Ünal Bolat

"Ne söylersen söyle anneciğim. Beni ikna edemezsin. Ben bu kararı pat diye vermiş değilim. Enine boyuna düşündüm. Sonra da gönül rahatlığıyla kararımı verdim..."

"Aslında anneannem sabah namazına uyanmış. Abdest alıp namaza bile durmuş. Biricik anneannem benim, o sabah son sabah namazına kalktığını biliyor muydu acaba?"

"Ah babacığım, sen bizi ne hallerde büyüttün besledin adam ettin. Hatta bu yaşta bile, ne zaman para lazım desem belki de borç bulup yine gönderirdin istediğimi. Ama ben sana..."

"En çok da uğruna arkadaş bıçaklanan Nevin'in umarsızlığına üzülüyorum... Bu olay sonrası zerre kadar tedirgin olmadı. Zerre kadar üzülmedi. Selahattin'i ziyaret bile etmedi. Bir kerecik olsun aramadı."

Annem, ne yapacağını bilmenin verdiği güvenle bir doktor gibi emirler yağdırıyor. Bana çok keskin bir bıçak yetiştirin hemen... Birileri de şeker kamışı bulsun. Çabuk..."

"Benim derdim, eli kalem tutan Sivaslılar! Hele de Divriği diye bir ilçesi var ya Sivas'ın, işte oralılardan! Ne yani, işim gücüm yok da onların yazdığı kitapları mı okuyup duracağım ben?"

"Bu para, sadece adres yazmaya kalksanız yetmez. Adı soyadı bile iki kelime... Ama Necati Başara bu. Halk âşığı. Dört kelimede işi bitiriyor: "Tokat, Hayati. Para, Necati...

"Sonraki günler, Necati Başara Amca hemen her hafta âdeta ziyaretimize gelir olmuştu. Arkadaşlar, o kapıdan içeri girdiğinde ‘Seninki geldi yine' diye takılmaya başlamışlardı..."

"İnsan ne yapıp edip bir fırsatını bulmalı ve bayramı bir de memleketinde yaşamalı. Çocukluğunu, gençliğini yaşadığı o mekânları, o insanları bir de bayramda görmeli..."

"Ondaki yokluğum beni çok üzüyordu. Artık ben onu takip eder, gözler olmuştum... Sözde çaktırmadan yapıyordum. Ama her baktığımda bana bakar halde bulduğum o gözlerle, bir kez bile denk gelmedik bir daha..."

"Salonda kırılmadık ne eşya kaldı ne bir şey. Evin altı üstüne geldi. O beni kaldırıp fırlatıyor, ben onu... Ağız burun, kafa göz neremiz gelirse artık..."

"Ya ben taksiciyim teyze. Seni evine getirdim işte. Ama seni kimse almaya gelmiyorsa ne yapacağım?"

"Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesinde hocalarım derslerde daima şöyle söylerdi: Doktorun bütün görevi, hiçbir karşılık beklemeden hastayı tedavi etmektir..."

"Bunlara hem vefa borcumuz var, dedeleri Eshab-ı kirâma sahip çıkmış. Hem de ülkelerine gittikleri zaman bizim gönül elçimiz olacaklar. Bu bizim için bir fırsattı..."

"En ufak bir sese dikkat kesilen Özge, ablasının sesini duyunca yeniden ümitlenmiş. Var gücüyle tekrar bağırmış: "Abla!.. Asansörde mahsur kaldım. Buradayım. Kurtarın beni!.."

"Ne ka­dar ba­ğı­rır­sa ba­ğır­sın se­si­ni kim­se­nin du­ya­ma­ya­ca­ğı­nı ni­ha­yet ka­bul­len­miş. Kor­ku ve en­di­şey­le iç­li iç­li ağ­la­ma­ya baş­la­mış..."

"Ankara'nın en güzel semtlerinden birinde dört katlı, lüks bir villa almışlardı. İçinde saunasından tutun da katlara inip çıkmak için asansörüne kadar bütün konfor vardı..."

"Onun ablasıyla benim ağabeyim birbirini sevmişler ama babası bizim yoksulluğumuzu bahane ederek vermeyince iki genç kaçarak evlenmeyi yine başarmıştı."

"Sütbabam diyor ki o vakit: Bir şartla helallik verelim. İleride halimizi hatırımızı soracak ise..."

"Ben dışarı çıktığımda iki doktorun içerideki münakaşası sürüyordu. Ertesi gün ben kalp ameliyatı olmak üzere hastaneye yatmıştım..."