Yetenekli Kalemler

Başkaları Dünya Çevre Günü kutluyor diye yazmıyorum bunları. İçinde yaşadığımız güzel ülkemizde içimi acıtan konularla ilgili üzüntülerimi dile getirmek için yazıyorum. Tamam, teknoloji birçok güzellik getirdi ama bizden ve çevre güzelliğimizden daha fazlasını götürdü. Sadece bir örnek verecek olursak ilk yapıldığı andan günümüze 8 milyar ton naylonun yarısından fazlası denizlere atılmış. Balık ve deniz ürünleri bitme noktasına geldi. Üç taraflı denizlerle çevrili güzelim ülkemizin denizlerini bitirme noktasına geldik. Başta Marmara Denizi haliç ve İzmit körfezi olmak üzere Ege Karadeniz ve Akdeniz’e atılan fabrika atıkları, lağım suları ve naylon plastik sayesinde kirlilikten geçilmez oldu. Sadece Marmara’da 20-30 yıl önce 50’ye yakın balık cinsi şimdilerde kirlilik yüzünden 10-15’e inmiş olup şimdi onlar da bitme tehlikesiyle karşı karşıyadır.

İnsan sebepsiz, amaçsız yaşayamaz. Hepimizin dünyaya gelme amacımız aynıdır fakat yaşama sebeplerimiz farklı. Burada deneniyoruz, sınanıyoruz. Dünya doyumluk değil tadımlıktır. Zaten bu dünyaya imtihandan geçmek için geldik. Sonsuz hayata geçmeden önce sınanıyoruz. Allahü teâlânın emirlerini yerine getirip yasaklarından kaçınırsak başarılması çok da zor bir iş değil aslında. İmtihanından tam puan alıp geçebilenlere ne mutlu. Bizim üzülmek için az, şükretmek için çok sebebimiz var. Nefes alabiliyor olmak bile insana bahşedilmiş en büyük şükür sebebidir. Kendini en dipsiz kuyuda hissettiğinde bile mutlaka şükredecek bir nimet vardır. Önemli olan görebilmek. Bakmak başka, görmek başkadır. Bakmak gözün işidir, görmek ise kalbin. Her şey bakış açısında gizlidir. Biz onu güzel görmek istersek ondan daha güzelini göremeyiz. Yine biz çirkin görmek istersek ondan daha çirkinini göremeyiz. İnsan bakış açısında neye odaklanırsa onu görür. Öyle ki mutlu ve sevinçli iken baktığımızda güzel gördüğümüz birçok şey, moralimiz bozuk iken anlamsız, değersiz gelebilmektedir. Başımıza gelen her olaya bakarken ne hikmeti var diye de düşünebilmek gerekir. Bir insana, dağa, taşa, toprağa, gökyüzüne nasıl baktığın ne gördüğün ile alakalıdır. Bakış açımızı kalbimize yöneltmeliyiz ki en güzel cevapları kalp verir. Hayatımızda olup bitenlere çok fazla takılırsak ilerlemesi güç olur. Sürekli geçmişte yaşamak ağır bir yük olarak sırtımıza biner.

Düzen her şeyin yerli yerinde ve sorunsuz işlemesi midir? Ömer Seyfettin’in Yüksek Ökçeler adlı hikâyesinde aslında normal işleyen bir düzenden bahsedilir. Belki de bizim de tarif ettiğimiz düzen odur. Ama bu düzenin bir de ‘ama’sı vardır… Çünkü köşkte yaşayan çok zengin ve kısa boylu kadının bir sağlık sorunu, düzeni bozar. Aslında olagelmiş işleyişlerin hep küçük aksilikleri ve bozanı olmuştur.

