M. Said Arvas

Resulullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir hadis-i şerifte buyurdu ki: "Eğer benim bildiğimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız."

Bize kin güden, bizim yüzümüzden cennetten kovulduğu, lânetlendiği için, bizi en büyük düşman olarak gören şeytanların en çok üzüldükleri gün Arefe günüdür...

Nimetler, nereden gelirse gelsin onu Rabbimizden bileceğiz, O'na şükredeceğiz. Bize iyilik yapan kimseyi yaratan O'dur. O'na, bize iyilik yapma arzusunu veren de O'dur.

İnsanoğlunun çok değer verdiği dünya saltanatı birkaç günlüktür. Belli bir müddet sonra ne hayat kalır ne de saltanat. Değer mi onu gaye edinmeye?

Milletlere tarihlerini unutturmak, onları yok etmeye çalışmak demektir. Millî tecrübelerinden mahrum kalan topluluklar, yarınlarını kurmak için sağlam bir zemin bulamazlar...

Cehenneme atılacak olanlar kıyamet günü şöyle diyecekler: "Bize bir şefâat eden yok mu? Candan bir dostumuz yok mu bizi bu sıkıntıdan, bu acıdan kurtarsın!.."

Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuyla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir.

Lokman Hakîm hazretleri, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur: "Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et!"

Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar.

Hazreti Musa ile Hazreti Hızır, bir şehirde, yıkılmak üzere olan bir duvar görürler. Hızır aleyhisselam eliyle duvarı düzeltir! Musa aleyhisselam bunun sebebini merak eder!

Ölümden kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe ondan uzaklaşır. Ölüm hariç ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün anlayacağız...

Önümüzdeki Pazartesi günü Ramazan Bayramına kavuşacağız inşallah... Ne kadar da çabuk geçti. Bir daha bu feyizli aya kavuşur muyuz, kavuşamaz mıyız, belli değil...

Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır...

Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var: Birincisi bedâva bulduğumuz ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başlıyoruz.

İnsanoğlu melekle hayvan arasındadır. Aklı var, melekler gibi, nefsi var hayvanlar gibidir. Aklını üstün tutarsa melekleşmeye doğru yükselir, hatta onları da geçer...

"Âdemoğlunun bütün amelleri kendisi içindir, oruç hariç. O, benim içindir. Yemesini içmesini, nefsâni arzularını benim için terk ediyor, onun karşılığını da ben vereceğim."

Dünyanın, kendisi fani olduğu için saadeti de fanidir. Yaşadığımız dünya, ebedi saadet yeri olamaz. Buradan ayrılacağız, başka bir âleme gideceğiz...

Bu gece, bir sene içinde olacak işlerin, rızıkların, ecellerin, hastalıkların, zelzele ve buna benzer meydana gelecek şeylerin, listesi meleklere teslim edilir...

Musa aleyhisselâm bir gün; "Ya Rabbi, cennette benim komşum kim olacak, bana bildir de gidip onunla görüşeyim" diye dua eder...

Şimdi bir hanımefendiye deseniz ki: "Eskiden çamaşırlar elde yıkanırdı, sen de eskiden olduğu gibi çamaşırları elinle yıka, onlar gibi ol!" İkna edebilir misiniz?