Muammer Erkul

Picasso demiş ki: "Bütün çocuklar artist doğar, biz onları eğitir, başarısız yaparız!" Onun kastı belki işin artistik/sanat tarafıydı ama durum her alanda aynı.

Onun bize hissettiği, kelimenin tam karşılığıyla aşk'tır. Başka ifade bulamıyorum... Hangi vakitte gelsek hemen anlar, hasret gidermeye çalışır, dünyası biz oluruz...

Cetvel nedir, diye sormuştum ya bir önceki yazımda... Elbette cetvelin ne olduğunu bilmeyen yoktur. Fakat ne kadar lazım olduğunu; ancak arayıp bulamadığında fark edebilirsin, onu kaybettiğinde!..

Cetvel nedir bilmeyen var mı? Elbette yoktur... O zaman Mehmet abiyi anlatmak zor olmayacak! Onun hayatı her çeşit problemimize cevaplar vermekle geçti. Hiçbir soru karşısında asla kıvırmaz, menfaat gözetmez ve doğru olan neyse onu küt diye yüzümüze söylerdi... Alışmak biraz zordu, ama ondan vazgeçmek (en azından benim için) imkânsızdı!

(Ben anlatacağım. Siz ister gülüün, ister üzülün...) Bildiğiniz, sıradan bir yumurta; elinde (en iyi temenniler dolu) mektubuyla anneciğini görmeye gelmiş. Fakat o da ne?.. Tam karşısında, kocaman bir servis tabağı içinde, kızarmış bir tavuk, sırtüstü yatıyor!.. Feryat figan haliyle: "Anneee, anneciğiiim!.."

Armutlu burnundasın veya İskenderun Körfezinde yahut Van'daki çay bahçesinde... Ya da Kordon Boyunda oturmuşsun. Dirseklerin masada. Avuçlarının arasındaki çay bardağı, soğumaya; veya yârinin eli, ısınmaya başlamış... Martıları bile unutmuşsun... Gözlerin dalgııın, sanki denizin yüzüne yaklaşmış olan o turuncu portakaldan; acaba duman çıkacak mı, gibi bir meraklı haldesin!.. Saat kaç?..

Şehrinizin sokaklarında bazen "yabancı" arabalar görürsünüz. "Şuradan gelmiş, nasıl acemi" gibi yorumlarla o yolcu hakkında konular açarsınız... Aslında aynı model ve renkte başka arabalar, trafiği karıştıran nice "yerli" sürücüler de vardır fakat "o buralı değil"dir. Yani: Yabancı, yabancıdır!..

Beyaz kıyafetler giymiş olan komutan; ordusundaki her askerinin gözbebeklerini görmeye çalışır gibi, beyaz atının üstünde dikildi.

Tanıdınız mı bu başlığı? Olsun. İşte yine nisan geldi, gene yağmurlar yağıyor ve tekrar hatırlayıp, hatırlatmak lazım. Çünkü bereketli nisan yağmurları, vücuda zindelik ve enerji kazandırıyor. Çünkü içinde "kullanılabilir demir" var.

Bazen ne kadar yorgun oluyoruz, değil mi? Bütün hayat şartları; insanlar, iş, alacaklar, borçlar, hava, trafik, haberler, diziler, yakınlar ve daha çok şey... Sanki sırtımızda bir kambur, onun üstünde havut, onun da üstünde yükler. Çökmek için "kıhh" denmesini bekleyen develerden bile yorgunuz bazen!

Nisan'ın 22'si benim için çok anlama gelir. Annemin vefat günüdür, Gazetemizin kuruluş günüdür...

Fare Devri'nde yaşarken Lale Devri'ni okumak; bizim için tekrar ulaşılması zor bir hayalken bazıları için, o dönemi yaşayıp/yaşatmış olanlara düşmanlık vesilesiydi.

Fare Devri'ni yaşarken, mümkünü yok yeniden bir "lale devri" yaşayacağımız aklımıza gelmezdi!..

Önünüze gelen projelere heveslendiğiniz halde, sonra vazgeçtiğiniz oldu mu?.. Birilerini takdir etseniz de onların bulunduğu yere asla gelemeyeceğinize inandığınız oldu mu? Acaba şimdiye kadar kaç çağrıya kulak kapatıp, kaç hedeften geri döndüğünüzü hatırlıyor musunuz?

Takip edenler bilir, yukarıda adresi görülen sitemizde de ara sıra yazışırız ama gazetemizdeki okuyucularımızdan bazısı bunları göremiyor. Ve bazen, sıradan bir mesaj, gönüller dolusu sevgiyi, iyiliği, duayı açığa çıkarıyor.

Yaklaşık on beş sene önce henüz bir çocukken, kırmızı kaplı defterine çizdiği hayali gerçekleştirmenin zamanıydı şimdi. Küffar denize zincir çekmişse Mehmet Hân da gemilerine dağı aşırtırdı!..

Resimler çizilmiş, notlar yazılmış deftere bakıyordu Hüma Hatun. Sanki oğulcuğunun gizli hayalleri vardı kırmızı ciltli bu defterin sayfalarında.

Kaplan, kartal, fil, ayı; çoğu şehrin simgeleri var. Bunlar birer amblem hâlinde çeşitli hatıraları yaşatırlar... İstanbul'umuzu da hatırlarız; tarihî ada üzerindeki güneşi, Kızkulesi, Ayasofya, Sultanahmet, uçuşan martılarıyla filan... Ama İstanbul "İstanbul" olurken öyle bir hayvan cinsine minnetimiz var ki; maalesef onu neredeyse tamamen unutmuşuz! Fethin başrol oyuncularından biri olan "manda"lardan bahsediyorum.

İnanılmaz bir "aralık" fark ettim hayatın duvarında ve oradan bakınca şunu gördüm: Zaman zaman düştüğüm kuyulardan birinin kapağı, meğer "benim" elimde! Ve yine fark ettim ki; bu yüzden kaç hayat zehir oluyor, nice ömürlerin büyük kısmı boşa geçiyor, çoğu hastalık ve depresyonlar belki de işte tam bu noktadan başlıyor... Alınganlıktan bahsediyorum bugün.

Hastanenin bu yanı İncirköy, diğer yanı Paşabahçe. Yani pazara, iskeleye, tüpçüye, gazete almaya hatta telefon etmeye bile hep önünden geçip duruyoruz.