Abdüllatif Uyan

Zeyd bin Hârise radıyallahü anh, henüz çocuk iken annesiyle uzaktaki bir akrabâlarına ziyârete gitmişlerdi. Yolda haydutlar kâfileyi basıp, Zeyd'i esîr aldılar. Sonra da satılığa çıkardılar. Hazret-i Hatîce'nin yeğeni, onu satın alıp halasına verdi. O da Resûlullah'a hediye etti. Efendimiz memnun oldu. Hemen âzâd etti.

Müşrikler, kimi kimsesi olmayanlara görülmemiş işkenceler yapıyorlardı. Ammâr bin Yâsir'i radıyallahü anh yakaladılar bir gün. Önce ateşle dağladılar. Peşinden tehdît:

Mus'ab bin Umeyr'i "radıyallahü anh", bizzat öz babası, karanlık bir mahzene tıkmış işkence ediyordu. Niye? Dîninden dönsün diye. Ama hayır. Hiçbir şey onu dîninden döndüremeyecekti.

Mus'ab bin Umeyr "radıyallahü anh", insan güzeli bir gençti. Mekke'nin en zarif, en narin, en kibar delikanlısıydı. Tahsilli ve kıvrak zekâlıydı. Üstün fesahat ve belâgata sâhipti. Hem de çok zengin bir âilenin çocuğuydu. Bütün âilenin gözü onun üzerindeydi.

Hanzala radıyallahü anh, Medîneli bir sahâbî olup, "Gasîl-ül melâike" lakabıyla meşhurdur. Uhud cenginden bir hafta önce nikâhlandı. Bir gün önce de düğün yapıp gerdeğe girdi. Girdi ama, başka bir heyecân içindeydi o gece. Yarınki savaşı düşünüyordu.

Hamza, Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" tesellî için; "Üzülme yeğenim. Ebû Cehil mel'ûnunun kafasını yardım. İntikamını aldım, düşmanlarını sindirdim" dedi. Ve ilave etti: Haydi üzülme. Ve sevin artık.

Hamza, pürhiddet Kâbe'ye vardı. Müşrikler, onu uzaktan görünce büyük korkuya kapılıp; "Önce bizi selâmlar, sonra tavafa giderse korkmayın. Ama, ilkin tavafa yönelirse o zaman yandık, öç almaya gelmiştir" dediler.

Hamza radıyallahü anh henüz îmân etmeden de Kureyş içinde hâtırı sayılır biriydi. Arslan avcısıydı. Müşriklerin Safâ Tepesinde Efendimizi hırpaladığı gün, o, çölde bir ceylanı ustalıkla kovalayıp, sonunda sıkıştırdı bir köşeye. Hayvan, nefes nefese durdu ve dikti gözlerini gözlerine. Fakat o da ne?

Hâlid bin Saîd radıyallahü anh gizlice îmân etmiş, Mekke'nin gözden saklı yerlerinde gizli gizli ibâdet ediyordu. Babasınınsa haberi yoktu îmân ettiğinden. Bir gün, yine tenhâ bir yerde namâz kılıyordu ki, diğer kardeşinin nefes nefese geldiğini fark etti.

Hâlid bin Saîd radıyallahü anh İslâmla ilk şereflenen bahtiyârların beşincisidir. Henüz îmân etmemişti ki, bir gece Cehennemi gördü rüyâda. Kendi de hemen kıyıcığında duruyordu. Kaynayan, homurdayan, fokurdayan bir ateş deryasıydı.

Habbâb bin Eret radıyallahü anh, kalbi Allah sevgisiyle yanan bir sahâbî. Müşrikler, Onun îmân ettiğini öğrenince deliye dönüp işkenceye başladılar. Gömleğini çıkarıp, kızgın taşları çıplak vücûduna bastırırken bağırdılar:

Enes bin Mâlik radıyallahü anh anlatıyor: Resûlullah Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm Medîne'ye geldiğinde, ben sekiz yaşındaydım.

Ebû Zer radıyallahü anh îmân edince doğru Kâbe'ye gidip, kâfirlerin yüzüne karşı Kelime-i şehâdeti haykırdı. Ancak kâfirlerin hücumuna uğradı. Efendimiz Ona acıyıp çağırdılar:

Cündeb bin Cünâbe, Resûlullah Efendimizle görüşmek için Mekke'ye gelmiş, üç gece hazret-i Alinin "radıyallahü anh" evinde kalmış ama geliş maksadını söylememişti. Hazret-i Alî de merak ediyordu. Nihâyet sordu ona:

Ebû Zer-i Gıfârî "radıyallahü anh", hazretlerinin adı Cündeb idi. Îmân etmeden önce yol kesiciydi. Ama sonradan hilkatindeki temizlik sebebiyle bu iş ona mânâsız geldi. Hattâ iğrendi.

Hazret-i Hasan, hazret-i Hüseyin ve Abdullah bin Ca'fer, "radıyallahü anhüm" uzun bir sefere çıkmışlardı. Az sonra acıktılar. O yerde bir kadın görüp; "Hiç yiyecek bir şeyin var mıdır?" diye sordular.

Eshâb-ı kirâmdan aleyhimürrıdvân Ebüdderdâ hazretlerinin babası Uhud Harbinde şehîd olunca, anne-oğul maddî sıkıntıya düşmüşlerdi. Öyle ki, açlıktan taş bağlıyorlardı karınlarına. Günler zor geçiyordu onlar için.

Hazret-i Fâtıma radıyallahü anhâ vefât etmişti. Hazret-i Alî radıyallahü anh ve oğulları, cenâze hizmetini görüp o gece defnettiler kendisini.

Hazret-i Alî radıyallahü anh bir sabah namâzı için mescide giderken az ileride bir ihtiyârın da aynı yöne gittiğini gördü. Ama çok yaşlı olduğu için gâyet yavaş ilerliyordu. Hazret-i Alî ise ilk rek'ata yetişmek için acele ediyordu.

Hazret-i Alî radıyallahü anh, bir gazâdan zaferle dönmüş, ganîmet olarak pek çok mal ve birkaç çuval altınla Resûlullah Efendimizin aleyhisselâm huzûruna gelip; "Yâ Resûlallah! Duânızla zafer nasîb oldu" deyip, altın dolu çuvalları arz etti Efendimize. Sevindiler.