Abdüllatif Uyan

"Emîr Hüsrev Dehlevî", vaktiyle Hindistân'da, Âlim ve velîlerden biriydi o zamanda. Çocuk yaşında bile, çok bağlıydı dînine. Götürmüştü babası, "Hâce Nizâmeddîn"e. Girerken babasıyla tam dergâhtan içeri, Dedi ki: (Babacığım, siz yürüyün ileri.)

"Alî Râmîtenî" ki, büyük bir evliyâdır. Her bir nasîhatinde, Rabbânî tesir vardır. Buyurdu ki: (Bu yolda, kemâle gelmek için, Çok gayret göstermesi lâzım gelir kişinin. Yapsa da senelerce mücâhede, riyâzet, Yine de zor erişir maksadına o gâyet.

Bir gün, bu "Velî" zâtın geldi ki kalplerine: "Göç edip yerleşeyim, Hârezm vilâyetine." Sonra, yakınlarıyla bu beldeye geldiler. Kenar bir mahallede, oturmak istediler.

Şöyle nakledilir ki: Bu zâtın zamanında, Sâlih bir kimse vardı "Seyyid Atâ" adında. Bu kişi, bu velîyle ettiyse de mülâkât, "Büyük zât" olduğunda, şüphesi vardı fakat. Bu yüzden ona karşı, şânına yakışmıyan, Bir davranış içinde bulunmuştu bir zaman. Lâkin tam o günlerde, dağdan haydut kimseler, Bu kişinin köyüne baskın düzenlediler.

İslâm âlimlerinin çok büyüklerindendir. Evliyâ-yı kirâmdan, çok yüksek bir velîdir. Çok kısa bir zamanda, bitirdi tahsîlini. "İlm-i bâtın"ın dahî ikmâl etti hepsini.

Bu büyük zât, ömrünün son yirmibeş yılında, Rahatça uyumadı yatıp da yatağında. Kendisini görmeye gelseydi âşıkları, Onlarla sohbet için, çıkardı az dışarı.

"Kutbüddîn-i Bahtiyâr", yaparak çok ibâdet, Allahü teâlâdan etmezdi bir an gaflet. Fakîrâne bir hayât yaşıyordu ekseri, Zîrâ böyle olmaktı, onun bütün isteği.

"Kutbüddîn-i Bahtiyâr", o yerin sultâniyle, Bir gün geziyorlardı, kol kola, sevgi ile. "Maiyyet-i sultân" da gelirlerdi geriden. Önlerine, ağlıyan bir kadın çıktı birden.

Binikiyüz otuzbeş yılında bu büyük zât, Hindistân'ın "Delhi"de, eyledi Hakk'a vuslat. Hâlen de "Nûr" saçılır kabrinden pek ziyâde. Ziyâret eyliyenler, eder çok istifâde.

"Mazhar-ı Cân-ı Cânân", büyük âlim ve velî. Binlerce müslümâna olmuştu fâideli. Yediği lokmalarda, titiz idi gâyetle. "Şüpheli" bir yemeği, yemezdi kat'iyetle. Bir gün "Gâfil" birine âit olan bir ekmek, Verdiler, bir lokmacık yedi o bilmiyerek.

"Mazhar-ı Cân-ı Cânân", bir âlim ve velî zât. Sohbeti, gönüllere olurdu âb-ı hayât. Üstâdına ihlâsı, sevgi ve muhabbeti, Fevkalâde çoktu hem, ona teslîmiyyeti.

Henüz vefât etmeden, birkaç gün önce idi. Rabbine kavuşmanın, şevk ve sevincindeydi. Âhirete göçmesi olmuşken böyle yakın, İnsanlar, sohbetine gelirdi akın akın.

"Mazhar-ı Cân-ı Cânân", evliyâdan bir kişi. Sünnet-i seniyyeye muvâfıktı her işi. Bir gün, talebesiyle yolculuğa çıktılar. Bir miktar yol gidince, yorulup acıktılar.

Henüz bu mübâreğin çocukluk zamanında, Rüşd, hidâyet nûrları parlıyordu alnında. "Ebû Bekr-i Sıddîk"ın her ne zaman ismini, Ansaydı, karşısında görürdü kendisini.

Üstâdı "Seyyid Nûr"dan, feyz alarak dört sene, Yükseldi tasavvufun en yüksek zirvesine. Onun teveccühü ve himmetiyle nihâyet, Talebe okutmaya, aldı mutlak icâzet.

"İmâm-ı Rabbânî"nin torunu olan bu zât, Serhend şehrinde doğup, orada etti vefât. Mübârek babasından tahsîl görüp, sonunda, Çıktı çok yükseklere, o tasavvuf yolunda.

Allah adamlarından, bir âlim ve evliyâ. Binbeşyüz onikide teşrîf etti dünyâya. Buhârâ'nın, "Emkene" köyünde doğan bu zât, Yine doksan yaşında, bu yerde etti vefât. Bu dîni yaymak için, uğraştı gün ve gece.

İmâm-ı Rabbânî'ye tam bağlı değil iken, Memurluk yapıyordu, öyle gidip gelirken. (İstifâ edeyim mi?) diyerek edince arz, Buyurdular ki: (Hayır, devam et yine biraz.) Kendisi anlatır ki: Sılaya gitmek için, İmâm-ı Rabbânî'den istedim bir gün izin. Ayrılıp, Burhanpur'a gidene kadar, her an, Rûhen benimle idi, ayrılmadı yanımdan.

Hindistân'da yaşıyan büyük bir evliyâdır. Hâl ehli kimse olup, kerâmetleri vardır. İlmiyle amel eder, çok ibâdet yapardı. Bir günâh işlemekten korkar, ödü kopardı.

"Seyyid Nûr Bedevânî", evliyâ-yı kirâmdan. Titizlikle kaçardı, her günâh ve haramdan. Kerâmetle doludur, baştan sona hayâtı. Başı derde düşenler, arıyordu bu zâtı.