Rahim Er

Silah patlamaya görsün, tetik çekildikten sonra ne olacağı bilinmez. I. Dünya Harbi bir suikastin eseridir. Bir kurşun, milyonlarca insanın ölmesine, imparatorlukların tasfiyesine, coğrafyanın değişmesine, yeni süper güçlerin ortaya çıkmasına sebep oldu. Dünya tarihi, aidiyeti "izm" olan rejimlerle tanıştı.

Başbakan Tayyip Erdoğan, her cephesiyle geniş bir tahlil yaptığı dünkü grup konuşmasında hadiseyi aynı zamanda tarihî boyutundan da ele aldı. Çıkan sonuç ortadadır. İster karada, ister denizde ve isterse havada Suriye tarafından Türkiye'ye karşı vuku bulacak herhangi bir ihlal, derhal ateşle karşılık görecektir.

Kendi halkıyla kavgalı işgalci Baas rejimi, bir Türk keşif uçağını bir ikazda bulunmadan, herhangi bir yazışma yapmadan, uçaklar refakatinde indirme teşebbüsünde bulunmadan uluslararası sularda iken vurup düşürmüştür.

Baas uçaksavarları, bir Türk keşif uçağını düşürdü. Suriye diyor ki alçaktan uçan bir yabancı uçağın hava sahamızda görülmesi üzerine ateş açtık, düştükten sonra Türk uçağı olduğunu fark ettik. Sorular şunlar:

Bir terörist örgütten farklı hareket mi bekleniyordu ki bu kadar şaşırmışlık söz konusu? Doğrudur, barışa dair ümitler gündemdeydi, ona kurşun sıkıldı.

Film tekrar etti, Kürt mes'elesinde çözüme yaklaşılırken yine Dağlıca yaşandı. Yine aynı karakola baskın düzenlenerek Mehmetcik şehit edildi.

Irak işgal edilirken G.W. Bush, ilk andaki sevindirik haliyle "Bu bir haçlı hareketidir" demişti. İşgal, çok acı ve gözyaşlarına yol açtı. İşgal sonrası ise ayrı bir endişe konusuydu. Daha kötü şartların ortaya çıkacağı tahmin edilmekteydi.

Arap Baharı, başladığında Suriye ile mes'ud bir Osmanlı sulhü dönemindeydik. Sosyalist Baas rejimine dayanan mezhepçi bir azınlık, bu ülkeyi 1970'lere girilmeden ele geçirmişti.

Eğer, kapitalizm bugün çok yönlü biçimde çıkmazdaysa arkasında da çok sebepler var. Amerika, belki Kore'de kısmen bir muvaffakiyet kazandı. Vietnam'dan ise hüsranla döndü.

Sade vatandaş, hep bu inançtaydı 'Turgut Özal, öldürüldü!' Vatandaşın firasetiyle gördüğü hakîkat, bugün çok gecikmiş olarak resmî evraka bağlanmış oldu.

Tevazu gösterenin yükseleceğini Hadîsi şerîf, muştulamaktadır. Sabri Ülker merhum, zihnimizde tevazuû ile silinmez bir hâtıraya sahibtir. 1990-1991'lerde TGRT'yi kuruyorduk.

Pek az istisna bir tarafa bırakılırsa bizde politikacı, meclise bir kere seçilince oraya hep seçilmeyi kendisi için -âdeta- müktesep bir hak görmekte, bir 'Ankara demirbaşı' doğmakta. Tekrar vekil olmazsa sözde danışmanlık, o da olmazsa güya yönetim kurulu üyeliği hedeftir.

NYT/New York Times, Türkiye'yi ziyaret edecek Amerikalılar için Mimar Sinan'ı tanıtmış. Gazetenin dediğini özet olarak şu şekilde toparlamak mümkün. 'İtalyan heykeltraş ve mimar Michelangelo, Mimar Sinan ile kıyas edilemez. Böyle bir kıyas Sinan'a haksızlık olur. Sinan, dünyanın ilk yıldız mimarıdır. Eserleri bugün de Belgrad'dan Mekke'ye kadar hizmete devam etmektedir...'

Şiirimizde doğumları yek diğerine yakın üç Karakoç vardı, Bahattin Karakoç, Abdurrahim Karakoç, Sezai Karakoç. İşte, ortadaki ismi yitirdik. Abdurrahim Karakoç, biraz Köroğluydu, biraz Karacaoğlan, biraz Nef'iydi, biraz Yunus ve şüphesiz ki has hususiyetiyle kendisi.

Tezimizi bir kere daha yazalım: -27 Mayıs 1960 Darbesi yalnızca üç güzide devlet adamını idam etmemiştir. Onlarla birlikte zengin Türkçe'yi de idam etmiştir.

Tunus hükümeti, Türkiye ile Tunus arasında uzun asırlar süren müşterek bir hayatın varlığı ve bugün de Türkiye'yle münasebetleri geliştirmek için eğitim kurumlarına seçmeli ders koyma kararı almış. Bu son zamanların en güzel haberlerinden biridir.

İster düveli muazzama baskısı, isterse başka sebeplerden olsun 1934'te camilikten çıkartılan Ayasofya'nın yeniden cami yapılmaması için artık hiçbir sebep kalmamıştır. Şimdilerde hiçbir devlet, 'Ayasofya müze kalsın!' diye baskı yapamaz.

Bitmemiş bir "yeni dünya düzeni" sürecindeyiz. BOP'lar, Arap Baharları herhalde onun değişik fakat aynı köke bağlı yansımalarıdır. Bir ara bu "yeni dünya düzeni" cümlesi sıkça kullanıldı. Sanki ilk defa telaffuz ediliyormuş gibi sunuldu. Oysa 1793'te III. Selim'le başlayan Nizâm-ı Cedit hareketi "yeni dünya düzeni" söyleminin tarihî boyutudur.

Eser te'lîf eden müellif veya makale tahrir eden muharrir, günümüz toplam deyişiyle yazar, birçok eser vermiş olabilir. Ama o, ürettiği bir eseridir. İnsan, bir eser verir ve sonra da sanki diğerleriyle o teki şerh eder.

Bir sütun paylaşmaya başlamamız 9 Kasım 1976'dan 31 Mayıs 2012'ye kadar geçen uzun bir zamandır. Biz bu kadar zamandır ne yapıyoruz? Niyetimiz ne? Neden dergiler çıkartıyor, kitaplar yazıyoruz? Niçin tv ve radyo konuşmaları yapıyoruz? Hangi sebeple yeni zamanların keşfi sosyal medyayı kullanıyoruz. Bir insan, bir ömürde kaç mektup yazabilir?