Ragıp Karadayı

"Yüksek emrinizin gereği yapıldı şövalyem. Uyumuyor ama baygın efendim."

“Gülşah’ı Doğan’a yâr etmedim! Eğer Atmaca’ya bırakırsam, bana da Erkara demesinler”

Köşkün arka kısmındaki küçük meyveliğe vahşi bir sessizlik hâkimdi.

Derin derin nefes alıp verdi. Bulunduğu yerde döndü, kıvranıp durdu. Ter içinde kalmıştı Çelebi...

"Endişe edecek olan ben değil sensin!.. Başaramazsan ölürsün demiştim!.. Ben sözümün eriyimdir!.."

"Doğan Bey'i, en tiz zamanda esir olduğu zindandan çıkarmaktır vazifen!"

İki at, birbirinden habersiz, beyaz iki katlı şirin bir binanın farklı köşelerde duruyordu...

Ağır adımlarla ve oldukça üzgün, bitik bir şekilde, evlerine doğru yöneldi genç kız...

Kızlar, Hüsnâ Ana’yı da alarak, hep birlikte Matlube Hanım’a gitmeye karar verdiler.

Kızlar birbirlerine bakıştı. “Ne yapalım?” mânâsında. Sonra da kapıya doğru yürüdüler.

Sisler içinde, yağmur altında ilerleyen iki canlı vardı. Çekirge Ali ve yağız atı...

"Onları şimdilik öldürmedim amma, ölümden daha beter edeceğim. Acı üstüne acı çekecekler!"

Çekirge Ali, yıldırımla vurulmuş gibi, at koşturuyordu dağdan, tepeden...

Doğan’ın sırtüstü yattığı yerde ayaklarını, ellerini demir zincirlerle bağladılar!..

Etrafı gözetleyen Erkara, şüphelendiği kişiler arasından Doğan Bey’i tanımıştı!

Erkara, Aşır, Palabıyık kılık, kıyafet değiştirmiş birer ecnebi gibi görünüyorlardı.

Doğan Bey, ne kadar gizlendiyse de Helen’e yakalanmaktan kurtulamadı.

Roma hamamlarından birine girerken şarap ve süt kokuları karşıladı gelenleri!..

Doğan Bey, bu yılışık sarhoşlardan nasıl kurtulacağının hesabını yapıyordu...

Kâbus, bugün farklıydı. Hızlı hızlı yürüyor, bağırıp çağırıyor, kahkahalar atıyordu.