Atilla Yayla

Yeni doğan bebeklere musallat olan ve onları hastanelerin yoğun bakım servislerine yönlendiren bir çete ortaya çıkarıldı. Bebekler, hiç gerek olmadığı hâlde, çeşitli tıbbi müdahalelere maruz bırakılıyor ve bazıları sonunda ölüyormuş. Çete ise bebeklere yapılan bütün bu işlemler için SGK’dan günlük sekiz bin liraya varan bakım ücreti talep ediyormuş. Bu şekilde ölümüne sebep olunan yaklaşık yirmi kadar bebek olduğu belirlendi. Ölen bebek sayısının daha fazla olduğunu sanıyorum. Ayrıca çok sayıda bebeğin de bir şekilde engelli kaldığı kanaatindeyim...

FETÖ kurucusu ve elebaşı F. Gülen ABD’de öldü. Ardında korkunç bir miras bırakarak bu dünyadan gitti. Gülen adı Türkiye’de toplumun büyük çoğunluğu tarafından hayırla değil, nefret ve öfkeyle anılacak!..

Demokratik sistemler bir devamlı değişen hükûmetler serisi olarak görülebilir. Her hükûmet göreve gelir ve bir süre sonra görevden gider. Hükûmetler doğal olarak doğru yanında yanlış, iyi şeyler yanında kötü şeyler de yapar. Bazen hayatın akışı içinde bugün doğru görünen şey yarın kendiliğinden kötü, kötü görünen şey doğru hâline gelebilir. Bu yüzden, demokratik hükûmetlere kategorik olarak taraftar veya kategorik olarak karşı olmak çok yanıltıcı bir tavırdır.

Köpekperestlerin tamamı değil belki ama büyük çoğunluğu çok ilginç bir ruh hâli içinde. İnsan ile sahipsiz, serseri, başıboş sokak köpekleri arasında bir tercih yapmaları gerektiğinde kesinlikle sokak köpeklerinden yanalar. Onların insanlar gibi -hatta insanlarınkilerden daha güçlü ve sağlam temelli- haklara sahip olduklarına inanıyorlar. Bütün insanları sokak köpeklerine bakmakla ve saygı göstermekle mükellef addediyorlar. Sokak köpeklerinin insanlara zarar verdiği olayları büyük ölçüde görmezden gelirken köpeklere verilen gerçek veya hayali zararları korkunç bir infialle karşılıyorlar. İnsanlara çok ağır beddualar ediyorlar. İnsanların ölmesini sokak köpeklerinin ölmesine yeğliyorlar. Hatta bazıları hayvan olarak anılmayı onur sayıyor ve hayvanlarla beraber yaşamayı insanlarla beraber yaşamaya tercih edeceğini açıkça dile getiriyor...

Geçtiğimiz cuma günü yayınlanan Kürt meselesine ilişkin yazıma(*) çok kıymetli bir okuyucumdan bir katkı mesajı geldi. Mesajda Kürt meselesinin değişik boyutları ele alınmakta ve Kürt entelektüelleri meseleyi yeniden düşünmeye davet edilmekte. Mesaj aşağıda:

İsrail’in Gazze’deki Filistinlileri hedef alan soykırımı birinci yılını doldurdu. Geçen sene 7 Ekim’de İsrail’e karşı HAMAS tarafından gerçekleştirilen sürpriz operasyonun ardından başlayan soykırımda çoğu çocuk ve kadın olmak üzere kırk binden fazla insan katledildi. Gazze’nin altyapısı yok edildi. Vahşete doymayan İsrail Gazze halkına yönelik ahlaksız ve insafsız saldırılarını hız kesmeden sürdürmekte.

Kürt halkının çoğunun bir Kürt meselesi olduğuna inandığını söyleyebiliriz. Bence de bu görüş önemli ölçüde doğru. Erdoğan’ın ısrarla “Kürt meselesi yok” demesine rağmen, bir Kürt meselesi var. Bu meselenin ne olduğu ve hangi boyutlarıyla yaşandığı ayrı bir konu, fakat, özellikle Diyarbakır’ı ziyaret eden ve hem kanaat önderleriyle hem de sokaklarda ‘sıradan’ insanlarla konuşan herkes, bir Kürt meselesi olduğunu görebilir.

İmamoğlu Türkiye'nin önemli siyasi figürlerinden biri. Yaptıkları kadar yapmadıkları veya yapamadıkları, icraatları kadar vaatleri yahut unutulmuş vaatleriyle de devamlı gündemde kalmakta. Son zamanlardaki tartışma konusu ise, İmamoğlu'nun YSK hâkimlerine hakaret davasından aldığı cezanın kesinleşme ve bu cezanın siyasi yasakla neticelenme ihtimali...

CHP’li Silivri Belediyesinin, kadınlara tahsis edilmiş bir plajı kapatması, ardından kadın ve erkeklere ortak olarak açması, bu davranışı özgürlük adına gerçekleştirdiğini öne sürmesi ve kadınları özgürleştirdiği gerekçesiyle savunması tartışılması gereken bir uygulama. Zira, basit gibi görünen bu davranış ve ardındaki zihniyet özgürlüğün hem de yanlış ve sapkın bir özgürlük anlayışı adına nasıl gasbedilebileceğine dair çok iyi bir örnek sunuyor.

