbeleri sever ama kendi ülkelerinde değil. Onlar, kendilerinde monarşiyi devam ettiren muhafazakârlarken diğer ülkelerde bir şekilde darbe teşvikçiliği yapar, bazen de darbenin destekçisi olurlar. Mahir Kaynak, oto biyografik eseri 'Yel Üfürdü Su Götürdü'de 27 Mayıs 1960 Darbesi'nin arkasında İngiltere'nin olduğunu en ikna edici biçimde açıklar. Bir darbe takip eden onlarca yıla tesir etmektedir. 27 Mayıs yüzyılımıza mal olmuştur. Sultan Abdülaziz'e yapılan darbe dahi hâlâ tartışılmakta.

Bir yere kapılıp kalmamakta faydalar var. Atalar, "bütün yumurtaları tek sepete koymamalı" diyor. Türkiye'nin son dönemler temel hatası bu olsa gerek. Yumurtaları tek sepete olmasa da etiketinde ABD ve AB yazan iki sepete koymuş durumda. Alternatifleri zengin olan tarafın pazarlık gücü elindedir. ABD-AB ikilisinden birini diğerine karşı hakkıyla koz olarak kullanamamak bir kayıp. Diğer kayıplarımız da var.

İki güzel haber, Pazar ve Pazartesi günleri verildi. İkisine de çok sevindik. Haberin birini Başbakan Tayyip Erdoğan seçim bölgesi Siirt'ten açıkladı. Diğerini Milli Eğitim Bakanı Hüseyin Çelik Ankara'dan. Başbakan'ın haberine göre kişi başına milli gelir seviyesi 1500 doların altında olan şehirlere vergi muafiyeti, SSK indirimi ve arazi tahsis kolaylığı geliyor.

İstanbul, önemli bir toplantıya ev sahipliği yapıyor. "Yarının Kurulması Hedef 2023" ismi verilen forum, yerli yabancı oldukça kalabalık bir misafir topluluğunu bir araya getirdi. Finans Dünyası dergisinin bizzat da şahit olduğumuz gayretli çalışmalarıyla organize olan bu forum aynı zamanda Türkiye'nin Davos'u olarak da kabul görmekte.

Amerikan başkanı değil, başkan yardımcısı değil, savunma bakanı değil... Savunma bakan yardımcısı. Bu kişi, Türk milletine, Türk hükümetine, Türk ordusuna hakaret etmiştir. İşte madde başlıklarıyla dedikleri.... Türk milletine: -Irakta'ki gerçekleri anlayamamıştır!!!... Türk hükümetine: - Hükümet de Irakta'ki gerçekleri anlayamamıştır!!!... Türk Ordusu'na: -Kendisinden beklenen liderliği gösterememiştir!!!...

Yıldız Teknik Üniversitesi'ndeki öğrenci olaylarını dehşetle takip ettik. Sopa, kan, insafsızlık, dayak ve dehşetin hepsi bu kavgada vardı. Kavga eden gençler iki sol grupmuş. "Faşizme ölüm" ve "Ali, Hüseyin, Ulaş, kurtuluşa kadar savaş" sloganları atılıyordu. Bunlar 25-30 sene evvelinin sloganları. Sloganların aslı şöyleydi. "Faşizme ölüm, halka hürriyet" ile "Mahir, Hüseyin Ulaş kurtuluşa kadar savaş".

Lise 3'ler fiilen bitti. Öğretmenler, sınıfa geliyor talebe, nâmevcut. Çünkü onlar, üniversite imtihanına hazırlanmaktalar. Kurslar, okulları aşan bir sür'atle talebeyi çalıştırmakta. Onun için talebe, hatır raporları ibrazıyla okula gelmiyor. Dersten kaçma söz konusu değil. Tam tersine daha çok ter dökmek maksadıyla böyle yapılıyor. Ancak ortada bir terslik yok mu?

Bilim Araştırma Vakfı'nın tertiplediği Kıbrıs İçin Gerçek Çözüm isimli konferansların üçüncüsü cumartesi günü Lefkoşe'de yapıldı. Bu hareket, aynı zamanda KKTC Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş'ın yalnız olmadığına dair bir mesajdı.

Çocukluk yıllarımızın acıklı masallarından biri Erzincan zelzelesiydi. Büyükler, görgü şahitlerinden veya mağdurlardan nakiller yapar, bizler de anlatılanları anlamaya çalışırdık. Ortamektep yıllarımızdan Varto zelzelesini hatırlıyoruz. Sonraları herhalde lise çağımızdaydı Van'da deprem oldu. Kabahat kelimedeymiş gibi, kelimenin değişmesiyle âfet önlenecekmiş gibi zelzele deprem yapılmıştı. Osmanlıcası terk edilirken bari Fransızcası yerine Anadolu Türkçesi'nden "yer oynaması" yahut Türkistan Türkçesi'nden "yer kıpraşması" alınsaydı.

