Salih Uyan

1998 yılında henüz üniversitede öğrencisiyken Amerika'ya gitmiştim. Bir yaz kampında gönüllü olarak çalışıyordum. Kampta benimle birlikte çalışan birçok farklı Avrupa ülkesinden genç vardı.

Önümüzdeki hafta TÜYAP Kitap Fuarı başlıyor. Kitapseverler yine büyük bir heyecanla fuara akın edip on binlerce kitap arasında oradan oraya savrulacak. Kimisi klasiklere, kimisi yeni çıkanlara, kimisi çok satanlara yönelecek.

Futbola ilgisi olmayan ve takım tutamayan birisi olarak çok zor zamanlardan geçiyorum. Ülkemizde "Takım tutuyor musun?" sorusu atlanıp doğrudan "Hangi takımı tutuyorsun?" sorusuna geçildiği için sosyal ortamlarda çok gergin anlar yaşıyorum.

Bir arkadaşım anlatmıştı. Yurt dışından dönerken uçakta namaz kılması icap etmiş. Hosteslerden bir tanesine durumu izah edip müsait bir yer olup olmadığını sormuş. Hostes çok nazik bir şekilde yer ayarlamalarının imkânsız olduğunu söylemiş.

Bilgisayarımın ekranından hikmetli sözler kervanı geçiyor gün boyu. Kiminle konuşsam erdemli... Ekrana çıkan herkes insanlığın zirvesinden hitap ediyor topluma.

Dün "Abinin öz güveni göz yaşartıcı cinsten," yazan bir twit takıldı gözüme. Altta da bir resim vardı. Büyütünce bu resmin bir özgeçmiş olduğunu anladım. Baş tarafında şöyle yazıyordu; "1984 yılında, Sivas'ın Kangal ilçesinde lider olarak doğdum."

Babam, eski Kadıköy Müftüsü Mekki Efendinin kâtipliğini yapmış uzun yıllar. Çocukluk yıllarımda, içinde Mekki Efendinin ismi geçen birçok şey dinledim babamdan.

Yıllar önceydi. Galiba 12 yaşında falandım. Çocukluk arkadaşım Rıdvan'la Fatih'teki Nişanca camisine Cuma namazına gitmiştik. Alt katta yer olmadığı için üst kaça çıkıp oturduk. İmam hutbeyi okuyordu.

Marka takıntısı olan bir insan değilim aslında.

Şehrin sokak lambaları hâlâ yanarken iki arkadaş ellerinde olta ve kovalarla arabalarından indiler. Halk tarafından "sahilin en bereketli noktası" olarak ünlenmiş noktada hazırlıklarını yapıp oltalarını denize salladılar.