Abdüllatif Uyan

Ölümle korkutunca "Bel'âm"ı o hükümdâr, Dedi: (Müsaade et şimdi bana bir miktâr. Ben bu gece, bu işi Rabbime arz edeyim, Ne ilhâm eder ise, size haber vereyim.) Oradan avdet etti o gece hânesine, Rü'yâda, "Duâ etme" denildi kendisine.

Benî İsrâil için gönderilen Nebîdir, Ve hazreti Mûsâ'nın vekîl ve yeğenidir, Yûsüf Peygamber gibi, güzeldi yüzü gâyet, Kim görse, hayrân olur, ederdi hem de hayret. Karayağız ve cesûr, çok kahramân biriydi, Ve savaş tekniğinde "Mahâret" sâhibiydi.

Hadîs âlimlerinden o "Hakîm-i Tirmizî", İlk "hazreti Hızır"dan aldı ilim ve feyzi. Küçükten yanıyordu kalbi "İlim aşkı"yle, Anlaşmıştı genç iken, iki arkadaşıyle.

Bir gün "Sultân Süleymân", boğaz gezintisine, Çıkmıştı ki, uğradı Ortaköy sâhiline. Kayığını sâhile yanaştırıp bir müddet, "Yahyâ Efendi"yi de kayığa etti dâvet.

Pâdişah emretti ki bir gün başvezîrine: (Hızır'ı bul ve getir, emrim gelsin yerine.) Dedi ki: (Onu bulmak çok zordur, kolay değil, Bu iş için siz bana tanıyın kırk gün mehil.)

"İbrâhîm-i Havvâs"tan nakledilir ki şöyle: Kâbe yolculuğunda, yolum düştü bir çöle. Öyle susamıştım ki çölün harâretinden, Sonunda baygın hâlde, yıkıldım yere birden.

"Hızır aleyhisselâm", Mısır'ın çarşısında, Giderken, bir "Dilenci" belirdi karşısında. Ve Hızır'a dedi ki: (Bana bir sadaka ver, Allah da versin sana hayır ve iyilikler.)

"Mûsâ Peygamber" ile, "Hızır aleyhisselâm", O gemiden inerek, ettiler yola devâm. Bir kasaba içinden geçerlerken, bir ara, Rastladılar ilerde oynıyan çocuklara.

Hak teâlâ Kur'ânda onu zikreylemiştir, Âlimler, "Ya Peygamber, ya velîdir" demiştir. "Hazret-i Zülkarneyn"in teyzesinin oğluydu, Ve onun ordusunun baş komutanı oydu.

İsrâil oğulları, "Sâmirî"nin fendine, Aldanıp, tapınınca buzağı heykeline, "Hârun aleyhisselâm" üzüldü buna gâyet, Bundan vazgeçirmeğe eyledi sa'y-ü gayret. Buyurdu ki: (Ey kavmim, siz aldanıyorsunuz, Hidâyetten ayrılıp, şirke sapıyorsunuz.

Benî İsrâil için gelen bir Peygamberdir, Ve "Hazret-i Mûsâ"nın büyük birâderidir. Ondan, üç yaş büyük ve beyaz, nûr yüzlü idi, Peygamberlik işinde, onun "baş vezîri"ydi.

Vaktâ ki Hak teâlâ, "Zekât"ı eyledi farz, Kârûn kabûl etmeyip, hemen etti îtirâz. Kârûn, adamlarıyla görüşerek bu şeyi, Dedi: (Gidip çağırın, falanca fâhişeyi.)

"Kârûn", zenginliğiyle her gün daha şımarıp, "Mûsâ Peygamber"e de kin güttü haddi aşıp. Düşmanlığı, gün be gün ziyâdeleşiyordu, Servetine güvenip, ona diş biliyordu.

İblîs'in teşvîkiyle, "Kârûn"un, günden güne, "Para kazanma" hırsı, tam yerleşti gönlüne. Kazandıkça, bu hırsı daha da artıyordu, Artık bütün gücünü, bu yolda harcıyordu.

"Kârûn", Mûsâ Nebî'nin ümmetinden biriydi, Ya amcası, yâhut da amcası oğlu idi. Önceden fakîr olup, iyiydi huyu gâyet, "Tevrât"ı güzel okur, çok yapardı ibâdet.

Îmânını açıkça söyleyince bu hâtun, Birden bire şaşırıp, sinirlendi Firavun. Sonra da Âsiye'ye döndü ve dedi şöyle: (Ey Âsiye, son sözün ne ise, onu söyle.

Bu hâtun, Firavun'un zevcesiydi ve lâkin, Çok iyi huylu idi, aksine o kâfirin. Şefkatli, merhametli, yardım severdi fazla, Zulüm ve haksızlığa dayanamazdı asla.

Merhametsiz Firavun, bu zavallı hâtuna, Çok işkence ettirdi, ihtirâsı uğruna. O ise, îmânından hiç tâviz vermiyordu, Sabrediyor ve yine "Allah birdir" diyordu.

Mûsâ aleyhisselâm devrinde yaşıyordu, Firavun'un kızına, dadılık yapıyordu. Allahın birliğine inanmıştı içinden, Lâkin bunu gizlerdi, Firavun'un şerrinden. Kuvetli inanmıştı Allaha hem de gâyet, Ve lâkin gizli gizli yapıyordu ibâdet.

O günlerde, bir vahiy geldi Mûsâ Nebîye, (Mü'minleri alarak, Mısır'dan çık git) diye. Mûsâ aleyhisselâm, toplayıp mü'minleri, Teblîğ etti onlara, Hak'tan gelen bu emri.