Günümüzde çocuklar ekrana teslim edilmiş durumda. Ailenin çocuğunun ne izlediği ile ilgili bir endişesi yok. Çocuk telefonda neler izlemiş, neler yapmış anne, baba sorgulamıyor bile. Gün boyu ekranda nelere maruz kalmış, bunu kimse düşünmüyor… Ne kadar acı değil mi? Siz sokakta yürürken tanımadığınız biri çocuğunuzla konuşmak istese, onunla biraz vakit geçirmek istese. Veya size sormadan kolundan tutup götürse, saatlerce vakit geçirmek istese? Tabiİ ki o kişiyi asla çocuğunuza yanaştırmazsınız. Üstüne üstlük rahatsız ettiği için polisi bile ararsınız… Hâlbuki çocuğunuzun eline telefon vererek, ona her şeye bakma yetkisi vererek, sokakta selam vermeyeceğiniz kötü karakterdeki insanları evinizde saatlerce misafir ediyorsunuz… Bundan ise hiç rahatsızlık duymuyorsunuz… Hâlbuki çocuğunu yetiştirmek isteyen her ailenin çocuğunun neler izlediğini de bilmesi ve kontrol altına alması gerekir… Demişler ya: “Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.”

"Uyutmak" kelimesini “öldürmek” yerine kullanmayı reddediyorum. Uyku mevzubahis değildir. Sokaktaki köpekler de aslında bizim hayvanlarımızdır. Bizimle hayatı ve memleketimizi paylaşmaktalar. Göçebe ve ziraata dayalı toplumlarda insanlara hizmet eden sadık varlıklardı. Şimdiki hâlden köpekler değil toplum olarak yöneticilerimiz olarak biz mesulüz. Sanayileşme ile gelen değişikliklerde bu hayvanları ihmal ettik. Suçlusu biziz. Faturayı köpekler değil biz ödemeliyiz...

Sevgi; gönlümüzün derinliklerinden çıkıp geliveren en güzel duygulardan birisidir. Sevgi kelimesi bile insana yürekten coşku, haykırış ve huzur veriyor. Bize yaratılışımız ile birlikte sevgi hisleri ne kadar da bol ve cömertçe bahşedilmiş. Bu sevgilerden birkaçını çok kısa olarak ele alalım.

Bu sene 29 Mayıs’ta İstanbul’un fethinin 571. yıl dönümünü kutladık. Hayırlı mübarek olsun. Dünyanın iki kıta üzerinde toprağı olan “bî misl ü bahâ” olan bir metropoldür İstanbul. 1453 senesine kadar birçok defa çeşitli devletler tarafından kuşatılan İstanbul’un fethi, Müslümanlar arasında İslamiyet’le birlikte ortaya çıkan mukaddes bir ideal olmuştur. Peygamber Efendimizin “İstanbul muhakkak fethedilecektir, bu fethi yapacak hükümdar ne güzel hükümdar ve onun askerleri ne güzel askerdir” hadis-i şerifi, bütün İslam hükümdar ve kumandanlarının bu şehri fethetmek arzu ve gayretlerini harekete geçirmiş, İslam ordularının dalga dalga bu şehre akmalarına sebep olmuştur.

Toplumda birçok insan Karadeniz'de gemileri batmış gibiyken o niçin bu kadar gülümseyen ve sevecen hâldeydi?

Bir öğretmen anlatmıştı:

İlmin bilimin, güzel ahlakın hâkim olduğu bir toplumda huzur olur, sükûnet ve mutluluk olur. Güzel ahlak işin özü ve gizemidir. Ahlakı düzgün olmayandan ne olursa olsun insana zarar gelir.

Emanet kelimesi sözlükte birkaç konuyu içerir. Birine geçici olarak bırakılan eşya, kimse vb. Bir kimse ile birine gönderilen şey. Eşyanın ücret karşılığı bir süre bırakıldığı yer, insanın canı veya ruhu... Eskiler bu sebeple “nasılsınız?” sorusuna karşılık olarak “emaneti taşıyoruz” diye cevap verirdi. O hâlde öncelikle kendimize emanet edilen öz canımıza ihanet ediyor muyuz etmiyor muyuz?

