Rahim Er

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Expo 2015'i İzmir'e getirebilmek için Paris'te. Sayın Gül, yolu açtı. Türkiye'nin bütün imkânlarıyla İzmir'in Milano'ya karşı galip gelmesi maksadıyla gece gündüz çalışması lazım. 2008'de oylama var. Muazzam bir tanıtım ve lobi faaliyetine girmeliyiz. Adı geçen fuar 20 Milyar dolarlık bir piyasaya hitap etmekte.

Hükümetin, tezkereyi aldıktan sonra "savaş krizi"ni bu denli mükemmel yöneteceğini düşünmüş müydünüz? Hadi gelin cevabınızın "hayır" olduğunu itiraf edin lütfen. Kasımpaşa menşeli bir başbakanın bu kadar sabırlı olacağı tahmin edilmiyordu.

Azerbaycan Alevilerinin ayrı bir mâbedi yok. İran Alevilerinin de yok Suriye Alevilerinin de diğer memleketlerdeki Alevilerin de. Üstelik Azerbaycan ve İran Alevileri Türk.

Bugün, bir vakitler dilde yapılan aşırı arılaştırmanın zararlarını çekiyoruz. Maddî-mânevî türlü ortaklıkların bir vatan üzerinde bir araya getirdiği büyük camiaya millet deniyor.

Ülkemiz, bir takım çıkmazlarını aşıyor. İç barış hızla serpiliyor. Bir zaman sonra artık türban gibi ayıp problemler konuşulmayacak, YÖK kavga konusu olmayacak, zenci Türkler-beyaz Türkler gibi sınıflandırmalar yapılmayacaktır. Devlet kurumlarının başında olanlar bugün farklı sosyal hayat tercihlerindeler. Fakat hepsi Türkiye sevdasında birleşmekte. Devlet mekanizması gayet ahenkli şekilde çalışmakta. Nice sun'i ihtimaller şimdi çöp sepetinde.

TBB/ Türkiye Barolar Birliği Başkanı Av. Özdemir Özok, TBMM Genel Sekreterliğiyle Yasama Derneği'nin düzenlediği sivil toplum muhtevalı panelde bir konuşma yapmış. Sayın Özok, burada samimi inancını dile getirmiş.

Pakistan devlet başkanı Pervez Müşerref, hemen neredeyse bütün muhaliflerini tutuklattı. Olağanüstü hal ilan etti. Adı geçen, generallikle devlet reisliğini birlikte götürmek istiyor. Ne var ki bir darbeyle gelen devlet başkanı bir eylem karşısında çâresiz. Müşerref muhalifi gençler, internetin bütün imkânlarını kullanarak vur kaç yapmaktalar.

Geçen haftanın iki kayda değer gündem maddesi iş gezisi sohbetlerinde gelişti. Başbakan, Prag yolunda halkın oyu ile meclise girmiş bir partiyi köşeye sıkıştırmayız diyerek bu partiyi kapatmak için açılabilecek dâvânın yanlışlığına atıfta bulundu. Eğer bazı vatandaşlar, yaşadıkları ülkenin kanunlarına göre partileşmiş, bu parti de o ülkenin kanunlarının tanıdığı hakla seçimlere katılarak parlamentoya girmişse o parti diğer eşitlerden biridir.

O 8 asker kaçtı mı, kaçırıldı mı, teröristlerle işbirliği mi yaptı? Kafalarda bu sorular var. Zihinler bulanık. Nihayetinde askerlerimizin kafasına çuval geçiren Amerikalı komutan onları teslim etti. Şimdi savcılıkta ifade vermekteler. Ortada ağır şüphe var. Birincisi, bu 8 kişinin arasında daha evvel örgütle iş birliği yapmış, sivildeyken Türk bayrağını yakmış kimseler mevcut. İkincisi örgüt onları konuşturarak ne kadar hümanist olduğuna dair propagandaya niyetlendi. Konuşanlardan bazılarının baskı altında idareyi kelam ettikleri belli.

