Abdüllatif Uyan

"Davud aleyhisselâm" Allahtan korkardı pek, Çok istiğfâr ederdi, gözyaşları dökerek. Bir gün, eli başında olarak çıktı dağa, Tövbe istiğfâr edip, başladı ağlamağa.

"Davud Nebî", küçükten çok cesûr bir yiğitti, Yaşından umulmıyan cesârete sâhipti. Koyun güttüğü için gençliğinde bir müddet, "Sapan taşı" atmada hüneri çoktu gâyet.

Mûsâ Nebî'den sonra, İsrâil oğulları, Zamanla doğru yoldan ayrıldı pek çokları. "Amalika" nâmiyle bir kavim vardı yine, Musallat etti Allah, onların üzerine.

"Yûnus aleyhisselâm" suya atıldığında, Denizdeki bir balık, yuttu onu ânında. Hak teâlâ, balığa verdi ki şu emrini: (Onu hiç yaralama, kırma kemiklerini.)

İnanmadıklarına gâyet pişmân olarak, Yaşlı, sâlih bir zâta geldiler ağlıyarak. Dediler: (Görüyorsun başımıza geleni, Biz yapmağa hazırız her türlü tavsiyeni.) Dedi ki: (O felâket gelmedi henüz daha, Şu tepeye çıkarak, tövbe edin Allaha.

Peygamber gönderildi Nineve beldesine, Benzerdi sesi aynen, "Dâvud Nebî" sesine. "Otuz" yaşında iken gönderildi Peygamber, Gelip, risâletini kavmine verdi haber.

Ölümle korkutunca "Bel'âm"ı o hükümdâr, Dedi: (Müsaade et şimdi bana bir miktâr. Ben bu gece, bu işi Rabbime arz edeyim, Ne ilhâm eder ise, size haber vereyim.) Oradan avdet etti o gece hânesine, Rü'yâda, "Duâ etme" denildi kendisine.

Benî İsrâil için gönderilen Nebîdir, Ve hazreti Mûsâ'nın vekîl ve yeğenidir, Yûsüf Peygamber gibi, güzeldi yüzü gâyet, Kim görse, hayrân olur, ederdi hem de hayret. Karayağız ve cesûr, çok kahramân biriydi, Ve savaş tekniğinde "Mahâret" sâhibiydi.

Hadîs âlimlerinden o "Hakîm-i Tirmizî", İlk "hazreti Hızır"dan aldı ilim ve feyzi. Küçükten yanıyordu kalbi "İlim aşkı"yle, Anlaşmıştı genç iken, iki arkadaşıyle.

Bir gün "Sultân Süleymân", boğaz gezintisine, Çıkmıştı ki, uğradı Ortaköy sâhiline. Kayığını sâhile yanaştırıp bir müddet, "Yahyâ Efendi"yi de kayığa etti dâvet.

Pâdişah emretti ki bir gün başvezîrine: (Hızır'ı bul ve getir, emrim gelsin yerine.) Dedi ki: (Onu bulmak çok zordur, kolay değil, Bu iş için siz bana tanıyın kırk gün mehil.)

"İbrâhîm-i Havvâs"tan nakledilir ki şöyle: Kâbe yolculuğunda, yolum düştü bir çöle. Öyle susamıştım ki çölün harâretinden, Sonunda baygın hâlde, yıkıldım yere birden.

"Hızır aleyhisselâm", Mısır'ın çarşısında, Giderken, bir "Dilenci" belirdi karşısında. Ve Hızır'a dedi ki: (Bana bir sadaka ver, Allah da versin sana hayır ve iyilikler.)

"Mûsâ Peygamber" ile, "Hızır aleyhisselâm", O gemiden inerek, ettiler yola devâm. Bir kasaba içinden geçerlerken, bir ara, Rastladılar ilerde oynıyan çocuklara.

Hak teâlâ Kur'ânda onu zikreylemiştir, Âlimler, "Ya Peygamber, ya velîdir" demiştir. "Hazret-i Zülkarneyn"in teyzesinin oğluydu, Ve onun ordusunun baş komutanı oydu.

İsrâil oğulları, "Sâmirî"nin fendine, Aldanıp, tapınınca buzağı heykeline, "Hârun aleyhisselâm" üzüldü buna gâyet, Bundan vazgeçirmeğe eyledi sa'y-ü gayret. Buyurdu ki: (Ey kavmim, siz aldanıyorsunuz, Hidâyetten ayrılıp, şirke sapıyorsunuz.

Benî İsrâil için gelen bir Peygamberdir, Ve "Hazret-i Mûsâ"nın büyük birâderidir. Ondan, üç yaş büyük ve beyaz, nûr yüzlü idi, Peygamberlik işinde, onun "baş vezîri"ydi.

Vaktâ ki Hak teâlâ, "Zekât"ı eyledi farz, Kârûn kabûl etmeyip, hemen etti îtirâz. Kârûn, adamlarıyla görüşerek bu şeyi, Dedi: (Gidip çağırın, falanca fâhişeyi.)

"Kârûn", zenginliğiyle her gün daha şımarıp, "Mûsâ Peygamber"e de kin güttü haddi aşıp. Düşmanlığı, gün be gün ziyâdeleşiyordu, Servetine güvenip, ona diş biliyordu.

İblîs'in teşvîkiyle, "Kârûn"un, günden güne, "Para kazanma" hırsı, tam yerleşti gönlüne. Kazandıkça, bu hırsı daha da artıyordu, Artık bütün gücünü, bu yolda harcıyordu.