Bu sene ilkbahar sanki sonbahar gibi geçti. Geçerken birçoğumuzdan bazı şeyleri sonbahar gibi beraberinde alıp götürdü. Hani sonbaharda yapraklar dökülür ağaçlardan, eksilir bir şeyler. Sert ve soğuk rüzgârlar eser. Kiminin de hayatından eksildi bazı şeyler; içimizden, ruhumuzdan. Güzel hisleri çoğaltmaktı halbuki niyetimiz. Neden oldu ki böyle? İnsanlığımız da mı yitip gitti bizden, esen sert rüzgârın yaprakları birer birer uçurduğu gibi...

Bize tarihimizi neden öğretmediler? Öğrettiler ise de neden doğru öğretmediler yanlış öğrettiler? Japonların teknolojik değişim ve dönüşümünü iyi takip eden rahmetli Turgut Özal, bir Japon ekibini Türkiye'ye davet etmiş. Onlardan “Türkiye neden geri kaldı?” diye bir araştırma yapmalarını istemiş. Onlar da araştırmalarını yapıp bir rapor sunmuşlar.

Makinenin önünde dikiliyorum. Çünkü boş... Birçok şey boş hayatta lakin dolduruyorsun bir şekilde. Kendinden ya da tamamıyla kendini vererek. Hep tükenerek, biterek, eksilerek.

Azim ve kararlılık insanı geç yatırıp erken kaldıran bir duygudur. Hayata güç, enerji ve anlam kazandırır. İster sanatçı olsun ister sporcu olsun ister siyasetçi olsun veya iyi bir anne baba olmak istesin. Ne olursa olsun insanda azim ve kararlılık yoksa bu arzu ettikleri mükemmelliğe ulaşamazlar.

Gönüllerde görülmek, gülistanda derilmek, secdelerde dirilmektir, fazilet. Mazisinden beslenmeyenler, atisinden nasiplenmeyi ummasınlar.

İnsanın hayatında iki ders çok önemlidir. Birincisi din dersidir. Bu ders bizlere hayatın gayesini, yaratılış amacını ve Rabbimize karşı görevlerimizi anlatır. İkincisi de dünden elde edilmiş amaç tecrübe bilgileridir. Yani geçmişi yaşamış ve yaşadığı hayattan ders çıkarmış insanların tecrübelerinden istifade etmektir.

Bazen düşünüyorum da yıllar ne çabuk geçiyor. Sanki bir çırpıda geçmiş gibi. Evin önünde oyun oynadığımız günler daha dün gibi. Tek derdimiz okuldaki dersler ve sınavlardı. Şimdi ise hayatın acı gerçekleriyle yüz yüze geldiğimiz yıllardayım. Şimdi kafamızdaki sorular başka... “Nasıl iş bulacağız?”, “nasıl ve ne zaman evleneceğiz?”, “geleceğimizi nasıl şekillendireceğiz?” gibi konuları düşünüyoruz. Bütün bunların altından nasıl kalkacağım bilemiyorum. Bildiğim tek bir şey var o da Allah’tan ümidi kesmemek ve sabır.

Bir zulüm ki yer gök ağlamakta! Genelde Filistin özelde Gazze’de gerçekleştirilen sivillere yönelik insanlık dışı katliam, mazlum ve mağdur Filistin halkına karşı soykırıma dönüşmüştür. Her geçen gün şiddeti artan bir savaşta bir halk dünyanın gözü önünde yok edilmektedir.

Bir mübarek zat, abdest almaya bir çeşmeye gitmiş, tam abdest alırken, avucunun içine çamur düşmüş. “Bu, temiz bir çeşme, burada çamur ne gezer?” demiş. Çamuru koklamış mis gibi. Çamura; “Ey çamur bu ne hâl?” diye sormuş. Çamur;