Ragıp Karadayı

​Timur Han, asrın Firavun’u, Nemrut’u değilse ya neydi? Daha çirkin şeyler de söylüyorlardı...

“O hâlde bizden oraya gidecek serdengeçtinin çok cesur olması lâzım!.."

“Hülâsa, gözü kara, bileği güçlü, korkusuz bir yiğit lâzım beyler, paşalar…”

Huzuru kaçan Sultan, elini şakağına koyarak ileri geri yürüdü bir müddet.

Yıldırım Han, insan ne kadar hissi olsa, duygusal davransa da bu yorgun misafirini mühimsedi.

“Gayet mühim, fevkalâde önemli ve özel şeylermiş anlatacakları Devletlû Sultanım.”

“Sessiz, sakin uykumuzun gelmesini beklerken ne güzel ettiniz de geldiniz canlarım…"

Gülşah’ı kolundan çekip, kapıya doğru yöneldi. Merdivenlerden güle oynaya indiler...

Doğan Bey: “Demek baba oluyorum ha! Demek şimdiye kadar gizledin ha!..”

​ Gülşah, ilk defa açıklayacağı bir mühim haberi, kaç gündür kafasında kuruyordu.

“Avlarımızı dergâha götürelim. Sesi güzel, kıraati mükemmel genç bir hâfız gelmiş..."

​Çekirge Ali, Doğan Bey’i şaşırtarak beklemediği yönden ters takla atıp, önüne düşüverdi.

​O, Beyazıt Paşa’nın damadı ve Gülşah Hanım’ın sevgili kocası yiğitler yiğidi Doğan Bey'di…

​Mevlid-i şerif, binlerce insanın ağzından aynı heyecan, aynı aşk ve inançla tekrar ediliyordu...

​Maria’nın etrafına toplanmışlar merakla, sevgiyle hizmet ediyor, anlattıklarını dinliyorlardı.

Amcası Süleyman Çelebi’yle medreseye gidip gelişini daha dün gibi hatırladı...

​Erkara şaşkındı! İşte şimdi de Mevlid-i şerif nağmeleri aklını başından alıyordu.

​"Adamlar, her kılık ve kıyafette, ellerini, kollarını sallayarak içimizde dolaşmışlar."

Nikâhlısını hemen yanı başında görünce, elinde olmadan "Doğan Bey!" diye haykırdı.

Analar evlatlarına, bacılar kardeşlerine, çocuklar abilerine koştu, hasretle kucaklaştılar.