Abdüllatif Uyan

Hacı Şerif Zendeni hazretleri zamanında gayet fakir bir kimsenin yedi kızı vardı. Bu kişi bir gün bu büyük zata geldi ve fakirlikten dert yanıp "Efendim, bana yardım ederseniz pek büyük bir lütufta bulunmuş olursunuz" dedi.

Hacı Ramazan Efendi'yle ilgili olarak bir kişi şöyle anlatır: "Bir arefe günüydü. Çoluk çocuğun bayramlık ihtiyaçlarını alamıyordum.

Hacı Bektaş-ı Veli hazretlerinin soyu Hazret-i Ali'ye (radıyallahü anh) dayanır. Daha çocukken ilim öğrenmesi için Şeyh Lokman-ı Perende'ye teslim edildi. Bir gün Lokman-ı Perende onun yanına girdi.

Hacı Abdullah Efendi, bir ara hac farizasını yerine getirmek için Hicaz'a gitti ve Peygamber Efendimizin kabr-i şerifinin bulunduğu Hücre-i saadetin etrafındaki şebeke-i saadete girmek istedi.

Baytazzade Hacı Abdullah Efendi, Gaziantep velilerindendir. Kilis'te yaşadı. Ve orada vefat etti. O devirde birinin evinde çok çeşitli kuşlar vardı ki devamlı cıvıldaşırlardı. Öyle ki; iki kimse konuşsa birbirini duymazdı. Bir kişi müstesna.

Hazret-i Fatıma, Resulullah Efendimiz vefat ettikten sonra hiç gülmemiş, ayrılık ateşiyle daima yanmıştır.

Efendimiz (aleyhisselam), Hazret-i Fatıma'nın elini tuttu, bir zaman mübarek gözlerini açmadı. Hazır olanlar, mübarek ruhu kabzolundu/ alındı sandılar.

Resulullah Efendimiz vefat edeceği zaman Hak teâlâ, Azrail aleyhisselama "Git, Habibimden izin iste. İzin verirse mübarek ruhunu al, izin vermezse geri dön!" buyurdu.

Hazret-i Ali (radıyallahü anh), yazlık elbiseyi kışın, kışlık elbiseyi de yazın giyerdi.

Sa'd bin Ebi Vakkas (radıyallahü anh), Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) zamanında Hevazin bölgesine zekât toplamak için gönderilmişti.

Resulullah Efendimiz Mekke'yi fethettiklerinde Mekke'de bulunan yüz kırk putun tamamı yüzüstü düştüler. Kâbe-i şerifin içinde de büyük bir put vardı. Taştan yapılmıştı. Yalnız o ayakta kaldı.

Cabir bin Abdullah (radıyallahü anh) bildirmiştir: Resulullah Efendimize, Ali bin Ebi Talib'in doğumu soruldu. Buyurdular ki: "Allahü teâlâ, Ali ile beni bir nurdan yarattı.

Abdullah ibni Abbas (radıyallahü anhüma) anlatır: "Bir gün Resul aleyhisselam bizimle ikindi namazını kıldı. Selam verdi. Sonra bize dönüp:

Hazret-i Ali (radıyallahü anh) anlatır: "Bir gün mescitte Resulullah Efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) huzurlarında oturuyordum. Sonra elimi tuttu. Birlikte kalktık.

Enes bin Malik (radıyallahü anh) bildiriyor: "Resul aleyhisselam bir gece kalktı. Evinden dışarı çıktı. Bir yolda yürüyordu.

Enes bin Malik (radıyallahü anh) şöyle rivayet eder: Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bir gün Uhud dağına çıktılar. Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ömer ve Hazret-i Osman (radıyallahü anhüm) de yanlarındaydı.

Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), Hazret-i Ebu Bekir'le Hazret-i Ömer'i (radıyallahü anhüma) gördü ve "Bunlar, benim gözüm ve kulağımdır" buyurdu.

Resulullah Efendimiz'in huzuruna bir gün bir kişi geldi ve "Filan Yahudi'nin köpeği ne zaman beni görse ısırır ve elbisemi yırtar. O Yahudi'ye emredin ki köpeğine sahip çıksın" dedi.

Resul aleyhisselam bir gün Eshab-ı Kiram'a "Sizin gökteki yıldızlara bakıp gördüğünüz gibi, cennet ehli de İlliyyîn ehline bakar. Ebu Bekir ve Ömer onlardandır. Lâkin onlar bu mertebeden de yükselip Naim cennetine girdiler" buyurdu.

Efendimiz buyurdu ki: "Bir adam öküzünü sürüp giderdi. Adam yoruldu. Ve öküze bindi. Allahü teâlânın izniyle öküz dile gelip fasih lisanla 'Biz binilmek için değil, ancak çift sürmek için halkolunmuşuz' dedi İnsanlar bunu işitti; ve hayret edip 'Sübhanallah! Öküz konuştu' dediler."