Abdüllatif Uyan

Salih Nebi'nin yüzü beyazdı. Çok güzel sureti vardı. Sözleri de çok tatlıydı. Çok fasih konuşurdu. Büyüyüp kavminin sevgisini kazandı.

Reisleri Cenda ve ileri gelenler, puthaneye gittiler ve putlarının hâlini görüp çok hayret ettiler! Şaşkın hâlde büyük puta yaklaşıp "Bu ne hâl?" dediler.

Semud kavmi azdıkça azdılar. Ahlaksızlık ve zina yayıldı. Öyle ki kadın erkeği davet ederdi. Yalan söylemekte, haksızlıkta ve adam öldürmekte birbirleriyle yarışırlardı.

İki yüz sene yaşadı

Peygamber Efendimiz, herkesi memnun etmeye çalışırdı. Bir gün eshabı ile oturuyordu. Oraya bir köylü geldi.

Peygamber Efendimiz insanlara olduğu gibi her can taşıyan mahluka da acır, şefkat ederdi. Hayvanlara eliyle su kabını tutar içip doymasını beklerdi. Bindiği at koşup da terlese yüzünü mübarek eliyle silerdi.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), bir bayram günü, Resulullah Efendimiz'in huzuruna geldi. Sonra ikisi çıktılar.

Fahr-i Âlem Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Arafat Dağında, Kusva adlı devesine binmiş hâlde duruyordu ki Cebrail aleyhisselam gökten indi.

Ebu Bekir Havrani (rahmetullahi aleyh) anlatır: "Bir gece Server-i Âlem Efendimiz'i rüyamda gördüm. Sevinip yanına gittim.

Cahiliyet devrinde Arabistan'da "vahşi bir âdet" vardı ki doğan kız çocuklarını diri diri kuma gömerlerdi... Bir karı koca vardı.

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), Eshabiyle bir bahçede oturmuş yemek yiyorlardı. Bir cariye geçti oradan. Harpte esir alınan kadın kölelere "cariye" denirdi.

Hace Muhammed Çeşti hazretlerinin Çeşt'te değirmenci bir talebesi vardı. Adı Muhammed Kâkû idi.

Büyük velilerden Hace Muhammed Çeşti hazretleri henüz anne karnındayken "Lâ ilahe illallah!" derdi zaman zaman. Annesi bu sesi işitirdi.

Hasan bin Ali (radıyallahü anhüma) şöyle anlatır: "Babam mescitten çıktı. Ebu Bekir'e baktı. O da babama baktı.

Enes bin Malik (radıyallahü anh) rivayet eder: Resulullah (aleyhisselam) buyurdular ki: Biz kıyamette dört süvari oluruz... İnsanlar perişandır!

İbni Said-ül Gaffari adında bedbaht bir kimse vardı ki Hazret-i Osman'ın şehid edildiğini işitince hırsla gidip şehit halifenin saadethanesine girdi.

Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) adaleti, heybeti ve din gayretinin sesi ufuklara yayılmışken bir zerre kibre kapılmadı! Kendini herkesten aşağı görürdü...

Abdullah bin Mes'ud der ki: "İki kimsenin firaseti isabetli oldu. Birincisi, Mısır azizinin firaseti ki Yusüf aleyhisselam hakkında, zevcesine, 'Bunu mükerrem tut, kıymetini bil. Olur ki ondan bize menfaat erişir' demişti.

Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü anh), Hazret-i Bilal'i taşın altından kurtarıp ve elinden tutup doğruca Habîb-i Ekrem hazretlerinin huzuruna getirdi ve "Yâ Resulallah! Bilal'i Allahü teâlânın aşkına ve sizin şerefinize azad ettim" dedi.

Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü anh) bir gün Habîb-i Ekrem hazretlerinin huzuruna gelmişti. Efendimiz gördüler. "Hoş geldin" dediler.