Nur Tuğba Aktay

2025 yılı… Türkiye’nin iç siyaseti artık içeriden değil, dışarıdan yazılıyor. Senaryolar Brüksel’de kurgulanıyor, Berlin’de revize ediliyor, Strazburg’da sahneleniyor. Ama bugün mesele, kimlerin konuştuğu değil; kimin adına konuştuğu.

30 Haziran Pazartesi günü Ankara 42. Asliye Hukuk Mahkemesinde görülecek dava, yalnızca bir kurultayın iptaliyle sınırlı değil. Bu dava, Cumhuriyet Halk Partisinin 102 yıllık tarihinde karşılaştığı en kırılgan eşiklerden birine işaret ediyor. Hukuken “mutlak butlan” yani yok hükmünde sayılma iddiası tartışılacak. Ama asıl mesele, siyaseten “meşruiyetin kaybı”dır.

Artık süper güçler değil, süper belirsizlikler dünyayı yönetiyor...

Orta Doğu’da yangın yeniden harlandı. ABD’nin İran’daki nükleer tesislere düzenlediği saldırı, sadece bölgesel tansiyonu değil, küresel enerji dengelerini de tehdit eden yeni bir kırılmayı tetikledi. Aynı zamanda enerji arz güvenliği üzerinden dünya ekonomisinin damarlarına da bir neşter attı. İran’ın karşılık olarak Hürmüz Boğazı’nı kapatma tehdidini tekrarlaması, bu dar suyolunun sadece bölgesel değil, küresel krizlerin anahtar noktalarından biri olduğunu yeniden gözler önüne serdi.

Orta Doğu âdeta bir yangın yerine dönerken, Türkiye’nin jeopolitik pozisyonu tarihin en kritik kavşağında duruyor. İran-İsrail hattındaki savaş yanı başımızda, Doğu Akdeniz’de güç dengeleri sarsılıyor. Böylesi bir dış tehditler mozaiğinde, devletin en temel kurumları olan yerel yönetimler içten çürürken, Türkiye’nin siyasi ve toplumsal dayanıklılığı alarm veriyor. Ancak esas trajedi, bu dışsal felaket senaryosuna karşılık, ülkenin ana muhalefet partisi CHP’nin iç siyaset stratejisinin ve demokratik vizyonunun derin bir kriz içinde olmasıdır.

Orta Doğu’nun haritası yeniden çiziliyor, ama bu defa masabaşında değil, meydanda…

Bir harita açın önünüze… Bakın, sadece ülkeler ve sınırlar değil; tarihimizin, kaderimizin, milletimizin omuzlarına yüklediği ağır sorumluluklarla dolu bir coğrafya bu. Bosna’dan Kosova’ya, Ukrayna’dan Gazze’ye, Suriye’den Irak’a, Afganistan’dan Libya’ya… Her biri bir kanayan yara, her biri savaşa teslim olmuş geleceğin kırılma noktası. Ve bu haritanın tam kalbinde, sancılı bir duruşla dimdik duran Türkiye var.

Orta Doğu 13 Haziran gecesi yeni bir eşikten geçti. İsrail’in “Yükselen Aslan” adıyla başlattığı çok katmanlı saldırılar, İran’ın Natanz, İsfahan ve Tahran’daki nükleer altyapısını hedef aldı. Bu operasyon, yalnızca vekâlet savaşlarını değil, doğrudan iki devlet arasında açık çatışmayı tetikledi. İran ise “Sadık Vaat-3” koduyla 150’den fazla balistik füze ve yüzlerce İHA’yı devreye sokarak misillemede bulundu. Artık bölgede kontrolsüz bir tırmanış süreci başladı.

Devlet adamlığı, günübirlik siyasal hesapların çok ötesinde, zamanın ruhunu doğru okumak ve gelecek krizleri öngörerek milletin istikametini tayin edebilmektir. Milliyetçi Hareket Partisi Genel Başkanı Sayın Devlet Bahçeli’nin 16 Eylül 2017’de sosyal medya üzerinden kamuoyuna yönelttiği bir soru, bu anlamda sadece Türkiye değil, küresel siyaset açısından da çarpıcı bir dönüm noktasını işaret etmiştir: “Kaliforniya’nın içten içe büyüyen, devamlı zemin tutan ayrılma talepleri iyice somutlaşır, gün yüzüne çıkarsa ABD ne yapacaktır?”

Gazze’nin doğusunda, denize bakan bir mahallede dünyaya geldi Madleen Kulab. Kum fırtınalarıyla kesilmiş çocukluğu, denizin tuzuyla sertleşmiş elleriyle büyüdü. Çocukluk hayalleri, yavaş yavaş balık ağlarına karıştı. Henüz on beşindeyken, babası hastalanınca balıkçı teknesini o devraldı. Erkeklerin dünyasında küpeşteye adım atan ilk kadındı. Sabah ezanıyla denize açılır, akşam yorgun ağlarla eve dönerdi. O zamanlar Gazze henüz yerle bir edilmemişti; gökyüzü hâlâ maviydi, deniz hâlâ umut ve bereket taşıyordu.

Amerikan siyasetinde kişilik çatışması gibi görünen her kriz, çoğu zaman daha derin bir yapısal fay hattına denk düşer. Donald Trump ile Elon Musk arasındaki son söz düellosu da yalnızca bir ego kapışması değil; Cumhuriyetçi cephedeki kimlik bunalımının görünür hâle gelmiş bir yansımasıdır.

