Ünal Bolat

"Televizyondaki bir konuşmasında hastasıyla bir diyaloğunu anlatmıştı. Soyadı ‘Savaş' imiş hastanın. Demiş ki: ‘Kimle savaşıyorsun?' Trakya'dan gelen hasta: ‘Beyim' demiş ‘nefsimiz varken başka kimle savaşalım ki?' Bir köylü vatandaş, on profesörün söyleyeceğini bir cümlede söyledi, demişti."

"Her konuşmasında minik şen kahkahacıklar atıyor, ‘hallederiz şekerim. Tamamdır tatlım...' gibi konuşuyordu. Geri dönüşte yaptığı telefon konuşmasında şüphelendim. Çok da pişman oldum... Ama başıma bir iş gelmesinden korkup farkında değilmiş gibi yaptım. Bir daha da o kadınla görüşmedim."

"Beyaz önlüğüm sırtımda. Çağrılan odaya gittim... Genç bir kadın elektrik çarpmış ve ileri derecede yanık ile hastaneye yatırılmıştı. Başucunda eşi refakatçiydi. Hastanın durumu fenalaşmıştı. İçeri girdiğimde yaptığım ilk iş mesleğimize has bir kontroldü."

"Başını iki yana salladı... Konuşamıyordu... Demek istiyordu ki, ‘Ah anneciğim, ben hayata veda ediyorum, sen enfeksiyondan bahsediyorsun. Öp beni ne olur öp...' Son nefesleri olduğunu nereden bilebilirdim..."

"Ben şunu biliyor şunu söylüyorum. Arkadaş hangi meslekte olursa olsun bu memleketi sevenle sevmeyeni bu millet çok iyi tanıyor ve ayırıyor. Söylemlerinden, hareketlerinden tavırlarından anlıyor. Siyasetçiyi de aynen böyle anlıyor ve seçiyor..."

"Müdür muavinim erken gideceğimi hatırlattığında da ‘vazgeçtim' dedim. Çocuk gazozu yudumlarken çekik gözlerini benden ayırmıyordu. Ne masum ne mübarek yüzü var şu çocukların. Babası ise halen şaşkın vaziyetteydi!.."

"İçim bir tuhaf oldu. Hakikaten televizyonlarda falan bu tartışmaları izlerken doğrusu sıkılırdım. Ama bir türbanlı ile bir görevlinin üniversite kapısındaki dramatik hâlini gözlerimle görünce, bir hoş oldum..."

"Düşünüyorum, yoksa ben de bir otistik miyim diyorum... Öyle kırılgan, öyle hassas bir hâl aldım ki... Bazen sağlıklı biri için önemsiz bir üzüntü, benim dünyamı allak bullak edebiliyor. Elimde değil kendime bile anlatamıyorum önemsizliğini..."

"Bir ikrâm geliyor... Kırk yıl hatırı olan bir fincan kahve ikrâmı... Önümüzde bembeyaz dantelle süslenmiş bir fiskos masası... Bana sunulan kahveyi alıp fiskos sehpasına bırakacağım. Ama nerde?.."

"Dünya ne kadar anlamsızdı... Ne kadar yalan... Hacca gideceklerdi hani... Oysa artık yoktu onlar... Annem yoktu... Babam yoktu... Abim? Yoktu... İçim kor gibi yanıyordu. İki ay kendime gelemedim. Onlar ölmüştü ama ben de yaşayan bir ölüden farksızdım..."

"Kalp hastası annem aileyi arada bir endişelendirir yüreğimizi ağzımıza getirirdi. Hac seyahati öncesi son sağlık kontrolü yapılacaktı. Bu kontrol için Ankara'ya gidilmesi yönünde ailede karar alınmıştı. Neyin kararı bu ah bir bilsek?.."

"Sen çocuğuna terbiye ver! Eli kırılası oğlun oğlumu dövmüş, kanlar içinde eve göndermiş. Onca yaptığından sonra oğluna ‘yere batasan' ‘türembel atında (otomobil altında) kalasan' demeyip de eline sağlık mı diyecektim!"

"Askerden yeni dönmüştüm. Köyde bir ev yaptıracaktık. Babam tutturmuş evin cephesi şu tarafa olsun diyordu. İyi de niçin illa o taraf? O zaman ev arsaya denk düşmeyecek küçülecek... Ama gel de babama anlat..."

"Nasıl ürkek, nasıl tedirgin bir haldeydi. Psikolojik olarak çok mu etkilenmişti? Korkmuş muydu? Hangi duygu içindeydi bilemiyorum. Çocuğuna sıkı sıkıya sarılmış sanki çocuğunu kaybeden anneye cevap yetiştiriyordu: Ben vermem... Ben çocuğumu vermem!.."

"Çocuğum olmadan eşimin köyüne ayak basmamaya?karar verdim. Bir bahane buluyor köye gitmiyordum. Eşim ise onları istemediğimi zannediyordu. Bu yüzden aramızda şiddetli tartışmalar çıkıyordu..."

"Annem, anneannem ve ben yola çıktık. Anneannem, o güne kadar dayımın mezarına hiç gitmemişti. İlk önceleri "dayanamam" diye gitmemiş, sonra da götüren olmamıştı. Okuma yazması olmadığı için de tek başına gitmeye cesaret edememişti."

Yalova ili, Armutlu ilçesi hudutları dahilinde bulunan "İhlas Armutlu Tatil Köyü"nün ilk alıcılarından sayılırız. Aldığımız günden itibaren bugüne kadar, devamlı gelişerek herkesçe beğenilen bir numaralı tesis hâline gelmiştir.

"Bazen soruyorum anneme. Ne olur doğruyu söyle... Yoksa sen benim gerçek annem değil misin? Beni başka bir yerden mi getirdin? Bana açıkça söyleyemiyorsun da onun için mi bunca eziyeti çektiriyorsun..."

"Sahi ne olacaktı? Cenaze kimin olacak, kime teslim edilecekti? İnsan böylesi netameli durumlarda ağlamayı falan bir kenara bırakıyor. Bir telaş, bir koşuşturma ki sormayın... Annem sıkı sıkı tembih etti: Sakın babanın cenazesini burda bırakma. Sütümü helal etmem!"

"Ondan nefret eden annem onu bu kadar mı seviyordu? Hayret ettim... Hemen arabayı hazırlayıp yola çıkacaktım. Annem "Ben de geleceğim" dedi...Ablam ve kardeşim evde kalacaktı. Biz Uşak'a vardığımızda durumu haber verecektik."