Abdüllatif Uyan

(Dünden devam) Hazret-i Abbâs (radıyallahü anh) Resûlullah Efendimiz'in (sallallahü aleyhi ve sellem) emriyle, Müslümân olduğunu hiç kimseye söylemedi.

Resûlullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Bedir harbinden zaferle dönmüş, "yetmiş" de esir alınmıştı. Bu esirlerin ne yapılacağı hakkında Eshâbiyle istişâre etti.

Hazret-i Alî'nin (kerremallahü vecheh) dört dirhemi var idi. Bunları fakirlere sadaka verdi. Birisini açıktan. Birisini gizlice. Birisini gündüz. Birini de gece...

Hazret-i Osmân (radıyallahü anh) evinde, Hazret-i Rukayye (radıyallahü anhâ) ile oturmuştu. Bir câriye yiyecek getirdi.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) Amr ibni Âs hazretlerini Mısır'a vâlî tâyin etmişti. Birkaç ay geçti. Mısır halkı toplandılar.

Bir gün hazret-i Ebû Bekr (radıyallahü anh) Hazret-i Fahr-i âlem (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimizle birlikte oturuyorlardı. Bir edebsiz geldi.

Mahşerin sıkıntısı artar. Dayanılmaz hâl alır. Halk Âdem Nebî'ye gidip; "Yâ Âdem! Sen Peygamberlerin ilkisin. Hâlimiz pek fenâdır. Ne olur, bize şefâat et ki, başlasın hesâbımız" derler.

Velîd bin Mugîre ile bâzı müşrikler, bir gece vakti Resûlullah Efendimiz'in (sallallahü aleyhi ve sellem) huzûruna geldiler.

Hazret-i Âişe'ye (radıyallahü anhâ) yemek yiyip yemediğini sordular. Cevâben; "Hiç doyasıya yemedim" buyurdu. Sonra ağladı.

Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ) buyuruyor ki: Bir gün Resûlullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) mübârek nalınlarının kayışlarını çakarıyordu.

Resûl-i Ekrem (aleyhiselâm) Hristiyanlara; "Ben duâ edeyim, siz âmîn deyiniz!" buyurdu. Mübâhele edeceklerdi.

Benî Necrân diye Hristiyan bir kabîle vardı. Fahr-i âlem Efendimiz bunlara nasîhatte bulundu. Ama ıslâh olmadılar.

Efendimiz kızını dinledi. Üzüntüsünü anladı. Ve kendisine;

Hazret-i Osmân'ın (radıyallahü anh) zengin olup, evinde hizmet eden üç yüz câriyesi vardı. Bir gün insanlık îcâbı olarak câriyelerden birine baktı. Hazret-i Rukayye bunu gördü.

Vaktiyle bir memlekette her sene bir ejderhâ çıkar, Câbilkâ şehrine gelirdi. Ona bir oğlan çocuğu verirlerdi. Onu yiyip geri giderdi.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) kuru arpa ekmeği yer, kalın kumaştan gömlek giyerdi. Birçok gazâlar yaptı.

Soldaki melek kalkar. Ve şöyle seslenir: "Ey ehl-i mahşer! Cehennem hazînedârı Mâlik benim. Allahü teâlâ hazretleri bana; "Yâ Mâlik! Cehennem kapılarının anahtarlarını al, habîbim Muhammed Mustafâ'ya teslîm et ve benden selâm söyle. Habîbim kimden hoşnûd değilse, onu Cehenneme götür" diye emretti.

Resûl-i ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: Hak teâlânın emriyle Cennetten mahşer yerine sarı yâkuttan bir taht getirirler.

Resûlullah Efendimiz "sallallahü aleyhi ve selem" hazretlerinin amcası hazret-i Abbâs "radıyallahü anh", bir gün Efendimizin huzur-i şerîflerine geldi.

Sevgili Peygamberimiz'in "sallallahü aleyhi ve selem" mûcizeleri saymakla bitmez. Meselâ her ne zaman gülseler, mübârek dişleri arasından nur çıkardı.