Bazılarının temel meselelerinden biri de Türkiye'nin aidiyet fikridir. Bunlar, memleketimizi bir yerlere ait sayar, diğer tarafları görmezden gelirler. Onların görmezden gelmesiyle gerçekler değişmez. Kaç yol ağzındaysanız oradasınız. İnkâr, başını kuma sokmaktır. Basit örneklerle açıklayalım.

Adam, ABD'li sıradan bir senatör. Bu bay senatör, Türkiye'yi kendi sömürgeleri farz etmeli ki Türkiye Cumhuriyeti dışişleri bakanının Suriye seyahatini içine sindirememiş. Arka arkaya sormakta. "Gül, Suriye'ye niye gidiyor? Türkiye yönünü mü değiştirmekte?" Türkçe'de böylesi hezeyanlar karşısında "yok ölünün körü" denir. Bunu kim diyecek?

TRT'den söz etmek 60'lı, 70'li, 80'li yılların mecburiyetiydi. Bizleri özel televizyon kurdurmaya sevk eden saik de bu mecburiyetin eseri. Özel tv'lerin devreye girip yerlerini almasıyla birlikte TRT yavaş yavaş arka plana düştü. Bir ara neredeyse seyredilemez olduysa da tekrar toparlandı. Şu günlerde TRT yine ündemde.

TRT, Yücel Çakmaklı'ya "Kuruluş" filmini çektirmişti. Çakmaklı, bu filminde senaryoya esas olarak Tarık Buğra'nın Osmancık adlı romanını almıştı. Film çok yankı yaptı, çok ses getirdi. Aslında bir tiyatro aktörü olan Cihan Ünal, Turan Oflazoğlu'nun IV. Murad ismindeki tiyatro oyunundan sonra kendini bir kere daha aştı.

Ne garip tesadüf ki yersiz bir gündemle sarsılan 23 Nisan akşamı bir tv kanalında genelev kadınları konuşuyordu. Bir çoğu yüzlerini maskelerle kapatmışlardı. Anlattıkları dehşet vericiydi. Hayat içinde hayatlar var. Köle hayatı yaşamaktaydılar. İçine düştükleri şartlardan kurtulmak istedikleri halde kurtulamıyorlardı.

Mesele, Münevver Arınç'ın başörtüsü değil. Toplum, bunları aşmış durumda. Halkın gündeminde başörtüsü yok. Anne açık, kız örtülü veya iki kız kardeşten biri açık, diğeri kapalı olabiliyor. Başörtüsü çekişmesinin 3 Kasım 2002 tarihinden öncede kaldığı sanılıyordu. Toplumsal barışı yakalamıştık.

Turgut Özal'ın vefat yıldönümünde 3 temel reformun arka arkaya sıralanması bir tesadüf değildir. İsmine ileride "Erdoğan dönemi" denecek yeni bir dönem başlıyor. IMF, şaşkın olmalı. Hükümet dahi tahminin iki katı meblağa ulaştığı için hayret etmekte haklıdır. Vergi barışıyla nisan bereketi yaşanırcasına hazinede 6.5 katrilyon para birikti.

Pazar günü bir kitap fuarına gittik... Fuar PERPA'da. PERPA, Okmeydanı'nda, Darülaceze'nin arkasında devâsâ bir kompleks. Fuarteks firması buranın son derecede şık ve modern bir şekilde dizayn edilmiş teras katını kiraya tutarak fuar merkezi haline getirmiş. Şehrin tam orta yerinde. Oto park problemi yok. Bankacılıktan haberleşmeye kadar her çeşit imkân el altında. Fuar da gayet güzel olmuş. Sanki baharla birlikte kitaplar bu koskocaman teras katında çiçek açmışlar. Sıra sıra yayınevleri. Binlerce tür kitap ve alabildiğine tenzilat.

Şu gün olmuş hâlâ bazı değer ve müesseseleri birbirine rakip gösterme hastalığındayız. Bu hastalık, eski ve kötü günlerin devamı. Açıktan kınanmasa bile dolaylı olarak, telmih yoluyla kınama çağrısı, ihbarlar yapılmakta.

Washington, Ankara'dan 1 tugay dolayında askerle müteahhitlik hizmetleri istemekte. Buna koalisyonun içinde yer aldığımız gibi bir gerekçeyle hal tarzı da bulunmuş. Amerika'yla birlikte kayıtsız şartsız Irak'a saldırmamızı isteyenler şaşkın olmalı. 200 askerli Polonya'nın gerisine düştüğümüz yolundaki sözler de böylece eskiyor.

Eğer derebeylik devrinde değilsek ve eğer dünyada "adalet" denen bir gerçek varsa suçluların hesap vermeleri lazım. Onlar hesap vermeyecekse milletlerarası mahkemelerin hiçbir önemi yok. Demek ki o mahkemeler, diş geçirilen devletler için. Suç ne, suçlu kim?