Ömer Ekinci

Bugün size sakin, dingin bir pazar yazısı yazmak istedim. Kırk yıllık bir bilanço. Altmış gün sonra kırk yaşına basacak olan birinin gönlünden, zihninden geçenler.

Bir okurum, çok değerli bir büyüğüm yazmış. “Ömer Bey kardeşim, her vakit namazımı camide kılmaya özen gösteriyorum. Artık birçok camimizde şadırvanda sıcak sular akıyor. Orada rahat rahat abdest alıyoruz yalnız aklıma da şu takılıyor. Bu sıcak sular devletimizin kesesinden karşılanıyorsa bu da demektir ki hepimizin vergileriyle ödeniyor. Eğer gayrimüslim ya da ateist, deist bir vatandaş ahirette gelip “Benim vergimle, benim isteğim dışında sıcak sularla abdest aldın, hakkımı helal etmiyorum” derse ben ne diyeceğim? Bence caminin tüm giderleri o caminin cemaati tarafından karşılanmalı”.

Sosyal medyada bir protesto başladı. Fahiş fiyatlardan dolayı vatandaşa “20-21 Nisan tarihlerinde restoranlara gitmeyin” çağrısı yapılmış.

Şimdi size farklı bir senaryo okutmak istiyorum. Sebebini en sonda yazacağım. Yerel seçimlerden önce hükûmetin birkaç şeyi farklı yaptığını düşünün, mesela emekli maaşlarında iyileştirme yapmış olsun. Hadi buyurun alternatif senaryomuza.

Eskiden yani bundan on yıl öncesine kadar belediye başkanlarının sağ kolu fen işleri müdürü olurdu. Artık bu değişti. Yeni sağ kol belediye başkanının basın danışmanı ya da sosyal medya danışmanı.

Size bu hafta beni çarpan, bölen ve toplayan bir olayı anlatacağım. Bu yazıyı ayaküstü okuyorsanız lütfen durun, rahat bir yere geçip oturun, telefonunuzu da sessize ya da uçak moduna alın.

Dün gece yine gazeteci abilerimizle ve kardeşlerimizle bir sahur programındaydım. Bir genç gazeteci kardeşim durdu durdu “Abi geçenlerde kulağını çınlattım” dedi. Malatya’ya gitmiş. Kalabalık bir toplulukla sohbet ederken konu açılmış. “Durun” demiş “Ömer Abinin bu konuda bir yazısı vardı onu açıp size okuyayım.” Hangi yazı diye sordum, direkt başlığını söyledi. İlk başta hatırlayamadım ama sonradan hatırladım. Başlığı da tam buydu “Orada olmayan adamlar”.

“Hangi çocuğunuzu daha çok seviyorsunuz?” desem şöyle bir bozulursunuz, “Öyle soru mu olur?” dersiniz.

8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nü kutladık. Kadınları övdük, tüm çiçek isimlerini saydık, çiçekli kelebekli paylaşımlarımızı yaptık ve günü tamamladık.

Zor bir dönemden geçiyoruz. Özelliklerde büyük şehirlerde yaşamak oldukça zorlaştı. Küçük şehirler ya da merkezin dışındaki ilçeler, kasabalar ve köyler yaşamak için daha elverişli durumda.

Alanında çok meşhur, çok bilinen bir çocuk psikiyatrıyla tanışmıştık. Otizm konusunda insanların umut bağlayıp, seansına binlerce lira ödediği bir kişiydi. Harvard’da okumuş diye insanlar çok iyi olduğuna inanıyordu.

Sonda söyleyeceğimi baştan söyleyeyim. Hani fotoğraf paylaşırken çocuklarının yüzüne emoji koyan, yahut çocuklarını fotoğraflarda göstermeyen anne-babalar var ya, işte zaman onları haklı çıkaracak.

Pazar pazar, keyifli, mutlu, umutlu bir yazı okutmak isterdim size ama üzgünüm. Biraz karnınızı ağrıtacağım.

Bu hafta bir cenaze vardı. Sektörümüzden bir arkadaşımızın babası rahmetli oldu, biz de yanında olmaya çalıştık.

İlk Türk uzay yolcusu Alper Gezeravcı’nın da yer aldığı Axiom Mission 3 (Ax-3) ekibinin uzay yolculuğu başladı. Uzay aracının sağlıklı bir şekilde göğe yükselişi karşısında Sanayi ve Teknoloji Bakanı Mehmet Fatih Kacır’ın “Vuhh, gitti adam!” tepkisi sosyal medyada çok konuşuldu.

Bir film izledim. İspanyol yapımı bir film. Dört kişilik bir ailenin 17 yaşındaki genç, sessiz, mülayim oğlu. Evde ablasının bile ezdiği, lisede sürekli dayak yiyen, dayak yerken sesini bile çıkaramayan kendi hâlinde bir çocuk. Evindeki hâline baktığınızda da gayet “istenen” bir evlat profili. Uyumlu, ılımlı, söz dinleyen bir çocuk.

Bu yazım biraz dertleşme, biraz size akıl danışma, biraz serzeniş yazısı.

29 Aralık gecesi Riyad’da Türkiye’nin önde gelen iki kulübü Galatasaray ve Fenerbahçe, Süper Kupa finalini oynayacaktı. Ancak bu müsabaka gerçekleşmedi.

Daha önce de yine bu sayfada kendisinden bahsetmiştim. Türkiye’nin önde gelen sanayi kuruluşlarından birini genç yaşta ve sıfırdan kurmuş bir arkadaşımla sohbet ettik.

Televizyonlarda, siyasette, medyada gördüğümüz yanlış, bayat, bozuk, zehirleyici şeyler için her zaman bir söylemimiz var: “Malzeme bu”