Seher vakti kalkabilsem, Hakkın divanına dursam...

 

Zehra Ana, çek-yatta uzanmış derin derin düşünen bir deri bir kemik oğluna acı ile bakıyor, bir yandan da dua okuyordu.

(Y.)’nin yüzü başka yöne dönüktü ama annesinin kederle kendisine baktığından emindi; “Babamdan çok yaşadım anne, üzülme” dedi.

Kor gibi yaktı bu cümle ana yüreğini… Oğlunun yanında ağlamamak için odadan çıktı.

Zehra Ana, oğlunun da ölmesinden sonra tamamen ibadete verdi kendini.

Üç numaralı oğlunun tanıştırdığı bir büyük İslâm âlimine teslim olmuş, onun kitaplarını, sohbetlerini kana kana “içiyordu.”

Artık hiçbir acı umurunda değildi; her şey geçiciydi ve ahirette her şeyin karşılığı vardı.

Bu büyük bir teselliydi. Artık sadece “o günü” bekliyordu.

Yurdun çeşitli köy ve şehirlerine dağılmış çocukları zaman içinde İstanbul’da toplandı. Hepsi evlenmişti ve hepsi aynı sitede oturuyordu, kendisi hariç.

 

 

Seher vakti kalkabilsem,

Hakkın divanına dursam,

Beş vakit huzura varsam

Varsam ağlayı ağlayı…

 

Nimetin şükrünü bilsem,

İhsanlara layık olsam,

Şükür secdesine varsam

Varsam ağlayı ağlayı…

 

Günahlarım affolunsa,

Tövbem, duam kabul olsa;

Kabul olduğunu bilsem

Bilsem ağlayı ağlayı…

(Y.)’nin ölümünden bir süre sonra, çocuklarının evlerinin bulunduğu siteye geldi Zehra Ana.

Bütün çocuklarında birer gece kaldı.

Bunun aslında bir veda dolaşması olduğunu o an kimse bilmiyordu.

Oysa Zehra Ana, bütün bir ömür yaptığını yapmıştı; kimseyi zahmete sokup ayağına getirmemiş, kendisi gitmişti.

Hepsini dolaşıp, en son, kendisini âlim zatla tanıştıran oğluna geldi.

Burada hastalığının ne olduğunu bilmeden, iki gün yattı. Üçüncü gün akşamüzeri büyük kız torununa “Beni oturtabilir misin?” dedi.

Oturdu, bir süre camdan dışarı baktı sessizce… Akşam oluyordu.

Bunun kendisi için son akşam olduğunu biliyor muydu, bilinmez.

Şöyle dedi:

“Yine güneş batıyor nice pişmanlıkların üstüne… Bu dünyada rahatlık aramak boşa gayret kızım.”

Biraz sonra, yine aynı torununun yardımıyla son kez uzandı yatağa… DEVAMI YARIN