Rahim Er

Mezar-ı Şerif'in düşmesi şüphelere yol açacak kadar uzamıştı. Yavaş yavaş düşme ümidi kayboluyordu. Onun düşme ümidinin kaybolmasıyla beraber Kuzey İttifakı da "acaba"lara muhatap olmaktaydı.

Yürürlükte olan kanun sayısını en iyi hukukçuların bile bileceğini tahmin etmiyoruz. Galiba 13 bin kadar. Bu 13 bin veya biraz azı kanunun ya tamamı veya bir kısmının değişmesi istenmekte. Bir taraftan değişmekte de. En son MK değişti. Üstelik kanunların dili de değiştiriliyor. Halbuki zaruret dışında kanunun Türkçesiyle oynamak tehlikelidir. Buna rağmen kavga ve münakaşalar bitmiyor.

Bir küçük zümre hariç bütün toplum ağır bunalım altında. İnsanın insanla yüz yüze olduğu her yerde karamsarlık var. Kahvehanede, aile meclislerinde, gazetelerde, televizyonlarda, iş yerlerinde...

İslam ülkelerinin hali perişan. Önce bunu görmek, olanca soğukkanlılığı ile meseleyi düşünmek lazım. Zaten 'İslam ülkesi' olmaları da lafta. Ya tam sömürge halindeler veya yarı sömürgeler. Hemen hepsi dışarıya muhtaç. "Dışarıya muhtaç hale getirilmişler" sözü de makul değil. Çoktan bayatladı. Olmasalardı. Muhtaçlığa müsaade etmeselerdi. Muhtaçlık ya iktisadi, ya ilmi veya teknolojik. Petrolü yok ediniz ortada zengin İslam ülkesi kalmaz.

Refah seviyesi yükseldikçe adliyelerin işleri azalır. Şu ara adliyenin daha da fazla çalıştığını sanıyoruz. İflastan intihara, boşanmadan cinayete... vak'alar arttığına göre yargı mensuplarının da işleri çoğalmış demektir. Üstelik ağırlaşmış olarak. En büyük yük de İstanbul adliyelerinde.

11 Eylül vahşetini takip eden tarihlerdeki yorumlarımızda unutulmaması gereken bir noktaya temas ederek, saldırının bahane, gayenin liderliği Çin'e kaptırmamak olduğunu, arka planda Çin-ABD çekişmesi yaşandığını yazmıştık.

Türk siyasetçisi yaşlandı mı? Araştırmasını yapmadan bir şey demek mümkün değil. Sadece meclis ortalamasını almak da yetmez. Yaşlansın veya yaşlanmasın. Gerçek olan şu ki siyasetimiz, çok sıkı bir şekilde yaşlıların güdümünde.

Artık yavaştan yavaşa şuna inanacağız. Hükümet de gitmek; yani istifa etmek istiyor ama gidemiyor, istifa edemiyor. Onu sanki birileri kendisine rağmen başımızda zorla tutuyor. Peki kim, kimler, hangi çevre, hangi kuvvet?

Atalar, 'yiğit düştüğü yerden kalkar' demiş. Onlar demişse muhakkak ki öyledir. Kelamları, derin tecrübelerin mahsulü. Bu millet kitapla düştü veya kitaptan düştü. Yine kitapla kalkacak. Bu bir kanun. Gerçi bir söz daha var. Sevimsiz ve iç burkucu. "Okumayan milletiz". Doğru ama kabahat kimde? Sadece okumayanda mı? Yayıncı acaba kendini ne kadar sorguluyor. Okuyucunun fikir ve gönül zevkine birebir hitap ediliyor mu? Ne acıdır ki milletin okumasını isteyenlerin kendileri bizzat bu ülke insanlarını okumadan soğuttular. Yine bir aydın yabancılaşması gerçeği.

Neden MGK'dan sonra ikinci bir toplantı yapıldı? Neden Ecevit'in tarifiyle 'Amerika'dan gelen yeni bilgiler' MGK'da görüşülmedi?

Bütün dünyada bir temel hukuk kaidesi vardır. Suçlar şahsîdir. Buna "suçların şahsîliği prensibi" denir. Batı-doğu gelişmiş hukuk sistemlerinde ceza mantığının temelinde bu prensip mevcuttur. Buna göre suçu kim işlemişse yalnızca o muhakeme edilir, o cezalandırılır. A'nın yerine B veya akrabalık derecesi her ne olursa olsun evladın yerine baba, babanın yerine evlat, kardeşin yerine kardeş, kocanın yerine kadın cezalandırılamaz vs.

Zor; çok zor onları anlatmak İslam âlimlerini anlatabilmek ne haddimize. Görmek ayrı tanımak ayrı. Gördük; fakat ne kadar tanıdık? Âlimin kıymetini yine âlim bilir. Bize düşen sevmeye çalışmak. Sermayemiz sevgi. Kurtuluş ümidimiz şefaat.

Devletimizin Amerika'nın Afganistan taarruzuna dair tavrı, kriz içindeki kazancımızdır. Baştan beri hep onu müdafaa ettik. Türkiye, asla sıcak savaşa girmemeli, çarpışmak için asker yollamamalı. Barış içinse var olmalı, kurulacak bir barış gücünde liderliğe oynamalı.

Amerikan yetkilileri savaşın -eğer bu bir savaşsa- insan ömrünü aşacağını beyan ediyorlar. Ne dehşet verici, ne kadar rahatsız edici bir haber. Sanki müjde vermekteler. Halbuki diğer taraftan Pakistan devlet başkanı, işin ramazana kadar bitirilmesi için rica üzerine ricada bulunuyor. Çünkü problemin çıkmazındaki devlet onlar.

Türkmenistan'ın 'payitahtı' Aşkâbâd'a indiğinizde mutlaka şaşırırsınız. Bu ilk seferinizse Orta Asya bozkırlarında böylesine modern bir ülkeyle karşılaşacağınızı hayal etmemişsinizdir. İlk şaşkınlığınıza günler geçtikçe yeni şaşkınlıklar eklenir.

Diyanet İşleri Başkanlığı bir karar aldı. Tartışılan kararı şöyle nakledebiliriz. Birbirine yakın camilerden büyüklerde ezan hoparlörden okunacak küçüklerde ise müezzinler minareye çıkarak... Karar, bazı din adamlarıyla onların güdümündeki bir kısım kimseleri rahatsız etti. Ezanı yasaklama şeklinde anladılar ve anlattılar.

Asya'yı kanatlarını açmış, bir kartala benzetirsek bu kartalın bir kanadı Doğu Türkistan, bir kanadı Kafkaslardır. Kartalın başıysa Anadolu.

Askerimizin Afganistan'a gitmesine karşı olmak makul bir düşünce kabul edilemez. Oraya gidişin maksadı önemli.

Referandumun sırası mı diyoruz? Sırası olmadığını cumhurbaşkanı da biliyor. Ama buna rağmen referandum yolunu açıyor. Tasarrufa titizlikle riayet eden biri olmasıyla tanınan Ahmet Necdet Sezer, bir halkoylamasının trilyonlara mal olacağını bilmiyor mu? Biliyor.

Zavallı vekiller, gelen vuruyor, giden vuruyor. Son silkeleme halk ve basındandı, en sonuncusu da Çankaya'dan. Böylesine hırpalanan vekil kime ne kadar vekillik yapar? Kendini müdafaada zorlanan, başkasına hizmet verebilir mi?