İnsanın değeri ne ile ölçülür?

Dünyada en zor şey kıymet bilmektir. Bazen büyüklerimizin bazen de küçüklerimizin kıymetini bilmiyoruz. Arkadaşlarımızın, dostlarımızın kıymetini biliyor muyuz acaba?.. Geçtiğimiz günlerde bir özel hastanenin internet sitesinde bir yazı gördüm. Ses terapisinden bahsediyordu. İnsanlar sırf seslerini kalınlaştırmak için bu terapiye katılıyorlarmış. Sesi ince olanlar toplumda ciddiye alınmıyormuş. Bu yüzden belli bir mevkiye gelen, yönetici olan insanlar özellikle bu terapiye katılıyormuş. Yazının devamında eğer terapiye rağmen sesi kalınlaşmayan insanlar olursa onlar ameliyat dahi oluyormuş!..

 

Aslında insanlar karşısındaki kişiyi sırf sesi için değil bahsettiği konu için ciddiye alsa mesela. İnsanların dış görünüşü değil de bu dünyaya kazandırdıkları bizim umurumuzda olsa keşke. Ama maalesef kendimize eğlence olsun diye insanlarla alay etmek, ciddiye almamak değer vermemek veya arkadaş ortamından dışarı itmek en çok yaptığımız şeylerden biridir. Hele hele biraz önce saydığım davranışları engelli bireylere yapmak daha da vahim bir durum. “Biz neden böyle bir milletiz?” sorusu geliyor yine akla. Yıllarca sırf dış görünüşünden dolayı, sesinden dolayı dalga geçtiğimiz değer vermediğimiz insanlar ölüp gittikleri zaman mı kıymetli olacak bizim için? Oysa her insan kendi içinde bir dünyadır ve her insan bizim için kıymetlidir. Allah her insana bir beceri vermiştir. İnsanların dış görünüşüyle, sesiyle, engeliyle ve hastalığıyla ilgilenmek yerine Allah’ın o insana verdiği beceriye kıymet ve önem verelim. Helal ve mubah şeylerle eğlenelim. İnsanları rencide etmeyelim...

 

Çok şey değil bunları başarırsak daha güzel ve yaşanılabilir bir dünya herkes için mümkün hale gelebilir. Arkadaşlarımızın, dostlarımızın, ailemizin kıymetini bilelim. Onlara değer verelim. İnsanların değerini, kıymetini daha farklı şeylerle ölçelim.

 

     Abdullah Karakoç

 

 

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

     Bir gün gelirsin diye

 

 

 

Ben, hep seni bekledim, bir gün gelirsin diye.

 

Sen de beni, ben gibi, belki seversin diye.

 

 

 

Seni ne çok özledim, senle beni sözledim.

 

Yollarını gözledim, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Ellerimde çiçekler, uçuşurdu böcekler.

 

Müjdeni verecekler, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Uyku girmez gözüme, sadık kaldım sözüme.

 

Bakar mısın yüzüme, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Karlı dağlarda yandım, susmadım adın andım.

 

Umut sözüne kandım, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Kays gibi çölde dondum, uğrunda Mecnun oldum.

 

Ararken kendim buldum, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Muhibbi aşkı söyler, nazende gönül eğler.

 

Âşıklar yolun bekler, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Hattında kayıp oldum, zülfünde aşkı buldum.

 

Vuslata hayal kurdum, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Seherde ağlıyordum, ismini anıyordum.

 

Aşkınla yanıyordum, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

İşte bak, unutmadım, yokluğa alışmadım.

 

Tarihe karışmadım, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Bir kez sevmiştim seni, sevmesen de sen beni.

 

Aşkım eskimez yeni, bir gün gelirsin diye.

 

 

 

Aşkıma laf söyletmem, Aciz’im hiç naz etmem

 

Sen olsam hiç bekletmem, bir gün gelirsin, diye.

 

 

 

     Aciz-A. Gök (Sultan Divanından)

 

 

 

 

 

SAĞLIK OLSUN

 

 

 

Oruç mideyi rahatlatır

 

 

 

Her yemekten sonra midenin hazım yapmaya başlaması için hazım kanalı litrelerce hazım suyu ve çok kıymetli enzimler harcar. Bunların dışarı atılmadan önce zararsız hâlde, zararsız hâle gelmesi için de yüksek bir enerji kullanılır. Bu enerji hızlı bir tempo ile 5-6 kilometre yürüme sonunda harcanan enerjiye eşittir. Bu yüzden yemeklerden sonra insana sebebini bilmediği bir yorgunluk gelir. Oruç tutanlar işte bu yorgunluktan kurtulur. Böylece vücudun kısa günlerde 10, uzun günlerde 15 saat sindirim yorgunluğundan uzak kalmasıyla bedenin mutlak istirahati sağlanır.

 

Bir yıl boyu alınan gıdaları hazmetmek için durmadan çalışan ve yıpranan sindirim organları, oruç sayesinde bir dinlenme fırsatı ve kendisini yenileme imkânı bulur.