ROMAN Bizim Sayfa Senaryo Grubu

"Benim aklım yatar buna yahu. Zaten çocuk dediğin ne ki, ayak bağı. Konuşalım..."

Adam, Hacer’i tanıyordu. Hiçbir şey söylemeden tezgâhın arkasından öte tarafa dolandı.

Yarın akşam yine çocuklarını neyle doyuracağının endişesine düşecek, belki de aç yatacaklardı.

Bakkal İdris kasada paralarını sayıyordu. Kapının önündeki karaltıyı fark ettiği zaman merakla eğdi başını...

“Sosyetik yerlerde eve gelen temizlikçi kadınlara kaç para veriyorlar biliyor musun? İnan ki paraya para demezsin…”

Yaşar, genç kadının eve getirdiği parayı hemen eklinden alıyor ve o para bitene kadar eve uğramıyordu.

Bakkala doğru yürürken yüreği heyecanla atıyordu. Bugün de veresiye alabilirse şanslı sayacaktı kendini…

Zehra Ana’nın mezarının üzerinde bugün, altmış yedi sene önce yemek yaptığı yarpız bitkisi var, kendiliğinden büyümüş!..

Evet, Hocasının kabrinin bulunduğu mezarlığın kenarında Zehra Ana'ya da bir yer bulundu.

Zehra Ana, oğlunun da ölmesinden sonra tamamen ibadete verdi kendini...

İki yetim ona kaldı. Tıpkı Dağdibi köyündeki iki yetim kardeşi gibi, biri beş, biri üç yaşındaydı…

Bir büyük binanın bir küçük odasında kızını sararmış solmuş bulunca dizleri titredi Zehra Ananın.

Kızının hastalığına mı üzülsün, tam otuz sekiz yılını harcadığı bu köyden kopuşa mı, bilmiyordu...

“Çocukların gelişine çok seviniyorum, fakat giderken harçlık vermek gerek. Bizde para nerde…”

“Zengin ailenin fakir çocuğu olmak sabır istiyordu. İkimiz de bu sabrı gösterdik Zehra..."

Âdem’in ikinci mektubu da geldi... Bu kez uzaklardan, çok uzaklardan geliyordu. Kore, Ulsan’dan…

Fadime Abla önce Zehra’ya yetiştirdi mektubu. Çünkü o da biliyordu mektubun gerçek sahibini.

Zehra’nın gözyaşı tam “kızım” kelimesinin üzerine düşünce, defterin kapağını hızla kapattı…

Zehra’nın görkemli acı çelengi içinde küçük bir burukluk dikeni olarak yerini aldı Nene.

Kara bir duman sobanın açık bölümünden odanın tavanına yükseldi, Zehra öksürdü.