Osman Ünlü

"Bizim beğendiğimiz değil, Sahibimizin, Yaratanımızın beğendiği ve râzı olduğunu yapmak önemlidir. Çünkü bizim beğendiklerimiz, sevdiklerimiz ve yaptıklarımız, bizim için zararlı hatta felaket olabilir."

Dünyâ demek, kalbi Allahü teâlâdan gâfil eden, Onu unutturan, kalbe Allah'tan başkalarını getiren şeyler demektir. Allahü teâlâyı unutturan mallar, sebepler, mevkiler, şerefler hep dünyâ olur. İşte bu dünyâ, insanın cân düşmanıdır...

İnsanın, elindeki imkanları iyi kullanması gerekmektedir. İleride daha geniş imkanlarla, bilgilerle daha iyisini ve daha çoğunu yaparım demek, insanın kendisini aldatmaktan başka bir şeye yaramaz...

İbâdet, Allahü teâlânın emrettiğini yapmaktır. Ne ve nasıl emredilmiş ise, onu yerine getirmektir. Emir ve yasaklarda, ilave, çıkarma ve yorum olmaz. İnsanların kendi yorumları, düşünceleri, ibâdet olmaz...

Dinimizde, "Ben kurtuldum, başkası ne olursa olsun ve kimsenin işine karışmam" diye bir hüküm, bir emir yoktur. Hatta dinimiz, her Müslümanın; "Hiç kimse yanmasın, helak olmasın" düşüncesinde olmasını tavsiye ve emrediyor...

Cehennem'den kurtulmak isteyen, helâl ve haramları iyi öğrenmeli, haramdan, Allahü teâlânın yasak ettiği şeylerden sakınmalıdır. İslâmiyet'in hudûdunu aşmamalıdır. Gaflete düşmemeli, ölümü unutmamalıdır...

Atalarımız; "Gülme komşuna, gelir başına" demişlerdir. Onun için başkasına gelen belâya sevinmek değil, ona dua edip, kurtulmasına yardımcı olmak lazımdır. İyi Müslüman böyle olur...

Mazlumun, zâlim için yaptığı beddua reddedilmez, mutlaka hedefini bulur. Çünkü hadis-i şerifte (Ananın, babanın çocuğuna olan ve mazlûmun, zâlime olan bedduâları red olunmaz) buyurulmuştur...

Hakîkî ilim, insana aczini, kusûrunu ve Rabbinin büyüklüğünü bildirir. Yaratanına karşı korkusunu ve mahlûklara karşı tevâzuunu artırır. Kul haklarına ehemmiyyet verir. Böyle ilmi öğretmek ve öğrenmek farzdır...

Bela ve sıkıntılara sabrederek göğüs germek büyük nimettir. Bir kimse başına gelen felaketlere sabretmezse devamlı huzursuz olur, doğru dürüst ibadet edemez, gaflete düşer. Sabreden ise, sıkıntılardan kurtulur...

Dünyâ, zıll-i zâildir yani kaybolan bir gölge gibidir. Böyle bir dünyaya güvenen, sonunda pişman olur. Bunun için dünyâdan çıkmadan yani ölmeden önce, kalbden dünyâ sevgisini çıkarmaya bakmalıdır...

Çok kimse, ayıplanmak korkusu sebebiyle, imân nimetinden mahrum kalmıştır. Çevresinin ayıplamasından korkarak, Allahü teâlânın emirlerini yapamayan, namaz kılamayan kimseler de az değildir...

Ahmed-i Bîcân hazretleri buyuruyor ki: "İnsanı Rabbinden uzaklaştıran perdelerin en büyüğü, kalbi öldürmek, karartmaktır. Kalbin ölmesine, kararmasına sebep de dünyayı sevmektir."

Sevdiklerine hiç uymayan, onlara hiç benzemeyen kimse, onlardan olamaz. Sevgisi, sözde kalır. Kalbine girmez. Böyle sevgi, yalnız sözde kalmaktadır. Yalnız sözde kalan sevmeye, sevmek denilmez...

İnsanlarda bulunan nefs-i emmâre, din bilgilerine inanmamakta, tabiatı, yaratılışı, İslâmiyete uymamaktadır. Bunun için, İslâmiyete uymak, nefse acı gelmekte, ona uymak istememektedir...

Ahmaklık; iyiyi kötüden, faydalıyı zararlıdan ayıramama, aklın az, anlayışın kıt olması hâlidir. Aklı kıt olanlar yani ahmaklar, nefislerinin peşinde koşup, yaptıklarının neticesini bilemezler...

Nefs, Allahü teâlânın yarattığı bir mahluktur. Her mahlukun rızkını yaratan Rabbimiz, nefsin de rızkını yaratmıştır. Nefsin rızkı ise; Allahü teâlâyı inkâr etmek, O'na isyân etmek yani bütün haramlar, mekruhlardır!..

Dünyânın geçici lezzetlerine aldanmamalıdır. Ölümü hâtırlamalı, âhiretin dehşet ve şiddetini göz önüne getirmelidir. Kısacası, yüzümüzü dünyâdan âhirete çevirmelidir...

Ölümden önce olan her şeye dünyâ denir. Bunlardan, ölümden sonra faydası olanlar, dünyâdan sayılmaz, âhiretten sayılırlar. Çünkü dünyâ, âhiret için tarladır. Bu dünyâ, çalışmak yeridir. Ücret alınacak yer ise, âhirettir.

Bu dünyâ, âhiretin tarlasıdır. Burada tohumlarını ekmeyip yiyenler, böylece bir tohumdan kat kat meyve kazanmaktan mahrûm kalanlar, ne kadar tâlihsiz ve ahmaktır. Ananın evlâdını tanımayacağı o gün için, hâzırlanmıyorlar.