Abdüllatif Uyan

Cibrîl aleyhisselâm, gelip Sâlih Nebî'ye, Bildirdi: (Mü'minlere, mescit inşâ et) diye. Mescidin inşâsına, başladı "Sâlih Nebî", Yardım ediyorlardı, ona melekler dahî. Mescidin yapılması, tamâm oldu nihâyet, Mü'minler, o mescitte ederlerdi ibâdet.

"Sâlih Nebî", kavmini, Allah'ın hak dînine, Dâvet etti ise de, inanmadılar yine. Kendi kendilerine, dediler ki o zaman: (Sâlih de, bizim gibi alelâde bir insan.

Vaktâ ki kırk yaşına, girince "Sâlih Nebî", Emretti Cebrâil'e, âlemlerin Sâhibi. Buyurdu: (Yâ Cebrâil, git Sâlih'in yanına, Peygamber olduğunu, teblîğ et hemen ona.)

Hak teâlâ, çok ni'met verdi Semûd kavmine, Hepsi gark olmuşlardı, dünyâ ni'metlerine. Lâkin elleri ile putlar îmâl ederek, Taparlardı onlara, "ilâh, tanrı" diyerek.

Âd kavmi, izin alıp bir gün reîslerinden, Bir kayayı oymağa başladı hepsi birden. Ona şekil verdiler, ince ince oyarak, İki göz, ağız burun, boyun, göğüs ve ayak.

"Sâlih" aleyhisselâm, teşrîf etti dünyâya, Nûh aleyhisselâmın dînini etti ihyâ. Ne zaman ki Âd kavmi, şiddetli rüzgâr ile, Helâk olup, kâfirler mahvoldu tamâmiyle, O zaman "Hûd Nebî"ye îmân eden mü'minler, Kurtulup, o diyârı, acele terk ettiler.

O gurûr ve kibirli ve çok azgın Âd'lılar, O "Azâb rüzgârı"yla toptan helâk oldular. Rüzgâr, o kâfirleri kaldırıp yükseklere, Çok şiddetle, yüz üstü çarpıyordu yerlere. "Rüzgâr", Hak teâlâdan sonra alıp emrini, Yığdı üzerlerine o kum tepelerini.

Âd kavmi, görür görmez o "Azâb bulutu"nu, Geri çevirmek için gittiler gûyâ onu. O sırada, buluttan çok kuvvetli sedâlar, Zuhûr etti peşinden, "Rüzgâr" ve "Kasırga"lar. Müthiş bir uğultuyla esince birdenbire, O mağrûr Âd'lıları seriyordu yerlere.

"Hûd Peygamber", yüksek bir tepeden, ahâliye, Seslendi ki: (Ey kavmim, bu inkâr hâlâ niye? Eğer inanmamağa devâm eder iseniz, O dediğim azâba uğrarsınız hepiniz.

Bu köşede, 20 yılı aşkın bir süredir yayınlanmakta olan "Şiirlerle Menkıbeler"i, sizlerin ısrarlı istekleriniz üzerine kitaplaştırmaya karar verdik. Tamamı, 12 kitaptan oluşacak olan "Şiirlerle Menkıbeler" serisinin ilk kitabını, geçtiğimiz aylarda bastırdık.

"Hûd Peygamber", kavmine buyurdu ki: (Ey kavmim! Şu putları bırakıp, Allaha edin tâzim. İmâna gelirseniz, Allah sizi affeder, Bol bol yağmur yağdırıp, bereket ihsân eder.) Hûd Peygamber, bunları söylediği zamanda, Orada bulunurdu hükümdâr "Halecân" da.

"Hûd aleyhisselâm"ı öldürmek gâyesiyle, Mûcize istediler kâfirler bu hîleyle. Lâkin istedikleri yerine gelince tam, Bu sefer, "Delilik"le ettiler onu ithâm. "Hûd Nebî", bu ithâmla gâyet huzûrsuz oldu, O kâfirlere karşı, o gün meydân okudu.

"Üç sene" müddet ile devâm eden "Kuraklık", Sebebiyle, Hûd kavmi perîşân oldu artık. "Hûd Nebî", bakarak bu îkâz-ı ilâhîye, Hep ümîd ediyordu "İmân ederler" diye.

Hûd Peygamber, kavmini eyledi dîne dâvet, Onlar da, etmeyince dâvetine icâbet, İyice anladı ki, bunlar îmân etmezler, "Vâdî-yi Nûh" denilen yere gitti bu sefer.

Hûd aleyhisselâma, ilk önce Âd kavminden, "Cünâbe bin Esam"dı tasdîk ve îmân eden. Amcasının oğluydu, bu zât Hûd peygamberin, Ona, cân-ü gönülden inanıp, oldu mü'min.

"Hûd aleyhisselâm"ın teblîğine, Âdlılar, İnanmayıp ve onu, istihzâya aldılar. Dediler: (Peygambersen eğer ki kavmimize, Rabbine duâ et de, bir cezâ versin bize.

"Hûd peygamber", kavmini, dînine etti dâvet, Lâkin onlar, dâvete etmediler icâbet. Dediler ki: (Sen teksin, biz ise çoğunluğuz, Bir gün ve bir gecede, doğar "Bin" çocuğumuz.

"Hûd Nebî", çok güzeldi insanlar arasında, Habîbullahın nûru, parlıyordu alnında. Daha küçüklüğünde, bir sesler duyuyordu, Gâibden birileri, ona şöyle diyordu:

Âd kavmi insanları, dinden uzaklaştıkça, Hak bildikleri yoldan, ayrıldılar açıkça. Boy ve cüsselerine bakarak aldandılar, Allah'a isyân edip, günâhlara daldılar.

Hûd Nebî, annesine, "Allah birdir" deyince, Kapıldı vâlidesi, bir sürûr ve sevince. Ve hemen bu oğlunun boynuna sarılarak, Dedi ki: (Ey evlâdım, senin yolun doğru, hak.