Abdüllatif Uyan

Hazret-i Âişe "radıyallahü anhâ" buyurdu ki: Resûlullahın zevceleri arasında, Hatîce'ye "radıyallahü anhâ" gayret ettiğim gibi başkasına gıbta etmedim. Çünki ölmüş olduğu hâlde, onun adını çok söylüyordu.

Hazret-i Âişe "radıyallahü anhâ" müctehid idi. Bütün İslâm ilimlerinde çok büyük derecesi vardı. Bilhassa kadınlara dâir fıkhî hükümler kendisinden sorulurdu. O, hem müminlerin annesi, hem de dinlerini öğrenecekleri bir müftî idi.

Hazret-i Alî "kerremallahü vecheh" orta boylunun kısası idi. Geniş göğüslü, elâ gözlü idi. Mubârek sakalı bütün eshâbdan çok idi. Mubârek karnı büyükce idi. Kâfirlerin yüzlerine baksa, korkularından sonbahar yaprağı gibi titrerlerdi.

Hazret-i Osmân bin Affân "radıyallahü anh" îmâna geldikten sonra, amcası düşman olup çok eziyyet yaptı.

Bir gün hazret-i Ömer "radıyallahü anh" öğle sıcağında sadaka develerini bağlıyordu. "Yâ Emîr-el-müminîn! Bir kişiye emretsen, o bağlasa, olmaz mı?" dediler.

Birgün hazret-i Ömer "radıyallahü anh" oturmuş mubârek hırkasını yamıyordu. Kızgın güneş sırtını yaktı.

Resûl-i Ekrem hazretleri, yüzüğün kaşına bakıp gördü ki, "Lâ ilâhe illallah, Muhammedün Resûlullah, Ebû Bekr-i Sıddîk" kazılmış. Hazreti Ebû Bekr'e

Birgün sultân-ı kevneyn ve Resûl-i sekaleyn "sallallahü aleyhi ve sellem" hazretlerine bir gümüş yüzük hediyye getirdiler. Resûl-i Ekrem "aleyhisselâm" Hazretleri, onu Hazret-i Ebû Bekr'e verip;

Âd kavmi yedi gece sekiz gün, bu kum yığınlarının altında inlediler. Allahü teâlâ emretti. Rüzgâr kumları aldı.

Âd kavminin reisi Halecân azâb-ı ilâhî olan kasırgadan kaçıyor, bir taraftan da; "Bu rüzgâr beni dize getirmeseydi, ben onu dize getirirdim" diyordu. Ortalık biraz sâkinleşti.

Âd kavmi, azab bulutunu yağmur bulutu zannettiler. Azâbı ni'met sandılar. Bu yüzden çok sevinip, birbirlerine müjde veriyorlardı.

Hûd aleyhisselâm'ın kavmi, peygamber olduğuna dâir kendisinden mucize istediler. Halbuki mûcize görmüşlerdi

Hûd âleyhisselâm, kavminin yola gelmeyeceklerini anlayınca, suyu tatlı olan Vâdi-i Nûh denilen yere geldi. Abdest aldı. Namaz kıldı.

Hak teâlâ Hûd Nebî'ye; "Ey Hûd! Yakında onlar azâbın geldiğini görüp, seni yalanladıklarına pişman olacaklar" buyurdu.

Halecan, hazret-i Hûd'a; "Ey Hûd! Yazık sana. Biz bu kadar kalabalık ve bu kadar güçlü iken bize gâlib geleceğini mi zannediyorsun. Bilmez misin ki, her gün ve gecede bizim bin çocuğumuz doğar" dedi.

Hazret-i Hûd çok güzeldi. Ahlâkça en üstünleriydi. Muhammed aleyhisselâmın nûru, Onun mübârek alnında ay gibi parlıyordu.

Yeryüzüne Âd kavmi insanlarından daha uzun boylu ve iri cüsseli kimseler gelmemiştir. Ömürleri de uzun idi. Beldeleri bereketliydi.

Annesi, hazret-i Hûd'a; "Putlara ibâdet etmiyorsun öyle mi?" diye sordu. Hazret-i Hûd

Hûd aleyhisselâm, Âd kavmine gönderilen peygamberdir. Babası Abdullah, bir gece rüyâsında, sırtından bir 'nûr'un çıktığını gördü. Gâibden bir ses;

Sevgili Peygamberimiz "sallallahü aleyhi ve selem" hazretleri, düşmana karşı gâyet cesâretliydi. Öyle ki, harplerde zor durumda kalındığında, korkmadan hücum ederlerdi düşman üzerine.