Ragıp Karadayı

Göz göze geldiklerinde başıyla selâm verir gibi bir hareket yaptı. Ona hoş görünmek istiyordu.

​"Fazla teferruata girmeyeceğim. Size yardım edecek Erkara Bey!"

​Yemek boyunca Kara Yusuf ile Çakır Vezir durmadan konuştular.

​Çakır Vezir, Bursa’yı, idare edenleri ve edilenleri çok iyi tanımış, komşularıyla da ahbap olmuştu.

Kara Yusuf’a hiç de alışık olmadığı şekilde bu kadar sorgulanmak dokunmuştu.

Dua ve güzel temennilerle yeni küheylanına bindi. Karnı toktu her ikisinin de.

“Kapımız açık yiğidim” diyen ihtiyarla eve doğru yürümeye başladı Doğan bey...

Boğa Hasan sağ yoldan, Atmaca Nuri soldan, Doğan Bey de ortadan gitmek üzere atlarına bindiler.

"Doğan Bey’imize bir şey olursa dava yarı kalır diye endişelenirim Bey'im…”

“Ne olur, ne olmaz yankesici, yol kesicilere fazla görünmeden, sıvışmaya bakalım…”

"Hayvanlarımız otlarken bizler de abdestlerimizi tazeler, namazlarımızı kılarız."

​Gök gürültüsü gibi patlayan kahkaha, birdenbire yerini kıs kıs gülmeye bırakıverdi.

"Hangi birini sayayım bilmem ki? Ağzı dualı analar, pirifâni dedeler, eli tespihli nineler..."

“Büyüklerim güvendi ve dahi yanık yüreklerle dualar ettiler ihlâsla..."

​Gülşah ve ahretlikleri gelişmelere lakayt kalamazlardı şüphesiz.

Yeşilin yerini turuncuya bıraktığı payitahtın temiz sokakları bugün çok farklıydı...

Doğan Bey, Atmaca Nuri ile Boğa Hasan’ı karşısında görünce pek de şaşırmadı.

​Bu, öyle bir görevdi ki “gidip dönmemek, gelip bulamamak” vardı neticesinde.

​Gülşah eliyle Doğan Bey'in ağzını tutarak fazla konuşmasına fırsat vermeden sözünü kesti.

​“Hey koçum benim… Yine yol göründü küheylanım... Mübarek olsun...”