Abdüllatif Uyan

Ali bin Ebi Talip (radıyallahü anh) vefat edince oğulları Hasan ve Hüseyin onu defnedip geri dönüyorlardı ki bir viranelikte inilti duydular...

Hazret-i Ali (radıyallahü anh), halife iken zırhını kaybetmiş ve çok aradıysa da bulamamıştı... Bir gün Kûfe'de idi...

Bir gün bir akarsu taşıp etraftaki ekinlere zarar vermişti... Mağdur insanlar Hazret-i Ali'ye koştular ve "ne olur, bir dua buyurun da su azalsın" dediler.

Hazret-i Ali (radıyallahü anh), yumuşak huylu olup hiç kızmazdı... Kamber adında bir kölesi vardı ki severek yapardı her hizmetini.

Efendimiz aleyhisselâm, bir gün Kâbe'de müşriklerin hidayete gelmesi için dua ediyordu ki Ebu Cehil ve yandaşları yılışık tavırlarla gelip oturdular.

Kureyş'in ileri gelen müşrikleri bir gün Kâbe dibinde oturmuş Efendimizi çekiştiriyorlardı ki biri ayağa fırlayıp; "Bu ne hâldir yahu!.. Üzerimize ölü toprağı mı serpildi?.. O, tanrılarımıza hakaret ediyor, biz susuyoruz... Ona haddini bildirmeliyiz!" diye seslendi.

Mevlâna Halid-i Bağdadi hazretleri, Taha-yı Hakkâri'ye yazdığı bir mektupta "Şöhret âfettir, dünya adamlarının davetlerine gitmeyiniz" buyurdu.

Taha-yı Hakkâri hazretlerinin dergâhında misafir eksik olmazdı. Yaz, kış, gece yarısı...

Vaktiyle Derviş Bey diye biri, Müküs kaymakamıydı... Bir gün bir suç işledi... Erzincan Müşiri de onu vazifeden aldı ve hapsedilmesi için emir çıkarttı.

Gürpınar'da bir genç, köyünden çıkıp geldi bir gün Seyyid Taha hazretlerinin dergâhına. Sohbetini dinledi. Çok sevdi bu veliyi.

Taha-yı Hakkâri hazretlerinin huzuruna bir gün bir Ermeni geldi ve çocuksuz olduğundan dert yanıp "Siz Allah'ın sevgili kulusunuz... Bu hususta bize dua buyurun..." dedi.

Bir zamanlar Irak'ta iki kabile vardı. Berzenciler... Ve Hayderiler...

Seyyid Taha hazretleri, bir gün talebesinden birine emredip "Van'a git, şu şu işleri hâllet de gel" buyurdu.

Seyyid Taha hazretleri, talebeleriyle bizzat meşgul olur, her türlü dertlerine derman olurdu onların.

Seyyid Taha hazretleri, büyük bir veliydi. İhlâsta Hazret-i Ebu Bekir'e benzerdi, şecaatte Hazret-i Ömer'e...

Taha-yı Hakkâri hazretlerinin amcası Seyyid Abdullah; üstadı Halid-i Bağdadi hazretlerine bu yeğeninden bahsedip "İstidadı yüksektir" dedi.

Dıhye-i Kelbi (radıyallahü anh), iman etmeden önce ticaretle meşgul olurdu ve çok zengindi...

Hendek Harbi'nde Sahabe-i kiram bir kayayı kıramadılar ve vaziyeti Efendimize haber verdiler... Efendimiz geldi ve "Bu kayanın üstüne biraz su serpiniz" buyurdu.

Cabir bin Abdullah şöyle anlatır: "Babam Uhud'da şehit olmuştu... Kız kardeşim vardı. Bana bir deve verdi.

Hicrette Resulullah Efendimiz; beraberinde Ebu Bekr-i Sıddık ve onun âzâtlı kölesi Âmir bin Füheyre ile yola çıktılar...