Genellikle üniversitelerde okutulan siyasi ideolojiler kitaplarında ele alınmakla beraber, milliyetçiliğin ideoloji olup olmadığı çok tartışmalı. Bunun ana sebebi milliyetçiliğin genel ilkelerden ziyade özel durumları öne çıkarması. Bu onu genel bir ideoloji olmaktan alıkoyuyor. Bu yüzden, bana göre, ideolojilerden ziyade ‘ideolojimsiler’ arasında sayılması çok daha doğru. Ben, Siyaset Bilimi adlı ders kitabımda öyle yaptım.

Tayyip Erdoğan ikinci cumhurbaşkanlığı dönemini yaşıyor. Yeni hükûmet sisteminde bir kişi üst üste ancak iki defa başkan olabiliyor. Üçüncü defa aday olabilmesi TBMM tarafından bir erken seçim kararı alınmasına bağlı. Bu yüzden, Erdoğan’ın ikinci ve son dönemi olduğunu söyleyebiliriz.

Türkiye yaklaşık bir aydır Narin cinayetiyle meşgul. Hem geleneksel hem de sosyal medyada bu korkunç cinayet ana konulardan biri. Cinayetin aydınlatılması yolunda adâlet ve güvenlik makamlarının titiz ve takdire şayan çabaları sayesinde epeyce mesafe alındı. Cinayetin sorumlusu veya ortağı olduğu ve onlara cinayeti saklamada, delilleri karartmada yardım ettiği düşünülen kimseler tutuklu.

Türkiye’nin laik olduğu bazı kişi ve çevreler tarafından mutlak ve asla tartışılmaz bir hakikatmiş gibi görülüyor ve sunuluyor. Bu laikliğin kurucusu olarak da M. Kemal gösteriliyor. Ne var ki, Türkiye’nin gerçekten laik olup olmadığı tartışmaya çok açık.

Türkiye gazetesinde 5 Temmuz 2024’te yayınlanan yazıma(*) binaen çok değerli bir okuyucumdan şu mesajı aldım:

Geçtiğimiz hafta ilginç bir vaka yaşandı. Millî Savunma Üniversitesi Kara Harp Okulu mezuniyet ve yemin töreninde bir grup mezun -yeni teğmen- kendi başlarına hareket ederek resmî programın dışında bir gösteri yaptı. Kılıç çekti ve ayrı bir yemin etti. Yemin metni şöyleydi:

Diyarbakır’da HDP il binası önünde nöbet tutan annelerin direnişi altıncı yılına girdi. Tam beş yıldır PKK’nın elinden kurtarılmak istenen gençlerin anneleri HDP il binası önünde evlatlarının geri getirilmesi için nöbet tutmakta. Bu asil direniş, belki de olması gerektiği gibi, Diyarbakır Anneleri ismiyle anılmaktaysa da, aslında babaları ve diğer yakınları da kapsamakta.

Masuniyetin manası korunma, sorumlu tutulmama. İfade masuniyetinin anlamı, konuşan kişinin, ne söylerse söylesin, dediklerinden, cezaî anlamda sorumlu tutulmaması. Başka bir deyişle, her istediğini söyleyebilmesi. Kürsü masuniyeti ise daha ziyade parlamentolarda geçerli olan ve bu çerçevede kürsüde konuşan milletvekilinin her konuda her görüşü ifade edebilmesini garanti altına alan bir kavram. Bu ilkenin en fazla ihtiyaç duyulduğu ve en fazla geçerli olduğu yer, gerçekten, demokratik parlamento.  

Köpekperestler caddelerde, sokaklarda, meydanlarda, çocuk parklarında başıboş sokak köpeklerinin bulunmasına karşı çıkan ve bu hayvanların toplanmasını isteyen kimselere ağır ithamlar yöneltiyor. Onları katliam istemek veya savunmakla, diğer canlara değer vermemekle, vicdansız ve merhametsiz olmakla suçluyor. Her şeyin olduğu gibi kalmasını, yani köpeklerin her nerede iseler orada bırakılmasını talep ediyor. Bazıları bunun köpekler kısırlaştırıldıktan sonra yapılmasına razı gelirken diğerleri köpeklere hiçbir şey yapılmamasını istiyor...

Akademik hayatta yer alan insanlar dışarıdakiler tarafından vasıflı ve hürmete değer insanlar olarak görülürler. Özellikle doçent, profesör gibi ünvanlara ve dekanlık ve rektörlük gibi makamlara sahip olanlar.

Birkaç yıl önce -21 Nisan 2020’de- kaleme aldığım bir yazıda Freud’un bilim adamı olarak tanınmak istemesine rağmen nasıl bilim dışı yöntemleri kullandığını, bilimsel tespitler yapmaktan ziyade kendi tezlerine bilim süsü vermek için çabalayan bir kişi olduğunu dile getirmiştim.(*) Yazıda işaret ettiğim bir diğer nokta, Freud ve görüşleri aleyhine çok geniş ve kuvvetli bir eleştirel literatür olduğu ve bunun maalesef Türkiye’ye neredeyse hiç yansımadığıydı.