Abdüllatif Uyan

Veysel Karânî hazretleri, Resûlullah Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" görmeden sevmiş ve Tâbiînin en yükseği olmuştur.

Tâbiînden Rebî bin Heysem hazretleri, yıllarca yatsı abdestiyle sabah namazını kıldı.

Tâbiînden Rebî bin Heysem hazretleri, dışarıda yürürken, haram görmemek için etrâfına bakmaz, dâima başı önünde yürürdü.

Tâbiînden Muttarif bin Abdullah hazretleri, sohbetlerinde, ehil olmadığı halde, dînî mevzûlarda konuşan yâhut yazı ve kitap yazan kimselere nasîhat ederdi. Bir gün de;

Tâbiînden Muttarif bin Abdullah hazretleri, Allah korkusundan ve âhirette hesap verme endîşesinden "toprak" olmayı arzu ederdi. Sohbetlerinde;

Tâbiîn-i kirâmdan Muttarif bin Abdullah hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" oğlu vefât ettiğinde, hiç üzüntülü bir hâli görünmedi.

Büyüklerden biri, gençliğinde anne babasına; "Beni Allahü teâlâya hibe edin. Gidip Onun dînini öğrenip döneyim!" dedi. Onlar da memnun olup;

Mesrûk bin el Celâ hazretleri anlatır: Bir çöl bedevîsinin bir merkebi, bir köpeği, bir de horozu vardı. Horoz onları namaza uyandırır, köpek bekçilik yapar, merkeb de yüklerini taşırdı. Bir gün tilki gelip, horozu kaçırdı.

Allah dostlarından Garip Baba, bir talebesini üzgün görüp;

Bir gün Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin evine, kalabalık bir ziyâretçi grubu geldi. Uzak yoldan gelmişlerdi. Bu sebeple hem bîtab düşmüş, hem de çok acıkmışlardı.

Enez'de medfun Hak dostlarından Yahyâ Kaptan'ın akrabası genç bir hanım, yolculuğa çıktı bir gün. Tenha bir yerden geçiyordu ki, ahlâksız bir adam çıktı önüne. Niyeti bozuktu.

Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin birkaç talebesi, bir gün bu zâtın huzuruna geldiler ve; - Efendim, izin verirseniz uzun bir sefere çıkmak istiyoruz, dediler. - Selâmetle gidin gelin, buyurdu.

Gelibolu'da yaşamış velîlerden Ahmet Câhidî Efendi'ye rahmetullahi aleyh, bir gün bâzı sevdikleri gelerek; - Efendim, geçim sıkıntısı çekiyoruz. Sebep ne olabilir? diye sordular.

Sultân Mahmud-u Gaznevî, ordusuyla Harkan yakınlarından geçerken, bir adamını Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerine gönderip, mümkünse yanına gelmesini ricâ etti.

Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin sevenlerinden birkaç kişi bir gün bu zâta; - Efendim, herkesi affediyorsunuz, hikmeti nedir? dediler. Cevaben;

Bir gün Ebül Hasen-i Harkânî hazretlerinin bir talebesi; - Hocam, izin verirseniz Lübnan'a gitmek istiyorum? diye arz etti.

Resûlullah Efendimiz aleyhissalâtü vesselam Mekke'nin fethinden bir yıl önce, bindörtyüz sahâbîyle Mekke'ye geldiler. Ömre yapacaklardı. Ama müşrikler engel olup;

Bir gün Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinden nasihat istediler. Cevap olarak; - Allahın kullarına yardım edin. Anne babanız muhtaçsa onlara hizmet edin ki, bu büyük devlettir, buyurdu. Ve şunu anlattı:

Peygamber Efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem ve şanlı sahâbîler Uhud harbinden dönmüş Medîne'ye giriyorlardı. Kadın ve çocuklar yollara dökülmüş, gâzileri karşılıyor, hepsi de aynı kişiyi merak ediyorlardı: Sevgili Peygamberimizi.

Sultân Mahmud-u Gaznevî, Ebül Hasen-i Harkânî hazretlerini ziyârete gitti bir gün. Oturup sohbet ettiler. Ebül Hasen hazretleri, sultânın sevgi ve ihlâsını görünce, hırkasını çıkarıp hediye etti kendisine. Sultân Mahmud, o mübarek hırkayı alıp huzurdan ayrıldı.