Türkiye'nin kararlılığı üzerine Amerika, "PKK ortak düşmanımız" demeye başladı. Söz kulağa hoş geliyor. Peki, Beyazsaray dediğinde samimi mi? Şimdi Türk vatandaşı, bunu sorguluyor. Samimiyse PKK onlar için ne zamandan beri düşman? Düşmansa neden bu güne kadar gereği yapılmadı? Bir zamanlar o bölgede mevcudiyetini en az 10 yıl sürdüren bir "Çekiç Güç" vardı.

Hatırlanacaktır, Bulgaristan'ın başında Jivkov adlı bir Şoven vardı. Bu sadist mahluk, oradaki Türklerin adlarını zorla değiştiriyor, çocukların sünnetine müsaade etmiyordu vs. Yaptığı düpedüz asimilasyondu. Karşı çıkanlar zindanlara atıldı, Belene adasına sürüldü. On binlerce Müslüman Bulgar Türk'ü asırlardır yaşadıkları topraklardan koparak Türkiye'ye hicret etti. Bu devletle savaşın eşiğine geldik. Öyle anlar oldu ki savaş koptu kopacak heyecanlarını yaşadık..

Washington'da hangi karara varılmış olursa olsun, ister, hey'etimiz tatmin edici bir sonuç almış olarak dönsün, isterse hayal kırıklığına uğramak yüzünden silahlar ateşlensin, bunların hiç biri nihai çözüm olmayacaktır. Nihai çözüm kendimizle yüzleşmekte. Ve kendimize dönmekte.

İşte gerçek bir kere daha yaşandı, İstanbul'suz olmuyor. Eğer; bir şehir, bir koca dünyaya 5 asır gibi bir zaman merkezlik yapmış, buyruklar oradan sadır olmuş, dünyaya nizam oradan verilmişse sonraki zamanlarda o şehri göz ardı edemezsiniz.

Bir vefat, aynı gün ve aynı saatte, hatta aynı salisede dünyanın farklı farklı mekânlarında farklı farklı sebeplerle yatakta, trafik kazasıyla, düşerek, amansız hastalıkla vs gibi ve farklı durumlarda genç, normal, yaşlı ölümleriyle bir kere daha o mutlak hakîkati ortaya koyar ki her canlı doğar, büyür ve ölür. İnsanı en çok üzen genç ölümleridir. Onun için Yunus Emre:

Acaba şehitlerin tek sorumlusu yalnızca terör örgütü mü? Evet, doğru kurşunu sıkan onlar.

Ahmet Türk'ün grup konuşması ve DTP'nin Ankara'daki parti kongre öncesi Diyarbakır'da yaptığı kongredeki sonuç bildirgesi...

Bu bölücüler, birden bire ortaya çıkmadı, birden bire vicdansızlaşmadı, birden bire kudurmadı. Birden bire on binlere kavuşmadı. Dış ülkelere yayılmadı. Silah, finans ve yayın imkânları elde etmedi. Suçlu, hep başkaları mı? Amerika mı, Fransa mı, bir başkası mı? Biz hiç mi kabahatli değiliz.

24 Temmuz 1974 Kıbrıs Harekâtı'nın olduğu tarih. O zaman da Ankara-Atina-Zürih-Londra-Washington arasında diplomatik trafik işliyor, ümitler ışıldıyor, ümitsizlikler baskın geliyor, tam "anlaşma oldu" derken çıkmaza saplanılıyordu.

Antalya Altın Portakal Film Festivali'nde görebildiğimiz filmlerin içinde en iyisi "Âdem'in Trenleri". Barış Pirhasan'ın bu filmi, sosyal hayatımızdan kesitler sunmakta. Seyri rahat , insanı saran bir film. İster film olsun isterse kitap, usandırmamalı. "Bitse de çıksam", "çıksam ayıp olur mu?" Diye düşündüren filmin reklamı istediği kadar büyük olsun. Baba filminin yönetmeni Coppolo, Youth Without Youth'da reenkarnasyon/tenasüh ve kendi hülyaları dışında ne anlattı?

İki Akdeniz ilimizde iki film şenliği hemen neredeyse aynı tarihlerde başlamıştı. Antalya Altın Portakal Film Festivali. Adana Altın Koza Film Festivali. Fakat Antalya alıp gitti...