Ünal Bolat

"Hayatta hiçbir mahkumun suçunu sormadım. Çünkü biliyordum ki ‘suç' bir anlık öfke sırasında işlenen ve o ‘an'dan sonra da, bir ömür vicdan azabından öte insana hiç faydası olmayan bir şeydi..."

"İzleyiciler onu sanki yılların ses sanatçısını alkışlıyor gibi alkışlıyordu. Hatta bildik şekliyle, genç kızlardan sahneye fırlayıp boynuna sarılmak isteyenler bile vardı..."

"Bizi sakin bir şekilde dinledikten sonra hayat boyu unutamayacağımız bir ders verdi: Siz buraya gelen hangi çocuğun ailesinin hangi felakete düçar olduğunu biliyor musunuz?"

"O gece de gözüme uyku girmemiş, sabaha dek kitap okumuştum. Sahabenin hayatı, İslamiyet'in yayılması için aç susuz verdikleri mücadele pek içime işlemişti..."

"Gaz kokusu gittikçe burnuma baskı yapıyordu. Sanki bir doğal gaz kaçağı veya bir tüp açık kalmış gibiydi. Vapurda böyle bir kokuya da ilk defa şahit oluyordum..."

"Çok geçmeden dedikoducular kadıncağızın saklamak istediği yüreğindeki acıyı deşifre etmeyi, onunla da kalmayıp mahalleye yaymayı başarmışlardı..."

"İnsanlar iyi gün dostuydu. Bir saat içinde koca salonda Vahide Abla ve gelin kızın etrafında birkaç kişi kalmıştık. Koca salon nasıl da böyle boşalıvermişti..."

Vahide Abla soru yağmuruna tutulunca çaresiz kalmış ve yalvararak demişti ki: "Söyleyeceğim ama dile düşürmeyin ne olur. İleride bilirse çok üzülür..."

Korkuyla karışık bir döndüm karşımda kocaman bir adam! Bir adım geri sıçradım. "Korkma bacım, benden sana zarar gelmez" dedi...

"Zaten artık şaşkındık. Telefon ettik hastanın yakınları da geldi. Herkes şoktaydı. Pankreas kanseri hasta, lavman için geldiği acilden şimdi apar topar ameliyata gidiyordu. Hasta çaresiz, yakınları çaresiz, biz çaresiz..."

"Allah'ım ne yapmıştım böyle? Bu hastayı neden yerinden oynatmıştım? Şimdi burada ne olacaktı? Bir şey olursa kime ne diyecektim? Ter su içindeydim. Akşam olmuş hava kararmaya başlamıştı."

"Levent Bey, Umut'un dalgınlığına rağmen kendini suçlu görüyor, sonuç alınana kadar oradan ayrılmak istemiyordu. Ama çok da korkuyordu. Eğer gözaltı olur ise beş yaşındaki hasta oğlu ve çaresiz hanımına kim bakacaktı?"

"Albay şaşırdı, üzüldü. Yani benim anlattıklarıma inanmadın mı, dedi. İşte o zaman ne büyük gaf yaptığımı anladım. Ama iş işten geçmişti..."

"Üzerimde kaşe palto olduğu halde, nizamiyenin kapısına yaklaştığımda askerler selam dururken o anda bu delikanlı çıktı karşıma..."

"Gerçeği öğrenince, ikimiz de günlerce birbirimizden gizli ağladık. Bizim de mutlu bir yuvamız bir de bebeğimiz olsa ne güzel olacaktı. Ama bu hastalık pek erken yıkmıştı hayallerimizi..."

"Bizimkinin morali bozulmuştu. Zengini pek severdi çünkü. Şöyle kurulacağı bir başköşe olmayınca kanepelerden birine üstünkörü ilişti. E, bizler de koltuksuz evde birer ikişer kanepelere sığıştık..."

"Hem buralısın. Hem hepimizden akıllısın. Hem de her cuma bize cumaya nasıl gidileceğini soruyorsun. Niye böyle yapıyorsun?!."

8 ay önce, trafik kazasında annesini babasını ve yedi yaşındaki yavrusunu kaybetmiş. Kendisi yaralı olarak kurtulmuş. Kazadan sonra koluna yirmibir tane çivi ile platin takmışlar. Kazadan sonra içinden ibadet etmeye bir istek gelmiş...

Soruyorum herkese! Bugüne kadar kaç arkadaşınızı sadece arkadaşınız olduğu için ziyaret ettiniz ya da telefonda hal hatırını sordunuz? Yahut da kaç arkadaşınız sizi gelip ziyaret etti ya da telefonla aradı?..

Aslında bilmeliydim ki, telefon konuşmasıyla yola çıkılarak yapılan arkadaşlık ancak bu kadar olur. Hiç ne olduğunu kim olduğunu, nereden aradığını bilmediğin bir insanın sadece uzaktan duyulan sesine aşık olunursa olacağı budur...