Ünal Bolat

Başladım kitapları karıştırmaya. Orada beş cildlik "Şehitlerimiz ansiklopedi serisi (Milli Savunma Bakanlığı 1998)" gözüme ilişti. İçimden "tamam" dedim. Eğer bu kitapta da bir isme rastlamaz isem, artık bir iz bulamayacağım. Ümidime düşen ışık yoksa parlıyor muydu?..

Çanakkale'ye altı buçuk saat yolculuktan sonra ulaştım. Sorduğumda şehitliklerin Avrupa yakasında olduğunu öğrendim ve karşıya Kilitbahir Kalesi tarafına geçtim. Orada bir dolmuş ile bir kısım sehitlikleri gezdim. Bunlar, İngiliz anıtı, Fransız anıtı Yahya Çavuş Şehitliği...

Keser "Ben bugün Türk sanat müziğinin ölümünü acıyla izliyorum. Kırk yıllık birikimimle bakıyorum. Sanat adına yapılan yanlışlar, o kadar revaçta ki kahroluyorum... Sanat müziği olarak ben şahsen bu işin son temsilcisi olduğumu düşünüyorum" diyor.

Halkın o mübarek yeşil park hayal ve beklentisi tarumar edilmiştir. Şimdi halkın nasibini kara tekerler tatmaktadır. Bir ormancı olarak bu ihanet ve cinayeti içime sindiremediğim için günlerden beri imdat çığlığı içinde çalmadığım kapı bırakmadım...

Dile kolay geliyor söylemek ama sıkıntılı ve mihnetli geçen yıllar sonunda ortaokul ve lise bitti. Ama bizde hakim olacak durum yok. Kafada mühendislik var. "Çünkü ülkenin yatırıma ihtiyacı var, mühendise ihtiyacı var" diye düşünüyorum...

Anlamak üstesinden gelmenin başlangıcıdır. Profesyonelce yapılan bir yaklaşım iş hayatının sorunlarını, engellerini aşmaya çalışır. Profesyonelce olmayan yaklaşımda bulunanlar ise "Bu şirket adam olmaz" diye sızlanıp dururlar...

Babam hastalığıyla uğraşırken, onlar yangından mal kaçırırcasına keyiflerine göre daire beğeniyorlardı... Babam da, müteahhitle konuşup, fark vererek dördüncü katı aldı. Amcam demeye utandığım insan, babamı hasta halinde yeni bir borca sürüklemişti...

Kocasının namusunu namus bilen iffet sahibi kadınlar... Ve onları bir hiç yüzünden, kör nefisleri uğruna aldatacak kadar kendini dağıtmış erkekler... Kendinize gelin... Birbirinizi değil aldatmak, birbirinize daha munis olun...

Ben iyi bir eğitmenim... Bunu hissediyorum... Benim konferanslarıma gelip dinleyenlerden aldığım intiba bu... Aslında üniversitede öğretim üyesi olmak istiyordum ama babam ölünce kısmet olmadı, işadamı olduk... Yoksa bir eğitimci olmak içimde hep ukde olarak kalmıştır...

Bir kavşaktaydım. Baktım, benim yolumun üzerinde bir otomobil, kavşağa girmiş. Ya manevra yapacak ya da orayı kestirme buldu dönüverecek. Aslında yaptığı hareket kurallara göre değerlendirilirse, hatalı bir davranış. Ama hangimiz öyle hatalar işlemiyoruz ki.

Dilimin döndüğünce teselli etmeye çalıştım. Elektriğini de kesmeden ayrıldım. Çünkü onun halini hiç beğenmemiştim. Koskoca işadamı iflas etmişti. Bir de elektriğini kestiğimde hepten kapısına kilit vurulacak demekti. Ne olursa olsun bunu şefime anlatacaktım...

Sinema çok büyük para gerektiriyor. Çok emek istiyor. Çok iyi bir senaryo hazırlayıp çok sağlam filmler yapmak gerektiriyor. Seyircinin beğenip beğenmeyeceğine karar veremiyorsunuz. Tabii ki seyircinin ölçüsü yok. Ama doğru birşey yakalarsanız, yaşayan bir şey yakalarsanız, bunun seyirciyle birleşmemesi imkânsız...

Evimin karşısındaki inşaattan da silah sesleri geldi. Birisi "Vur vur öldür!" diye bağırdı. Benim öğretmen olduğumu biliyorlar. "Galiba burayı işaret" ediyorlar, diye düşünerek daha çok ağlamaya başladım. Yerde sürüne sürüne gidip ışığı söndürdüm...

Köy hayatı tabii ortamıyla ister istemez ilgimi çekiyor olmalıydı ki, benim hayatımda çok önemli bir yeri vardı. Köye gittiğimde balık tutabiliyordum. Deresinde yüzebiliyordum. Ne bileyim çocukça duygularla suyla oynamak çok ama çok güzel geliyordu...

"Televizyonlara bakın, iki günde bir flaş isim doğuyor. Böyle olunca da adam zannediyor ki, "Bir takım maskaralıklar yaparak ben de para kazanabilirim. Hem de kısa yoldan." Bu işin kısa yolu yoktur oysa. Bu işin kısa yolu kötü yola götürür insanı..."

Kuruyemişçinin çocuğu da benim sınıfımda öğrenciymiş. Bunu neden sonra öğrenmiştim. Meğer o bakımdan benimle çok ilgileniyormuş. Çocuğunun velisi olarak hanımı gelip gittiği için, kendisiyle tanışmamız o zamana kadar mümkün olmamış. Tanıştıktan sonra da sohbetimiz daha bir koyulaşmıştı...

Yaklaşık üç dört sene evvel Kırım'a giden bir heyetin içindeydim. Kırımlılar bizi o kadar candan karşıladılar ki kelimelerle anlatılamaz. Misafirperverlikleri, izzet ve ikramları saygıda kusur etmeyişleri yönünden hiçbir şekilde dejenere olmamışlar. Geleneklerimizi olduğu gibi taşıyorlar...

Bizler eğer sanatçıysak, topluma öncü kişileriz. Olmak durumundayız... Verdiğimiz mesajlarla toplumu kötü yola değil iyi yola çekmek durumundayız. Böylesine önemli görevler üstlenmiş bir grup olarak da atacağımız her ardıma çok dikkat etmemiz gerekiyor...

Nihayet dışarıda beklerken, içeride bulunan hasta çıkıp "Beyefendi siz girin" diyor. İçeri giriyorum. İşim öyle bir görülüyor ki, ne siz sorun ne ben anlatayım...

Onca sıkıntıya rağmen, insanımız bütün metanetini cesaretini, geleceğe yönelik umudunu yitirmemeye kararlı.