Rahim Er

Erivan deyip durmaktayız. Ermeniler "Erivan" diyor, biz de öyle söylemekteyiz. Bunun sebebi tarih şuuru noksanlığı. Halbuki Bugün Erivan denen şehir, bizim dünkü Revan'ımızdır. IV. Murad Han tarafından fethedilmiştir. Bu fethin hatırasına Topkapı Sarayı'na muhteşem bir köşk ilave edilerek ismine Revan Köşkü denmiştir.

Son birkaç aydaki politik kargaşaya rağmen döviz fırlamadı, borsa çökmedi, yatırımlar durmadı, yabancı sermaye rahatsız olmadı, yükü en fazla çeken sınıflardan olduğu halde esnaf ve tüccar ümitsizliğe düşmedi. Ne var ki kargaşa, huzursuzluk, bir zerrecik bile görününce terör, beklediği havayı buldu. Ankara'da çok elîm, çok vahîm bir facia yaşadık. Halbuki ortada hiçbir şey yok. Bir seçim kararı alınmış, partiler eski zamanlara göre pek de sert olmayan üsluplarla diğerini eleştirmekte.

Bu kadar gerginlik hayra alamet değildi. Nitekim şer gecikmedi. Hem de Ankara'da, başkentte bomba patladı. Patlamanın ilk ânlarda kaza mı, sabotaj mı olduğu anlaşılamadıysa da ihtimaller giderek sabotaja doğru döndü. Polis, olağanüstü bir başarı göstererek gerçeği ortaya çıkardı, kendisi de parçalanmış olan fail daha evvel eylemlere karışmış olan bir PKK mensubuydu.

Her seçim çok mühimdi ama bu seçim daha da mühim. Bu seçimle 2050'li yıllara kadar ki zamanı, 21. asrın yarısını etkileyeceğiz. Onun için aday tesbitinde hata yapılmaması gerekiyor. Eş-dost, partiye fazla para yatıran... gibi kıstaslar güdülürse mesele baştan kaybedilir.

Birkaç gün öncesinde aday adayları isimleri yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlayınca, gözler bize de döndü, haylice merak üstümüzde yoğunlaştı. Doğrudan soramayanlar, etrafımızdan haber almaya bakıyorlarmış. "Bir müracaat yok" cevabı atlatma gibi telakki ediliyormuş. Hayır, aday adaylığı için bir il veya ilçenin veya herhangi bir genel merkezin kapısını çalmadık.

Ordumuz 2500, TSK Mehmetçik Vakfı 25 yaşında... Tarihler mukayese edildiğinde açı çok büyük. Bu vakfın nice zamanlar evvelinde kurulmuş olması gerekirdi. Ne var ki bir dönem hukuk sistemimiz, vakfa izin vermiyordu. Halbuki vakıf müessesesi batıyla birlikte bütün dünyada var. Nitekim bizde de yanlıştan dönüldü, '70'li yılların başlarında vakıflar, tekrar hayatımıza girdi.

CHP ve DSP seçim ittifakında anlaştılar. Karar, adı geçen iki partinin DYP ve ANAVATAN örneğinde olduğu gibi birleşmesi değil, bir seçim ortaklığı. Belki ileride tek çatı altında da toplanabilirler. Partiler, darbelerle çok biçildi. Yetişmiş kadrolar 10 yılda bir darmadağınık oldu. Bir çok kabiliyet hizmet dışı kaldı. Darbeler sebebiyle şu ânki CHP bile aslında ilk CHP değil. Zira 12 Eylül rejiminde kapatılmıştı.

Birleşme niyetleri aynı zamanlarda ortaya çıktı. DYP ve ANAVATAN niyetlerini hayata geçirdiler. Hatta DP adının ucuz bir kurnazlıkla kapatılmış olmasına rağmen yollarına devam ediyorlar. CHP ile DSP ise birleşemedi. Zeki Sezer, İzmir'de meydandakiler şiddetle istediği halde, Rahşan Ecevit'ten izin almamış olmalı ki, Deniz Baykal'ın yanına gitmedi.

Mehmetçik, 50 Bin kişiyle hudutta Balyoz Harekâtında... Bölgemizin uzmanı yazar Robert Fisk, Amerika'nın Irak'tan çekileceğini, Kuzey Irak Kürtlerine verdiği destekten vaz geçeceğini ve Türkiye'nin Irak'a gireceğini ileri sürmekte.

Öyle anlaşılıyor ki Recep Tayyip Erdoğan'ın asıl niyeti başkanlıktı. Önce partisinden kendisi veya bir başkası cumhurbaşkanı olacak, sonra 2010 gibi bir zamanda başkanlığa geçilecekti. Nitekim, Abdullah Gül'ün adaylığı kesinleşince bazıları "başbakanlığı verdi, cumhurbaşkanlığını da verir" şeklinde eleştiriler getirdiler.

Sizce hangisi daha etkili? Televizyon ekranları mı, meydan mitingleri mi? En evvel mitingler vardı. Tâ II. Meşrutiyet'ten beri bu meydanlar, tam bir asırdır hatiplerin gürlemeleriyle inlemekte. Bu defa parti mitinglerinden önce politik mitingler gündeme girdi. Abdullah Gül'ün Çankaya yokuşuna tırmanan arabasının tekerine o mitingler çomak soktu. Tandoğan, Çağlayan derken karşı mitingler uç verdi. Başbakan, Erzurum'da siftah yaptı. İzmir'den karşı atak geldi. Artık miting havasındayız.

