Ragıp Karadayı

“Ey Bursa ahalisi! Çelebi Mehmet, Yıldırım Han’ımızın vekili olarak tahta oturmuştur...”

​Muhterem ve muhteşem sultanları Yıldırım Han ve müreffeh memleketleri tehlikedeydi!..

“Herkes ağlarken ben gülüyorum ha. Delirdim mi ne? Olacak şey mi bu? Aman Allah’ım!”

Bilenmiş, çifte su verilmiş kılıçların biri inip biri kalkıyordu. Canlı namına bir şey kalmamıştı...

Açık alanda her iki orduya ait vurulmuş askerler, at ve filler yan gelmiş yatıyor gibi uzanmışlardı.

​''Beyim, kayalara siperlenmiş arkadan hem Osmanoğullarına hem de Timuroğullarına saldırıp duruyorlar.”

​ Ankara Çubuk Ovası kaç haçlı muharebesine sahne olmuştu da böylesini hiç görmemişti.

Bu insanlık düşmanı bozgunculuğun sonu gelmeyecek, nihâyet bulmayacak mıydı?

Bulundukları kayalığın yakınındaki ağaçların altından birkaç atlı, yıldırım hızıyla uçarcasına geçti

​ Boğa Hasan Bey, sırtüstü yatıyordu hâlâ. Arkadaşının ani kalkışına hayretle baktı.

​“Ben de üç oğlum olursa Doğan Bey, Atmaca Nuri, Boğa Hasan isimlerini koyacağım...''

Korku, acı, hasretlik, gözyaşı dolu bir ömre bedel esaret yılları artık geride kalmıştı.

“Önceleri kızıyordum hâlime… Sizi tanımama vesile olduğu için de hepsini unuttum gitti.”

​Tırhıçlı Köyü’nün bacalarından dumanlar, helezonlar oluşturarak lacivertleşen göğe yükseliyordu...

Süleyman Çelebi, Beyazıt Paşa, Gülşah ve arkadaşları hep birlikte sesin geldiği tarafa döndüler. At arabasından inenler olmuştu.

​“Sevdiklerimizi kaybediyoruz ağlıyoruz. Buluyoruz yine ağlıyoruz… Biz aciz kullarız!”

Tek hatırladığı, Ziyaret Dağı yolundaki kâbus dolu o korkunç yüz ve sesten başkası değildi.

“Canlarım, ahretliklerim biricik arkadaşlarım Meryem’im, Sarıkız’ım acaba ne hâldedir?"

Kendine gelen Gülşah, sıçrayarak uyandı. Başı dönüyor, kusacak gibi oluyordu.

Kendini Bursa’nın bağ, bahçe ve sokaklarında hissetti. Hayalinde yürüdü yürüdü Gülşah...