Gazete dağıtıcılığından yazarlığa: Ömer Faruk Ünal

ErzIncanlılar ve diğer canlılar
Gazetemiz 1980’li yıllardan itibaren Erzincan’a günlük olarak gelmeye başladı. Eşe dosta söyledik, "Tamam" dediler, "Getirin okuyalım o zaman."
Başlangıçta 20-30 okuyucumuz vardı, kolaydı ama gazete renklenince ve maçlar girince sayı arttı, karşımıza dağıtım diye bir meşgale çıktı.
Bir gün bir adam geldi, oturduk çay içtik, abone olmasını teklif ettim laf arasında. "Şeker Fabrikasına getirirsen olur" dedi, "Getirmezsen, vebali boynuna."
Peki dedim tek gazete için fabrikaya gidiyorum ki bisikletle yarım saat çekiyor, dön geri bir saat.
Şeker Fabrikası merkeze uzak, şehirde işi olanlar bana yıkar. Su, elektrik, telefon paraları, yatacak senetler, atılacak mektuplar, alınacak ilaçlar. Cebim tomarla parayla dolar, o gün hepsini halleder ertesi sabah tek tek makbuzlarını verirdim muhatabına.
Abonem arttı tabii, gün geldi 150 gazete oldu fabrikada.
EĞER İHTİYACIN VARSA
Orta lise hayatım gazete dağıtmakla geçti, o iş beni pişirdi olgunlaştırdı, insan sarrafı oldum, ne hatıralar, ne hatıralar.
Ordu Caddesi, Merkez Çarşısı, Kasap Durağı, Pasajlar, Hükûmet Konağı, resmî daireler bendeydi, gazetem ceman 250 civarında.
Kolay değil tabii bir gün bile tatil yapamıyorsun, bayram seyran yok. Yazın okul bitiyor ama dağıtım bitmiyor.
Millet tatilde öğlenlere kadar yatar, benim vazifem var. Dön dolaş, aynı simalar, aynı sokaklar.
Babam hangi ayakkabıyı istiyorsan al derdi, gömlek pantolon feda olsun sana. En pahalı lokantaya gir, kebap ye, baklava börek dondurma, yeter ki gazeteyi aksatma.
SAYFADA İMZA
Çok sevdiğim yerlerden biri de garajdı. Bütün yazıhanelerle aram iyidir, şoförler muavinler hediyelik eşyacılar. Şehirde ne olmuş bitmiş sor bana, tekmil tafsilatıyla.
Bu arada Hikmet Abi bir fotoğraf makinesi aldı, haber yapmaya başladık.
Ertesi gün bakıyorum haber çıkmış, benim imzamı yazmışlar fotoğrafın altına.
Mutluluk bu işte! Ne büyük saadet ama…
SPOR SERVİSİNE!
Neyse okuldu askerlikti derken 23 yaşına girdim, ziyaret için İstanbul’a geldim. Rahmetli Enver Abi “Git Sadık’a teslim ol” dedi, “Hemen spor servisinde başla! Maaşın bir milyon, evlenince artıracağım meraklanma!”
O gün bu gündür (20 Ekim 1991) servisteyim, demek 29 yıl olmuş dün gibiydi daha.
Sadık Abi mevzuat, talimat, federasyon üzerine çalışmamı istedi, gün geldi otorite oldum o sahada.
Mesela bir süper lig hakemini sor kimdir, kimlerdendir, nerelidir, mesleği, firması, önemli maçları, hataları, tek tek anlatayım sana.
Salı akşamları TGRT Haber’de itibarlı bir programımız var ve ilgiyle izleniyor.
Yani dağıtıcılıkla başladım, köşe yazarı ve televizyoncu olarak devam ediyorum yoluma. Evlendik, ev aldık, baba olduk, çocuklarımızı okuttuk, süresiz basın kartı aldık, emekli olduk, hep bu çatı altında…
Hayatımın en güzel günleri burada geçti ve geçiyor, işimi seviyor sabahları koşuyorum yeni bir heyecanla.
Bahtiyarlık bu işte!

Bir albüm buldum daldım hatıralara
1983 idi sanırım. O günlerde Hükûmet Caddesi’nde, (Erzincan’ın ikinci derece işlek caddesidir) bir binanın satılık olduğunu duyduk. Alta iki dükkânı üstte bir dairesi olan alelade bir bina... Ama bize holding merkezi gibi göründü, sanki gökdelen alıyoruz Manhattan’da. 
Avukat Orhan Özen Abi çok arzu ediyordu, eğer olursa dağıtım, haber, kitap hepsi bir arada.  Hele elden geçirilsin, ışıklı tabelamız yıldız gibi parlayacaktı çarşıda. Erzincan’daki arkadaşlar dar gelirliydi ama arzuluydular. Orhan Abi, Hikmet Köksal Abi ve Babam (Numan Ünal) baş tuttu, borç harç binayı aldılar. Böyle bir yeri kiralamayı bile hayal edemezdik, mülk sahibi olduk işe bak.  


Dağıtıcı Ömer Faruk Ünal


Yıl 1980... Türkiye Gazetesi Ercincan Bürosu