Abdüllatif Uyan

Dâvûd-i Tâî hazretleri bir gün pazara çıktı. Tâze hurma görüp almak istedi. Fakat yanında o kadar parası yoktu. Tezgâha yanaştı. Hurma satıcısına;

Bir kimse, Dâvûd-i Tâî hazretlerinin yanına geldi ve Onu seyretmeye başladı.

Dâvûd-i Tâî hazretlerine bir gün akrabâsından bir kimse gelip; "Bana nasîhat ediniz" deyince, mübârek ağlamaya başladı.

Bazı dostları Dâvûd-i Tâî hazretlerine; "Sana falan yemeği pişirsek yer misin?" diye sordular. Cevâbında; "Yerim" buyurdu.

Dâvûd-i Tâî hazretleri bir gece evinin damına çıktı. Orada Allahü teâlânın kudretini tefekkür ediyordu ki, birden ağlamaya başladı.

İbrâhim bin Edhem hazretleri, hükümdar iken bir gün adamlarına; "Atımı getirin!" diye emretti. Derhal getirdiler.

Dâvûd-i Tâî hazretleri sâdece namaz vakitlerinde evinden çıkar, câmiye gidip namazını kılar ve acele evine dönerdi. Sevenleri çoktu. Onlar merak edip;

Bir gün Ca'fer-i Sâdık hazretlerine; "Efendim, Allahü teâlâ fâizi niçin haram kılmıştır?" diye sordular. Cevâbında; "Fâiz haram olmasaydı, insanlar arasında birbirine karşılıksız iyilik yapan kimse kalmazdı" buyurdu.

Ca'fer-i Sâdık hazretleri, fıkıh, hadîs ve tefsîr ilimlerinde zamanının bir tekiydi. Hattâ İmâm-ı a'zam Onun hakkında; "Ben ömrümde Ondan derin bir âlim görmedim" demiştir.

Ca'fer-i Sâdık hazretlerinin dedesinin dedesi Server-i kâinattır aleyhissalâtü vesselâm. Dâvûd-i Tâî hazretleri, bir gün Onun yanına geldi.

Süfyân-ı Sevrî hazretleri, bir gün Ca'fer-i Sâdık hazretlerinin evine gitti ve huzûruna girip görüşmek için izin istedi. İzin alınca huzuruna girdi.

Cafer-i Sâdık hazretleri İslâm âlimlerinin göz bebeğidir. O devrin hükümdârı bir gün vezîrine; "Git İmâm-ı Câfer'i bana getir!" diye emretti.

Bekir bin Abdullah Müzenî hazretleri, bir gün sevdiklerine; "Allah'tan ümîdinizi kesmeyin, ama mekrinden de emîn olmayın" buyurdu.

Bekir bin Abdullah Müzenî hazretleri, yaşlı birini görse, kendi kendine; "Bunun ibâdeti benimkinden çoktur. Onun için o benden daha fazîletlidir" derdi.

Tâbiîn'den Bekir bin Abdullah Müzenî hazretleri; "İyi amellerimin içinde en değerlisi, Allah dostlarına karşı olan sevgimdir" buyurdu.

Hazret-i Ömer radıyallahü anh, bir gün bâzı eshâbla birlikte bir yere gidiyordu ki, birden ağlamaya başladı.

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" halîfe iken bir melik elçi göndermişti. Elçi, Medîne'ye gelince sordu birine: "Halîfenin sarayı ne tarafta?" "Onun sarayı yoktur!"

Halîfe hazret-i Ömer radıyallahü anh, bir gün Selmân-ı Fârisî hazretlerini çağırıp; "Seni İran'a vâli tâyin ettim. Hemen git vazîfeye başla. Ama Resûl-i ekrem'in yolundan zinhâr ayrılma!" buyurdu.

Halîfe Hazret-i Ömer radıyallahü anh bir gün yeni ve temiz bir elbise giyerek çıktı evinden. Namaz için câmiye gidiyordu. Ama gidemedi. Zîra bir hâdise oldu.

Ömer ibnil Hattâb'ın radıyallahü anh halîfelik devrinde bir gece yarısı yabancı bir kervan gelip konakladı Medîne'de.