Dün, Milliyetçi Hareket Partisi Hukuk ve Seçim İşlerinden Sorumlu Genel Başkan Yardımcısı Sayın Feti Yıldız ile gerçekleştirdiğim kapsamlı görüşmenin ardından, 10. Yargı Paketi’ne dair kayda değer değerlendirmeleri sizlerle paylaşmak istedim. Zira bu düzenlemeler, bir yargı reformundan daha fazlasını temsil ediyor; adaletin sadece kanunla değil, kavrayışla da inşa edilmesi gerektiğine işaret eden bir zihniyet değişiminin izlerini taşıyor.

Son günlerde Avrupa Parlamentosu Türkiye Raportörü Nacho Sanchez Amor’un Silivri Cezaevi’ne kadar gelip tutuklu Ekrem İmamoğlu’nu ziyaret etmesi ve oradan Türkiye’ye dönük mesajlar vermesi, aslında salt bir “dayanışma” gösterisi ya da klasik Avrupa eleştirisi değildir. Bunun ardında, siyasal iletişim açısından çok daha ince dokunmuş, bilinçli bir algı inşası ve uluslararası kamuoyunu şekillendirme çabası yatıyor. Çünkü Amor’un kullandığı dil, özellikle “Türkiye’nin AB’deki geleceği Silivri Cezaevi’nde başlıyor” gibi ifadeler, yalnızca bir hukuki süreçten değil, Cumhurbaşkanlığı makamının ve Türkiye Cumhuriyeti’nin doğrudan hedefe konulduğu çok yönlü bir uluslararası algı operasyonundan besleniyor.

Kemal Kılıçdaroğlu’nun “Sessizliğimiz suskunluk değil, sorumluluktur” sözleri, yalnızca bir liderin kişisel savunması değil; CHP’nin ve Türk muhalefetinin içine saplandığı derin krizlerin aynası. Burada bir kurultay kavgasından, koltuk yarışından fazlası var: Bir partinin kurumsal çöküşü, ahlaki iflası ve Türk demokrasisini tehdit eden bir yozlaşma.

Dış politikada bazen bir şehre yüklenen anlam, o şehrin taşında, toprağında değil, temsil ettiği siyasi niyetlerde saklıdır. İstanbul, işte bir kez daha böyle bir tarihsel eşikte duruyor. Moskova’da Dışişleri Bakanımız Sayın Hakan Fidan’ın Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ve mevkidaşı Sergey Lavrov’la gerçekleştirdiği görüşmeler, yüzeyde birer diplomatik temas gibi dursa da, aslında çok daha büyük bir oyunun taşlarını yerinden oynatabilecek derinlikte. Çünkü artık mesele sadece Karadeniz’in suları ya da Karabağ’ın dağları değil; mesele, Türkiye’nin küresel denklemde nasıl bir oyuncu olduğunu tanımlamak. Ve biz bu tanımı, sessiz ama kararlı diplomasiyle yeniden yazıyoruz.

İstanbul’da, Türkiye’nin kalbinde, dünya sosyalistlerinin yayımladığı bildiri, kâğıt üzerinde bir siyasi dayanışma gibi görünebilir. Ama mesele yalnızca bir belediye başkanının şahsi mağduriyeti değil; Türkiye’nin, İstanbul’un ve milletin cebine, hakkına uzanan bir ahtapotun kollarıdır.

Sayın Cumhurbaşkanımızın “Benim tekrar seçilme veya tekrar aday olma gibi bir derdim yok" sözleri, siyaset gündeminde derin yankılar uyandırdı. Kimileri bu sözleri bir doygunluk işareti olarak gördü, kimileri ise yeni döneme hazırlık olarak yorumladı. Ancak MHP Genel Başkanı Sayın Devlet Bahçeli’nin yaptığı açıklama, "Türkiye’nin size ihtiyacı var" cümlesinin anlamını tamamen farklı bir noktaya taşıdı. Sayın Bahçeli, sadece destek vermekle kalmadı; aynı zamanda Sayın Cumhurbaşkanımıza "tarihî bir sorumluluk" yükledi.

İstanbul’un seçilmiş değil, saklanmış başkanı…

Türkiye, terörle mücadelede tarihî bir dönemeçten geçiyor. 12 Mayıs 2025’te PKK’nın silah bırakma ve örgütsel fesih kararı, yıllardır verilen mücadelenin, şehitlerimizin ve gazilerimizin kutlu mirasının bir neticesi olarak hafızalara kazındı. Ancak bu kritik aşamanın kalıcı bir huzura evrilmesi, güçlü bir siyasi irade ve sağlam bir toplumsal mutabakat gerektiriyor. Tam da bu noktada, MHP Genel Başkanı Sayın Devlet Bahçeli’nin kamuoyuna sunduğu “Millî Birlik ve Dayanışma Komisyonu” önerisi, terörsüz bir Türkiye’nin inşası adına tarihî bir adım olarak öne çıkıyor.

Rusya’nın 2022’de Ukrayna’ya yönelik başlattığı saldırı, sadece bölgesel bir çatışma değil, küresel güç dengelerinin yeniden inşa edildiği bir süreci de beraberinde getirdi. Washington’dan Pekin’e, Berlin’den Riyad’a kadar geniş bir yelpazede yankılanan bu savaş, uluslararası sistemin zayıf noktalarını gün yüzüne çıkarırken, yeni ittifak arayışlarını da tetikledi. Tam da bu kaotik denklemde, Türkiye’nin jeopolitik konumu ve izlediği stratejik diplomasi, dikkatleri İstanbul’a çevirdi.