Abdüllatif Uyan

Evliyânın büyüklerinden Pîr Muhammed Erzincânî hazretleri bir yaz günü sabah namazından çıktılar. Talebelerine; "Erzincan'a inmek dileriz. Sevdiklerimizden arzu edenler bizimle gelsin” buyurdu. Kırk talebesi vardı.

Evliyânın büyüklerinden Pîr Muhammed Erzincânî hazretlerinin köyünde bir kadıncağızın ineği akşam evine dönmedi. Kadın, ineğini, Şeyh Muhammed hazretlerinin talebelerinden birinin aldığını zannetti. Onlara sû-i zan etti.

Anadolu'da yetişen evliyânın meşhurlarından Mustafa Safî Efendi’nin türbesi inşâ ediliyordu. Bu işle meşgul olanlar, bu büyük zâtın kabri yanında, ona karşı lâzım olan edebi tam göstermiyorlardı. Ayaklarını uzatıyorlardı. Edepsizce oturuyorlardı.

Anadolu'yu aydınlatan evliyânın meşhurlarından Mustafa Safî Efendi, Bolu'ya, insanları irşâd için geldiğinde, orada meşhur biri vardı. Hâfız Kavvâm Efendi. Kendini beğenirdi. Safî Efendi’yi sevmezdi.

Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh), öleceği vakit ağladı! Yakınları geldiler. Ve sebebini sordular. Cevâbında; "Dünyâdan ayrıldığım için ağlamıyorum” buyurdu.

Selmân-ı Fârisî hazretleri (radıyallahü anh), gâyet fakîrâne bir hayat yaşardı. Ebû Vâil diyor ki: Bir dostumla birlikte Selmân'ın ziyâretine gittik. Karnımız da açtı.

Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh) gâyet az yerdi. Bir sofrada, fazla yemesi için ısrâr edildi.

Saîd bin Müsseyyeb (radıyallahü anh) anlatıyor: Selmân-ı Fârisî, bana; “Ey kardeşim! Hangimiz evvel vefât edersek, vefât eden, kendini hayatta olana göstersin” dedi.

Selmân-ı Fârisî hazretleri, tavanı olmayan bir evde yaşardı. Medâyin'de Vâli idi. Şam'dan birisi geldi. Yanında bir çuval incir vardı. Selmân-ı Fârisî'yi tek bir hırka ile görünce işçi zannedip; (Gel, şunu taşı!) dedi.

Selmân-ı Fârisî hazretleri; senelerce fakîrlik ve kölelik içerisinde çektiği sıkıntıları, Vahiy pınarının berrak sularından kana kana içip gideriyordu.

Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh), Müslüman olunca “Kinde” kabîlesinden bir hanımla evlendi.

Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh), Müslüman olup kölelikten kurtulduktan sonra geçimini sağlamak için ince hurma dallarını toplardı.

Resûl-i ekrem Efendimiz, bir gün bir topluluğa nasîhat ediyordu. Dünyânın boş, gerçek hayâtın âhirette olduğunu anlatmak için onları bir koyun ölüsünün yanına götürdü.

Sehl ibni Sa'd (radıyallahü anh) rivâyet ediyor: Sevgili Peygamberimize biri geldi. Ve kendisine; “Yâ Resûlallah! Allahü teâlânın ve insanların, beni sevecekleri bir işi bana öğretir misiniz” dedi.

Sehl ibni Sa'd (radıyallahü anh), kendisine soru sormak için mürâcaat edenleri samîmî olarak dinlerdi.

Sehl bin Sa'd (radıyallahü anh), Uhud Savaşı sırasında yaşı küçük idi. Onun için bu savaşa katılamadı. Diğer yaşı küçük Sahâbîler gibi Medîne'de kalmıştı. Efendimiz bu harpde yaralandı. Bu haber Medîne'ye ulaşmıştı! Onun için herkes üzgündü! O da çok üzüldü!

Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri, bir sohbetinde; “Kendinizi, vermeye alıştırın, vermeye alışmayanların, son nefeste işi zordur” buyurdu.

Bir gün Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri sohbet ediyordu.

İbrâhim Gülşenî hazretlerinin oğlu Ahmed Hayâlî, babasından otuz yedi sene sonra vefât etti.

Seyyid Sıbgatullah hazretleri bir günkü sohbetinde; “Kardeşlerim! Namazlarınızı vaktinde kılın ki, kıyâmet günü pişmân olmayasınız!” buyurdu.