Brön

Onun bize hissettiği, kelimenin tam karşılığıyla aşk'tır. Başka ifade bulamıyorum... Hangi vakitte gelsek hemen anlar, hasret gidermeye çalışır, dünyası biz oluruz... Bahçe kapısı altında tüyler gördüm. Anladım ki; ardında biz varız diye, Brön demir kapıya kendini dayamış!.. Sevinçle içeri daldı. Şimdi onun bütün çabası; ellerini üzerime koyup ayakta durmak, yüzüme bakmak... Zaten görmeseydim de, sanki bir küçük kedi gibi bahçe duvarına çıkacak, kiremitlerin üstünden geçerek çimene atlayacaktı. Hayat onun için işte budur. Bu kapının önünde aç ölmeye bile razıdır; yeter ki kovulmasın, dışarı çık denmesin. * Komşu bulmuş onu dükkân yakınlarında, şaşkınmış. Alıp eve getirmiş. İlk gördüğümde: "Adı ne?" Demiştim. "Hiiç, köpek işte, nah nah diye çağırıyoruz" demişlerdi... Komşunundu bu hayvan ama biz onun yanaklarını avuçlayıp gözünün içine baktık... Kahverengi tüyleri yüzünden ismine "Brön" dedik. Biz ona özel mamalar almadık, özel veterinerlere götürmedik, özel kulübeler yapmadık... Biz sadece ne yaptık biliyor musunuz?.. Onu "biri" yaptık!.. Biz ona ne verdik biliyor musunuz? Ona sadece "sevgi" verdik!.. Brön'se bize kendini verdi; canını bile verir!.. İzin versem; öleceği, ayaklarının parçalanacağı zamana kadar koşar peşimden. Fakat kıyamam. O benim sadece "geri dön" emrimi dinlemez; azarlanma pahasına sesimi duymayı tercih eder!.. Ben de onun ulaşması imkânsız bir süratle uzaklaşırım yanından. Ama buğulu dikiz aynasından; gücünün bittiğini, yetişme umudunu yitirdiğini, sonunda yavaşlayarak yol ortasında durduğunu ve gözlerini dikip ben kayboluncaya kadar kıpırdamadan ardımdan baktığını görürüm! Brön, seni seviyorum oğlum ve sadakatine hayranım... * Ben de her hikâyeyi getirip "insan"a bağlıyorum değil mi? Evet, bu da bir insan hikâyesi aslında; Brön üzerinden insanı anlatmaya çalıştım ve anlaşılmıştır zaten.