Ragıp Karadayı

"Buranın sahibi benim. Müşterilerimin emniyetini, rahatını sağlamak da bana ait.."

Hancı, boş lakırtılardan hoşlanmayan genç Osmanlının telaşından dolayı meraklanmıştı.

“Doğan Beyim, yiğit akıncım, bilirim yorgunsun fakat iş de çok mühim. Hadi göreyim sizi..."

​"Perişan edersin kendini. Ne uyursun, ne bir lokma yersin… Biraz istirahat etsen efendi…"

​Süleyman Çelebi, seccadesinin üzerinde diz çökmüş, gözlerinden yaşlar süzülüyordu...

Kendisini topladı Gülşah. Çünkü, her şey yolundaymış gibi davranması gerekiyordu...

​Kendini kötü şeyler düşünmemeye ikna edip, Doğan’dan en son ayrılışlarındaki anı düşündü Gülşah...

"Şunu herkes iyi bilsin ki, bu densizleri bekleyen akıbet hâk ile yeksan olmaktır!.."

Kafesin yaylı kapısını incitmeden açıp, gözüne kestirdiği güvercinlerden birini yakaladı...

Bu bakışta sevgi, şefkat ve sağlam bir iradenin kıvılcımları saçılıyordu.

​Bursa, yeşilin yerini sarıya, turuncu renklere bırakmış, “kızıl Bursa” olmuştu sanki...

​"Bulunduğumuz vahim durum dostlarımızı derinden üzmekte, düşmanlarımızı da sevindirmektedir."

​Başta Emir Sultan, Süleyman Çelebi ve diğer zevat oldukça üzgün, başları önde mahcuptular.

​Evliyâ-i kirâm hazeratının numune hayatlarından misaller vererek asayişi, sükûneti sağladı…

Hurufi’nin can güvenliğinden endişe eden Kripto ve adamları, etten bir koridor oluşturdu.

Cemaatte bir dalgalanma oldu. Ne olduğunu anlamayan halk, can havliyle ayağa kalktı.

Tedbirlerini tam almışlardı. Vaiz, diyeceğini dedikten sonra insanları atlatmak kolaydı.

Elinde olmadan duyduğu bu kederden bir türlü silkinip sıyrılamıyordu Gülşah...

Nikâhlısının önemli bir vazife için gideceğini babasından öğrenmişti Gülşah.

Kripto, isteğin beylerden gelmesine sevindiğini belli etmeden Hurufi’nin kulağına bir şeyler fısıldadı.