Nur Tuğba Aktay

29 Haziran’da bu köşede CHP’nin mesele-i müsterihesine dikkat çekmiştim: Yani bekletici mesele, bir sürecin diğerine bağlı olarak ertelenmesi. O yazıda şunu vurgulamıştım: Bu mesele sadece bir kurultayın iptali değil, partinin siyasal meşruiyetinin sınandığı bir eşikti. Bugün geldiğimiz noktada tablo daha da netleşmiş durumda. CHP, tarihî hafızasıyla çelişen bir süreç yaşıyor; bir mahkeme dosyasına sıkışmış, kendi iç krizlerini siyaseten çözmek yerine hukuk üzerinden ertelemeye çalışıyor.

Dünyanın gözü önünde katil İsrail tarafından Filistin’de planlı bir soykırım sürerken, Berlin’in soğuk salonlarında, “Kürt-Yahudi Kongresi” adı altında yeni bir oyun kuruluyor. Berlin’de bir araya gelen Yahudi-Alman Değerler Girişimi ve Almanya Kürt Toplumu, sahnede iki topluluğun dayanışmasını gösteriyor gibi. Ama perde arkasında, Almanya hükûmeti ve katil İsrail Büyükelçiliğinin temsilcileriyle birlikte, bu etkinlik aslında Alman-İsrail ortak girişimine dönüşmüş durumda.

Fransa’da dün “Her Şeyi Durduralım” adı altında başlayan eylemler, modern demokrasilerde sokak siyasetiyle nelerin yaşanabileceğini gözler önüne serdi. Yollar kesildi, şehirler felç oldu, yüzlerce kişi gözaltına alındı. Protestoların kısa sürede toplumsal kaosa dönüştüğü bu tablo, aslında siyaset adına yapılmış her sokak çağrısının taşıdığı potansiyel tehlikeyi bir kez daha kanıtlıyor. Bu manzaraya bakınca, CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in Financial Times’a verdiği röportajda kullandığı “hayatı durma noktasına getirecek eylemler” ifadesi, ister istemez Fransa’daki gelişmelerle yan yana düşünülüyor. Türkiye gibi kırılgan bir jeopolitik ortamda böylesi bir söylemin sorumluluğunu kim üstlenebilir?

Türkiye’de demokrasi, hukuka saygı ile var olur. Hukuku yok sayarak, toplumu sokağa çağırmak üzerinden siyaset yapmak ne demokratik ne de sorumlu bir yöntemdir. İstanbul CHP İl Başkanlığı sürecinde yaşananlar bunu net biçimde ortaya koyuyor. İstanbul 45. Asliye Hukuk Mahkemesi, 8 Ekim 2023’te yapılan CHP 38. Olağan İstanbul İl Kongresi’nde ciddi usulsüzlük iddialarını gerekçe göstererek ilgili yönetimi tedbiren görevden almış ve yerine geçici bir kurul atamıştır. Savcılık soruşturmaları, ses kayıtları ve delegelerin yakınlarının belediye iştiraklerinde işe alınması iddiaları, seçmen iradesinin hukuka aykırı biçimde yönlendirilmiş olabileceğini düşündürmektedir.

Suriye’nin kuzeyinde rüzgâr yeniden sert esiyor. SDG’nin kurucu bileşenlerinden olan PYD’nin eş başkanı Salih Müslim “Yeni Suriye hükûmeti ademimerkeziyetçiliği tanımazsa bağımsızlık talep etmek zorunda kalacağız” diyerek hem Şam’a hem Ankara’ya meydan okudu.

Cumhuriyet Halk Partisi’nin İstanbul İl Kongresi’nin mahkeme kararıyla iptal edilmesi, salt bir parti içi mesele değildir. Bu karar, Türkiye’de hukukun üstünlüğünü ve devletin kurumsal işleyişini bir kez daha teyit eden tarihî bir gelişmedir. Fakat asıl mesele, CHP’nin uzun süredir içine sürüklendiği hizipçilik, şaibe ve parti içi operasyonların artık yargı duvarına toslamış olmasıdır.

