Abdüllatif Uyan

"Hûd Nebî", Âd kavminin yaşadığı yer olan, Ahkaf denen bölgede, yaşadı uzun zaman. Ve babası Abdullah, görmüştü ki bir rü'yâ, Sırtından "nûr şûlesi", yükseliyor havaya.

"Hûd Nebî", Âd kavminin yaşadığı yer olan, Ahkaf denen bölgede, yaşadı uzun zaman. Ve babası Abdullah, görmüştü ki bir rü'yâ, Sırtından "nûr şûlesi", yükseliyor havaya...

"Nûh Nebî", buğday tenli ve iri yapılıydı, Ve "hazret-i Âdem"i, fizîken andırırdı. İri gözlü ve güzel bir zât idi mükerrem, Sakalları uzunca, geniş omuzluydu hem.

Vaktâ ki tamâmlandı, Nûh Nebî'nin gemisi, Yakınlaştı iyice, o azâbın gelmesi. Nûh peygamber, kavmine dedi ki son olarak; (Beni, size "peygamber" gönderdi cenâb-ı Hak.

Nûh aleyhisselâm'ın, "dokuzyüz elli" sene, Gece gündüz, yılmadan yaptığı dâvetine, İlk defâ îmân eden, o "bir kaç" kişi hâriç, Kavminden îmân eden, bir kimse çıkmadı hiç.

"Nûh aleyhisselâm"ın, etmeyip kavmi îmân, İşkence ederlerdi, kendisine her zaman. Bayılıncaya kadar döverlerdi çok kere, Sonra hasıra sarıp, atarlardı bir yere.

"Hazret-i Nûh", kavmine der idi ki: (Ey kavmim! Beni, Resûl olarak gönderdi size Rabbim. Bu putları bırakıp, uyanın bu gafletten, Vazgeçin bu putlara secde ve ibâdetten.

"Nûh nebî"yi, peygamber edince Cenâb-ı Hak, Tamâmen yoldan çıkıp, azmış idi cümle halk. İçki, kumar ve zinâ, zulüm, hîle, haksızlık, Sarmış idi her yanı, fecî bir ahlâksızlık.

İdrîs aleyhisselâm, göğe çıktıktan sonra, İnsanlar yoldan çıkıp, tapındılar putlara. Hak teâlâ bu kavme, gönderdi "Nûh Nebî"yi, O gelip, insanları "hak yol"a dâvet etti.

Melek-ül-mevt, bir defâ girdi "insan" şekline, Geldi "İdrîs Nebî"nin, bir gün ziyâretine. Girip, sohbet eyledi O'nun ile evinde, Lâkin geri dururdu, yemek vakitlerinde.

"İdrîs aleyhisselâm", kavmine kendi bizzât, Hikmetli sözler ile, ederdi hep nasîhat. Bir kere buyurdu ki: (Akıllıysa bir kimse, Hakâret gözü ile bakmaz o, hiç kimseye.

Ne zaman ki Hâbil'i, Kâbil öldürdüğünde, Çok üzüldü babası, gelip de gördüğünde. Tesellî etmek için, Rabbimiz Onu bizzât, Sonradan kendisine, ihsân etti bir evlât.

Kâbil, nefsine uyup, karşı geldi babaya, Ve hattâ âsî oldu, Allahü teâlâya. İçindeki o haset, düşmanlık ve kin ile, (Seni öldüreceğim) dedi gidip Hâbil'e. O da, (Niçin?) deyince, dedi ki Ona Kâbil: (Seni fazla seviyor, babam, bana mukâbil.

"Âdem aleyhisselâm" ve "Havvâ vâlidemiz", Evlenip, çocukları oluyordu hep ikiz. Onlar da oluyordu biri kız, biri erkek, Sâdece istisnâen, "Şît Nebî" doğmuştu tek. İlk doğan, "Kâbil" ile, Onun kız kardeşiydi, İkincisi, "Hâbil" ve Onun ikiz eşiydi.

Rivâyet edilir ki, Âdem aleyhisselâm, Bu dünyâdaki yaşı, "beşyüz" olmuştu ki tam, Hak teâlâ, Cibrîl'i gönderip kendisine, Peygamber yaptı O'nu, evlâdı üzerine.

"Âdem aleyhisselâm", zelle'si sebebiyle, Ağladı üçyüz sene, affolmak gâyesiyle. Dedi ki: (Yâ ilâhî, evlâdımın içinden, Öyle bir peygamberi yaratacaktın ki sen, Şâyet sâdır olursa, benden bir küçük zelle, Affedecektin beni, O'nun şefâatiyle.

Allah, Âdem Nebî'ye buyurdu ki sonra hem: (Seni, toprak ve sudan, kim yarattı yâ Âdem?) Cevâbında dedi ki: (Sen yarattın ilâhî.) Buyurdu ki: (Öyleyse, secde et bana haydi.)

"Âdem aleyhisselâm", yasak olan meyveden, "Unutarak" yiyince, çıkarıldı Cennetten. Öyle çok ağladı ki Âdem Nebî o zaman, Taşlar bile yarıldı, O'nun ağlamasından.

"Âdem aleyhisselâm", Cennete girdiğinde, Üzüm, incir ve hurma yedi ilk günlerinde. Çok sevdi, çok beğendi Cennet meyvelerini, Dolaşmağa başladı, saray ve köşklerini.

Hak teâlâ "Âdem"e, her eşyânın adını, Öğretti birer birer, hem de sıfatlarını. Ayrıca, her san'atı bildirdi O'na yine, Ve bütün ilimleri, ilhâm etti kalbine.