Liderler, seçim tarihi üzerine konuşmaktalar. Seçimin bir ay evvel veya sonra olması çok da mühim değil. Bugün hayli tartışılan çok olaya altı ay sonra tebessüm edeceğiz. Mühim olan, çok çok mühim olan, yeni dönem TBMM'deki insan kalitesidir.

İstanbul Harbiye'de bir müze vardır, ismi Askeri Müze. Osmanlı zamanındaki harbiye binası, bugün bir kültür merkezi olarak faaliyette. Her vatandaşın, her müzemiz gibi öncelikle bu müzeyi de görmelerini hararetle tavsiye ederiz.

Fransa Cumhurbaşkanlığı seçimini tamamlayabildi. İdari yapıyı, idare hukukunu büyük ölçüde bu devletten iktibas etmiş olan Türkiye ise aynı seçimi gerçekleştiremedi. Fransız seçmen yüzde 85 buçukluk bir iştirakle muhafazakâr aday Nicolas Sarkozy'yi ElysÈe Sarayı'na yolladı. Oy nisbeti yüzde 53, diğer aday Segole Royal ise yüzde 47 oy alabildi. Eski içişleri bakanı olan Sarkozy tutucu bir Fransız. Bayan Royal'se sosyalist.

Her şey çok hızlı cereyan ediyor... Abdullah Gül, dün kıl payı denecek bir farkla Cumhurbaşkanlığını kaçırdı. Siyasette mevcudu muhafaza çok mühim bir başarı. İktidar, 3 Kasım 2002 genel seçim takvimiyle 6 Mayıs 2007 Cumhurbaşkanlığı seçimi arasında 13 fire vermiş bulunuyor. Şu halde ne Recep Tayyip Erdoğan kârdadır ne de kopup giden Erkan Mumcu... Her şey çok hızlı cereyan ediyor... Abdullah Gül, dün kıl payı denecek bir farkla Cumhurbaşkanlığını kaçırdı. Siyasette mevcudu muhafaza çok mühim bir başarı. İktidar, 3 Kasım 2002 genel seçim takvimiyle 6 Mayıs 2007 Cumhurbaşkanlığı seçimi arasında 13 fire vermiş bulunuyor. Şu halde ne Recep Tayyip Erdoğan kârdadır ne de kopup giden Erkan Mumcu...

İki yıldır, AK Parti'nin kimi aday göstermesinin isabetli olacağına dair birçok isimler sıraladık. O kadar yazıp konuşmamız arşivlerde kaldı. Bir süre devam eden sükût ve sürprizden sonra Abdullah Gül'ün adaylığı ilân edildi. Abdullah Bey, hemen herkesin kalitesinde, devlet adamlığı kapasitesinde ittifak ettiği bir isim. Eşinin örtülü olmasının da çok battığı kanaatinde değiliz.

Çok hızlı, heyecanlı ve sıkıntılı bir zaman dilimi yaşadık. Sanki her şey kış uykusundaydı da nisanın ikinci yarısında uyanıverdiler. AK Parti'nin Cumhurbaşkanı adayını açıklanması, ilk ânda Abdullah Gül'ün müstakbel cumhurbaşkanlığının kesin görülmesi. İhtilaflar çıkması, çıkan bu ihtilafların Anayasa Mahkemesi'ne taşınması. Dosya Anayasa Mahkemesinde iken Genelkurmayın şanssız bir internet sörfü, hükümetin sarsılmadan dik durması, bunların önünde ve arkasında Tandoğan ve Çağlayan mitingleri ve 1 Mayıs nostaljisi...

30 yıldır kan davası güden bazı işçi sendikaları dün İstanbul'a bir kaos, korku ve azap nostaljisi yaşattı. Bir inat yüzünden Avrupa Kültür Başkenti âdeta felç oldu. On binlerce insan işe gidemedi. İşçiyle polis yeniden karşı karşıya geldi. Sebep, illa da Taksim'de miting. Eğer 1 Mayıs'ı kutlayacaksan başka bir yerde de kutlayabilirsin. Olimpiyat Stadını tut. Hayır mutlaka Taksim. İhtilaf çıkartılacak ki gürültüsü bol olsun, sendika ağaları beleş kahramanlıklarına bir yıldız daha eklesinler...

Çağlayan mitinginde dile getirilen iki tesbiti göz ardı etmemek lazım. Hatipler, merkez sağ ve merkez solun bölünmüşlükten kurtularak aralarında birleşmeleri gerektiğini dile getirdiler. Görüş şu bakımdan önemli, şayet iktidarın solunda ve sağında boşluklar olmayıp da bu partiler mecliste bulunarak muhalefet kendi zemininde yapılabilseydi bu gün Tandoğan'da, Çağlayan'da bu toplantılara ihtiyaç kalmazdı. Zira oralara giden insanlar, kendilerini TBMM'de ifade imkânı bulacaktı. Bu da gösteriyor ki seçim barajı yüksek.

Kavga çıkartmadan cumhurbaşkanı seçemiyoruz. Atatürk'ten sonra yeni reisi cumhur seçilirken Fevzi Çakmak, gerekirse meclisin etrafını askerle kuşatacağı tehdidini savurarak İsmet İnönü'yü Köşke taşıdı. Eğer, 1946 Seçimleri hileli olmasaydı 1950'de Reisi Cumhur olan Celal Bayar, 1946'da iş başına gelecekti. 1960'da kanlı bir darbe yapan Cemal Gürsel, Bayar'ı devirerek bu makama oturmuştu.