Yetenekli Kalemler

Yanlış algılar hayatımızı çepeçevre sarmış. Doğruymuş gibi pompalanan üstünkörü bilgilerle yaşıyor, yatıp kalkıyoruz.

Küçük kız babasının soyduğu elmalara baktı. Kıştan beri elma yememişlerdi. Biraz önce dalından elleriyle topladığı açık yeşil, biraz da sarımtırak bir rengiyle iri ve dolgun elmalar çok güzel gözüktü gözüne.

Mizaç, zevç kökünden gelir. Zevç kelimesinin anlamlarından biri pabuç.

Adam oğluna “adam olmazsın” demiş oğlu okumuş kaymakam olmuş. Babasını ayağına çağırmış. Baba sen “adam olmaz” demiştin evet işte ben adam oldum, demiş. Babası oğluna “adam olsaydın beni ayağına böyle çağırmazdın” demiş. “Adam gibi adam olmak için eğitim, eğitim, eğitim” diyorum.

Saygıdeğer okuyucularım ben ülkemizin temel problemlerini tespit ettim. Sizinle paylaşmak istedim.

İç dünyamızı zenginleştirmeye bakalım. Bu ayrıca bize lazım olan derin bir anlayıştır. Başka türlü bizim zenginliğimiz için süfli bir çevre gerekiyor ise bu akıl dışı beklentiye kim girer, kim böyle bir zenginliği ister?

Kuşlar ne güzel özgürce mavi semalarda pervaz yapıp süzülürler. Allah’ın verdiği güç ve iki kanat sayesinde uçarlar.

İnsan sosyal bir varlıktır. Her ne kadar yalnızlığı seviyoruz desek bile insanlarla iletişime geçmek yani muhabbet etmek, birlikte bir şeyler paylaşmak, aktiviteler yapmak, sevincimizden ve hüznümüzden sevdiğimiz insanları haberdar etmek isteriz.

Son zamanlarda benim de dikkatimi çeken bir akım var: Minimalizm, bir diğer ifadeyle sadeleşme.

Bugün yola çıkma vaktidir. Evvel sefer, ahir zafer. Yürümeye önce kendimizden başlamak zorundayız. Kendini değiştirmeyen, hiçbir şeyi değiştiremez. Kendini düzeltmeyen, hiçbir şeyi düzeltemez. Azim, kararlılık, sabır ve sebatla çalışmayan, gayret etmeyen hiçbir şeyi başaramaz.

Türk Dil Kurumu’na göre ‘vira’ kelimesi, aralıksız anlamına gelmektedir. Bismillah ise Yüce Allah’ımızın ismiyle demektir. Balıkçıların kullandığı vira bismillah deyimi “artık zamanı geldi, bundan sonra beklemek, ya da durmak yok, “Haydi bismillah!” demektir.

Üç ihtiyar yolda yürüyordu. Biri elini kaldırdı ve selam verdi yanından geçen adama. Selamı sadece dili ve eliyle vermedi, gözleri de o kadar içtendi ki o bile yeterdi.

Köksüz ağaçların, nasıl sert rüzgârların tazyiklerine dayanması imkânsızsa, tarihsiz milletlerin de düşmanlarının hücumlarına, tazyiklerine, saldırılarına dayanması mümkün değildir. Gününü güzel yaşayıp güzel bir şekilde değerlendiren, ileriye doğru sağlıklı hamleler gerçekleştiren milletler de köklü çınar ağaçları gibidir.

Kalbi sakat öyle çok insan var ki… Ama insanlar onları hiç fark etmez. Hep beden sakatlığı dikkatlerini çeker. Öyle birini görünce şöyle bir üzüntülü bakış atarlar… Çok büyük bir eksiklik varmış gibi düşünürler…

Televizyondaki yarışma programını biliyorsunuz. Yıllardan beri yayınlanıyor, gerçekten de çok ilgi çekiyor. Ben de fırsat buldukça izlemeye çalışıyorum.

Okul yıllarında Türkçe ya da edebiyat dersi yazılılarında öğretmenlerimiz bir konu belirleyip o konu hakkında kompozisyon yazmamızı isterlerdi. Ne kadar zorlanırdım bu kompozisyon sınavlarında.

Gerek sosyal medyada gerek televizyonda sıklıkla işlenen bir konu çocuk eğitimi. Farklı farklı pedagoglar, psikologlar, aile terapistleri ebeveynleri sürekli uyarıyor.

Üniversite öğrencilik yıllarımda büyük bir âlimin kitabını okurken çok şaşırmıştım. Çünkü hiç hayal bile edemeyeceğim bir konuyu işliyordu.

Rus ve dünya edebiyatının meşhur yazarı Lev Nikolayeviç Tolstoy demiş ki: “Kimse kimseyi küçümseyecek kadar büyük değildir. Bilmelisin ki küçümsediğin her şey için gün gelir önemsediğin bir bedel ödersin.”

"Ders sadece okulda mı olur?” diye soruyorum kendime. Aslında yaşadığımız hayat koskocaman bir okul. Bizler de birer öğrenciyiz.