ROMAN Bizim Sayfa Senaryo Grubu

Radyodan “Yolumuz gurbete düştü” türküsünü duyunca sesi biraz daha açtı...

Abla, Halil’in onu üzmemek için yalanlar uydurduğu mektubu aylarca göğsünde sakladı!..

Âdem, çocuğunu düşürdü diye karısına küskündü ama belli etmemeye çalışıyordu.

Zehra’nın uzun ve huzurlu hayatının temelleri atılıyordu Taşkesen köyünün biraz dışında…

Âdem kapıdan girdiğinde ve Zehra onu ilk kez gördüğünde, korkmuştu. Asık suratlı bir adamdı...

Zehra ayağa kalktı, yürüyemedi. Bacakları felaketti. Sendeledi. Kızın koluna tutundu.

​Sekiz senedir annelik yaptığı kardeşlerine göz ucuyla baktı. Ağlamamak için vedayı uzatmadı.

Çocuklar sağa sola devrilip uyuduktan sonra, pencereden dışarıyı seyreder gibi oturdu...

Akif Aga, dışarıda, bakkalın penceresi önündeki sedirde oturuyordu. “Gel kızım” dediğinde Zehra’nın yüreği sıkıştı.

Baba ile birlikte içeri girdiklerinde birkaç köylü kadın, anne Mahigül’ü boylu boyunca yatırmış, yorganı üstüne çekmişlerdi.

Ankara’dan buralara kadar geldin, kusura bakma. Diplomasi dünyası da, Ankara da, evlilik de kapandı benim için.

Ben burslu olarak Paris’e, Sorbonne’a giderken babam henüz ayrılmamıştı eşinden...

Gözyaşlarım cama vuran yağmur damlalarına karışıyor, izlediğim Vatan Caddesini bulanık hâle getiriyordu.

"Yapma anne… Ağrılarım var anne… Konuşmak istemiyorum anne… Senden konu edilmedi anne."

Şarkıda dediği gibi, o sabah yağmur vardı İstanbul’da. Ve gözlerim dolu dolu olacaktı günün sonunda...

"Gerçekle karşılaşınca duvara tosladım!"

Hale annesinin “Beraber gidelim” teklifini kabul etmedi. Gerekçe söylemedi. Sadece kafasını sağa sola salladı.

​Tam düşerken onun kızı olduğunu hissetti. Hem korktu, hem şok geçirdi, hem üzüldü, hem şaşırdı.

Eğitimsiz halk ozanlarının yüreğiyle yazdığı bu anlamlı sözler Hale’yi hep etkilerdi. Yine eskilere gitti...

Ahmet olanı biteni anlamak için işçilerin yüzüne baktı, kadını süzdü. Bir şey anlamadı...