Ragıp Karadayı

"Timur Han’ı ölü veya diri olarak getirmeye ant içen Doğan Bey, kaybolmuştur!.."

Kızıl testiyi kafasına dikti lıkır lıkır. Susuzluğu geçince sedire uzandı Gülşah...

“Hayırlı geceler, tatlı rüyalar güzelim…” dedi uyuyan arkadaşına. Gülümsedi Sarıkız.

Yiğitler yiğidi Doğan Bey, gözlerini açar açmaz karşısında Serçetutan’ı gördü.

Uzaklardan arkadaşının sesini duyan Dağtartan nefes nefese çıkageldi.

“Yabancı biri! Kimdir, neyin nesidir? Bilen yok! Niye üzülecekmişim ki?"

​"Ne yapabilirim ki ben? Pis Osmanlı! Başımın belâsı nerelere gittin?”

​O, Gelibolu’ya salla ilk geçen ve orada şehit düşen akıncı bir beyin tek oğluydu…

​“Gözümün nuru efendim yetiş imdadıma! Bir âli çıkış kapısı göster bana!.."

"Dünyada, niçin riyakârların, sahtekârların, ikiyüzlülerin hesapları tam görülemiyor?”

Yürüdü… Yürüdü… Ağlamak istedi, beceremedi. Kalbi de beyni de taş kesilmişti.

Uykusuz gözleri yuvasından fırlamış gibiydi. Gülşah bu hâliyle görseydi mutlaka korkardı.

Lime lime olmuş, kırım kırım kırılmış kalbinin daha başka şeylere dayanacak hâli yoktu.

Geri geri bakarak merdivenlerden uçarcasına koşup kayboldu genç köle Türk çocuğu.

​“Eksiğim, gediğim, görülecek bir işim çıkarsa seni tercih edeceğim genç arkadaşım…”

İyice meraklanmıştı Doğan Bey. Genç, hem her şeyi öğrenmek istiyor, hem de ezikti.

Ayak seslerine kulak kabarttı. Gelen, bu yolda ilk tanıştığı Serçetutan’dı.

​Memleketi ve sevdiklerinden uzak bu gurbette kim bilir ne tuzaklar bekliyordu onu?

​Altın yaldızlı el yazması Mushaf-ı şerif de olmasaydı çok daha sıkıcı olacaktı hayatı.

Nilüfer çayının hazin şırıltısını dinleyerek yürüyorlardı iki arkadaş.