Prof. Dr. Ekrem Buğra Ekinci

Bugün Türkiye’de bakanlar kurulunda sağır-dilsiz memurlar vazife yaparlar. Bunun sebebi, elbette devlet işlerindeki gizliliğin muhafazası endişesidir. Bu usulün eskiye giden bir mazisi vardır...

Cehennem sıcakları geliyor… Yüzyılın en sıcak günleri kapıda… Çöl sıcaklarına hazırlanın… Kavrulacağız… Yanacağız… Son zamanlarda yaz günleri hep bu dehşet sloganları, felâket senaryoları ile gelip geçiyor. Kim ne derse desin, yine devran döner...

Osmanlı Devleti’nde nikâhların da, boşanmaların da kaydı tutulurdu. Nikâh, aynı zamanda ibâdet sayıldığı için hep din adamları tarafından kıyılmıştır.

Sultan V. Murad’ın kızı Fehime Sultan, ibretli bir hayat yaşadı. Ömrünü gurbette sefalet içinde tamamladı.

Bolşeviklerden kaçan Çarlık bakiyesi, kapağı İstanbul’a güç atmıştı. Aralarında çarın yaverlerinden, meşhur artistlere; profesörlerden, iş adamlarına kadar kimler yoktu ki…

Patlıcan mevsimi, yangınların da habercisidir. Hatta bir zamanlar gazetelerde “Patlıcan mevsimi geldi. Hanımlar yangına dikkat!” diye ikazlar çıkardı. Yangın, eskilerin en korktuğu âfetlerdendir. Sadece can ve mal kaybına sebep olmakla kalmaz. Tarihimize ait nice kitaplar, vesikalar, sanat eserleri yangınlarda kaybolmuştur. Değdiğini yok eden ateşe ne dayanır…

15 Temmuz 2017, FETÖ’nün ordudaki komitacılarla el ele vererek giriştiği darbe teşebbüsünün yıl dönümüdür. Önceki darbelerden farklı olarak halkın demokrasiye sahip çıktığı bu hareket, şükür ki, boşa çıkmıştır.

İnsanlığın yaratılışından beri, yer sarsıntısı insanların en büyük korkularından birisi olmuş. Şehirler, köyler, depremlerle yıkılmış; yeniden kurulmuş...

Herkes çocukluğunda yaşadığı bayramların şimdikinden daha güzel olduğunu söylüyor. Eskiden tatlılar daha tatlıymış… Gezilen yerler daha güzelmiş… İnsanlar daha samimiymiş... Hayat, bayram gibiymiş… Pek çok kişiye masal gibi gelen bu sözlerde hakikat payı yok değil…

Sultan III. Selim, ramazan ayında cuma gecelerini Eyüp sırtlarındaki Kaşgarî Dergâhı’nda geçirirdi. Tekkenin son şeyhi Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri zamanından da renkli hatıralar kalmıştır...

100 yıl evvel Osmanlılara tâbi bir kaymakamlık iken, Orta Doğu’da güçlü bir siyasî aktör hâline gelen Katar’ın hikâyesi…

Resulullah’ın iftar sofrası mütevazı idi. Hurma veya su ile orucunu açardı. İftara olduğu gibi, sahura da misafir davet ederdi.

​İstanbul’un fethi, sıradan bir şehrin alınmasından çok öte bir hâdisedir. İslâm-Türk tarihinde olduğu kadar, dünya tarihinde de bir dönüm noktasıdır.

Osmanlılar, Prag’ı fethetmediler. Ama o zamanki adıyla Bohemya 1,5 asır kadar Osmanlı tacına tâbi vergi ödeyen bir krallıktı.

​Ana vatandan 40 misli büyük topraklarda tatbik ettiği sömürgecilik, Hollanda’nın hümanist mazisine gölge düşürdüğü gibi; şimdilerde bu ülkede yükselen faşizm, hayret ve endişe ile izlenmektedir.

​Vaktiyle İstanbul’da, Âdeta imparatoriçe ihtişamıyla yaşayan bir hanım vardı. Üç çifte kayığı ve hizmetkârları ile Boğaz’da gezintiye çıkışı; göz kamaştıran bir hâdise olurdu.

Kanuni Sultan Süleyman, Süleymaniye inşaatında çalışan işçilerin ücretinin günlük olarak verilmesini emretmişti. Hatta bunun için inşaatın ortasına bir ‘Hesap Çadırı’ kurulmuştu.

Eskilerin şaşmaz bir takvimi vardır. Havanın nasıl olacağını önceden tahmin ederler. Soğukları, sıcakları bilirler...

Sultan Abdülhamid, hakkında en çok konuşulan, ama belki de kimsenin hakkıyla tanımadığı bir şahsiyet... Seyyid Abdülhakîm Arvâsî, onun için, “Sultan Hamid hakkıyla tanınmadı” buyurmuş.

Şöyle derler: “İngiltere kralı saltanat sürer, hükûmet etmez; Amerikan başkanı hükûmet eder, saltanat sürmez.” Başkan, diktatörleri kıskandıran bir iktidarın sahibidir. Ama Amerika’nın gücü ve istikrarı biraz da bu sayededir.