Önceki gün uluslararası diplomaside dikkatler Çin’in Tiencin kentine çevrildi. Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan, Şanghay İşbirliği Örgütü zirvesi için Çin’e gitti; törensel bir karşılama yapıldı, ardından Çin Devlet Başkanı Şi Cinping ile kritik bir görüşme gerçekleştirdi ve liderler aile fotoğrafında buluştu. Görünürde sadece bir zirve ritüeli gibi duran bu kareler, aslında küresel güç dengeleri açısından çok daha fazlasını söylüyor.

30 Ağustos, yalnızca askerî bir zaferin yıl dönümü değildir; aynı zamanda bir milletin varoluş iradesinin, geleceğe dair iddiasının sembolüdür. Bir asır önce ordularıyla sahada kazanan Türk milleti, bugün gençliğine kazandırdığı vizyon ve bilinçle aynı mücadeleyi farklı cephelerde sürdürmektedir. O gün Afyon’da, Dumlupınar’da verilen mücadelenin hedefi bağımsızlıktı; bugün Mavi Vatan’da, göklerde ve dijital evrende verilen mücadelenin özü de yine bağımsızlıktır.

Malazgirt Zaferi’nin 954. yıl dönümünde Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sözleri, tarihe sadece bir hatırlatma olarak geçmeyecek; önümüzdeki dönemin güvenlik ve dış politika rotasını işaret eden net bir stratejik uyarıdır: “Yönünü Ankara’ya ve Şam’a dönenler kazanacak. Kıblesini şaşırıp kendilerine yeni yabancı patronlar arayanlar eninde sonunda kaybedecektir. Şunu da biliyoruz ki kılıç kınından çıkarsa kaleme ve kelama yer kalmaz.” Bu sözler, sembolik bir tarihî hatırlatma değil; YPG/SDG eksenli bölgesel dengeleri yeniden şekillendirecek bir stratejinin satır başlarıdır.

Milletlerin "kader defteri"nde bazı tarihler vardır ki, zamanın akışını değiştirir. 26 Ağustos 1071, işte o tarihlerden biridir. Malazgirt Ovası’nda Sultan Alparslan’ın beyaz kefen niyetine giydiği elbisesiyle Bizans ordusuna karşı kazandığı zafer, yalnızca bir askerî galibiyet değil; Anadolu kapısına vurulmuş ebedî bir mühürdü. O mühürle birlikte bir millet, yeni bir vatanı kendine açmış; asırlara yayılacak bir medeniyetin ilk harcını karıp bir "kader menteşesi"ni sabitlemiştir...

Türkiye, son dönemde en dramatik sorularından biriyle yüzleşiyor: Çocuklarımız sokaklarda, dijital dünyada, bazen kendi mahallelerinde şiddetin kurbanı hâline geliyor. Mattia Ahmet Minguzzi gibi hayatının baharında toprağa düşen çocuklarımız… Ve aynı zaman diliminde, 15–16 yaşındaki gençler fail olarak karşımıza çıkıyor. Devlet literatüründe buna suça sürüklenen çocuk deniyor. Ama mesele sadece bir hukuk tanımı değil; bir medeniyetin kendi geleceğiyle sınavıdır. Çünkü her çocuk, toplumsal hafızamızın ve ahlaki iddiamızın emaneti.

Türkiye’de belediyeler ile merkezî hükûmet arasındaki ilişkiler, çoğu zaman finansman mekanizmaları üzerinden tartışılır. Altyapı yatırımları, ulaşım projeleri, çevre çalışmaları ve afet yönetimi için iç ve dış kredilere erişim, devletimizin büyüyen kapasitesinin ve kararlı yönetim anlayışının göstergesidir. Ancak bazı kesimler, teknik ve hukuki süreçleri siyasi bir manipülasyon olarak sunmaya çalışır. Son örnek, Aydın Büyükşehir Belediyesi’nin aldığı 18 milyon avroluk Avrupa Konseyi Kalkınma Bankası (AKKB) kredisidir.

Alaska’da gerçekleşen Trump-Putin zirvesi, uzun zamandır beklenen bir buluşmaydı. Ama bunu sadece “iki lider oturdu, konuştular” şeklinde okumak büyük bir hata olur. Aslında bu zirve, 2025’in küresel satranç tahtasında yeni bir hamleydi; bir fotoğraf, bir el sıkışma, bir mesaj zinciri… Ama esas oyun bundan sonra başlayacak.

Türk siyasetinde bazı günler vardır ki, bir partinin iç dünyasını, zaaflarını ve çöküşünü bütün çıplaklığıyla ortaya koyar. Cumhuriyet Halk Partisi için geçtiğimiz gün böyle bir gündü. Bir yanda Özgür Özel, kürsüden Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan’a sesleniyor, “Turpun büyüğü heybede, 12’yi bekle” diyerek hamasi bir meydan okuma sergiliyordu. Diğer yanda, 23 yılını CHP’ye adayan Aydın Büyükşehir Belediye Başkanı Özlem Çerçioğlu AK Parti’ye katılım töreninde “Alnım ak, başım dik” sözleriyle CHP defterini kapatıyordu.

Türkiye, terörle mücadelede tarihî bir döneme girdi. PKK terör örgütünün kendi kendini feshetmesiyle birlikte, silahların gölgesinde geçen uzun yılların ardından ülke artık yeni bir sayfanın eşiğinde. Bu sayfa yalnızca güvenliğin değil, adaletin de yeniden yazılacağı bir dönem olmalı. İşte tam bu noktada Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kurulan Millî Birlik, Demokrasi ve Kardeşlik Komisyonu, terörsüz bir geleceğin hukuk mimarisini inşa etme sorumluluğunu üstlenmiş durumda.

8 Ağustos 2025’te Washington DC'de imzalanan Zengezur Koridoru, sadece bir ulaştırma projesi değil; millî hafızamızda derin izler bırakacak tarihî bir dönüm noktasıdır. ABD Başkanı Donald Trump’ın ara buluculuğunda Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev ile Ermenistan Başbakanı Nikol Paşinyan’ın attığı imzalar, Kafkasya’da yeni bir sayfa açtı. Ancak tüm bu uluslararası satranç hamleleri içinde unutmamamız gereken en önemli gerçek, Zengezur’un öncelikle bizim millî davamız olduğudur...

İsrail Güvenlik Kabinesinin Gazze şehrini tamamen kontrol altına alma kararı, yalnızca taktik bir askerî adım değil; bölgesel güç mimarisini yeniden şekillendirebilecek stratejik bir kırılma anıdır. Bu plan, 7 Ekim 2023’ten bu yana devam eden savaşın yıkımını artırma riskinin ötesinde, Orta Doğu’da oluşmakta olan yeni ittifak hatlarını ve güç projeksiyonlarını da belirleyecek.

Geçtiğimiz günlerde Türkiye, bir belge üzerinden hem kendisiyle hem de geleceğiyle yüzleşti. E-İmza üzerinden kamu sistemlerine sızarak, sahte diplomalar, değiştirilmiş not dökümleri ve düzmece sürücü belgeleriyle kendini var etmeye çalışan bir ağ deşifre edildi. İlk bakışta teknik bir siber suç gibi duran bu mesele, biraz derinlemesine bakıldığında yalnızca kamu sisteminin değil, toplumsal ahlâkın liyakat algısının ve kurumsal güvenin sorgulanmasını gerektiren büyük bir çöküş tablosudur.

Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kurulan Millî Birlik ve Dayanışma Komisyonu, salt bir güvenlik girişimi değil; cumhuriyetin yüz yıllık yükünü taşıyan toplumsal kontratın yeniden güncellenme çabasıdır. Bu komisyon, adını koymaktan imtina ettiğimiz bir hakikatin -yani terörle iç içe geçmiş siyasi yapılarla baş etme mecburiyetinin- kurumsal çerçevesini kurmakla kalmıyor, aynı zamanda gelecekteki siyasi normalin temel parametrelerini de belirliyor. Türkiye, bu komisyonla birlikte bir “terör sonrası siyaset” inşasına hazırlanıyor.

2024 sonunda Esad rejiminin çökmesiyle birlikte Suriye’de taşlar yeniden yerinden oynadı. Ancak burada asıl mesele rejimin yıkılması değil; bu boşluğun kimler tarafından, nasıl doldurulacağıydı. Bu noktada Türkiye’nin sahaya yalnızca askerî ya da insani değil; stratejik, uzun vadeli ve kurucu bir vizyonla girdiği görülüyor. Kilis’ten Halep’e uzanan doğalgaz boru hattı işte bu vizyonun sessiz ama kararlı bir sembolü.