Ragıp Karadayı

“Doğan Bey, düşmanın cesurunu severdi, arkadan vuranını değil. Ona göre; savaş, bir mertlik sanatıydı."

Her gece aynı hikâyeler, aynı sohbetler. Bıkmak usanmak, yorulmak hiç yoktu...

“Ey oğul! Eğer sana hakiki dost, arkadaş lazım ise, Allah için sevenlerle beraber ol."

“Canlarım benim. Yakışanı söylediniz. Üç kişi geldik ama beş kişi olarak gideceğiz Bursa'ya...."

Boğa Hasan, duyduklarını, gördüklerini çabuk anlattı sükûnetle dinleyen arkadaşına.

Konuşmalar, şakalaşmalar biraz sonra yerini derin sessizliğe bıraktı. Tabii ki yorgundular.

İki kafadar akıncı, ilk defa gördükleri hanın yakınındaydılar yorgun atlarının üzerinde.

Canali, öyle bir nârâ attı ki gecenin derinliğinde ortalığı çınlatarak yankılandı!..

Doğan Beyin yattığı odanın bacasında bazıları sinsi sinsi dolaşıyordu!..

Kendisinden çok şeyler öğrendiği Doğan Bey’e hayranlığı gün geçtikçe artıyordu.

"Etrafımızı göremez olduk, sağlıklı düşünemez olduk. Hükümdar olsak da kuluz neticede!"

"Yıldırım Han karındaşım neler yazmış? Hakkımızda ne küfürler edermiş de haberimiz yokmuş!"

​“Mektubunu okuduğum Mahperi kızımızı bu civana vermek isterim… Bir mâni var mı?”

Bu güngörmüş, muhteşem koca, cesur devlet adamı Emîr Timur Han’dı.

“Yok, daha neler? Timur, Yıldırım Han’ın böyle ifadeler kullanmayacağını bilir..."

“Helâl olsun Çakır Vezir’e! Elçiyi bu tarafa yönlendirmeseydi nereden bilecektik ki?”

Canali, Hayıflanıyor, dişlerini ve yumruklarını sıkarak yürüyordu. Âh, bi gücü yetseydi!..

​“Kara sevda insanı ne hâle getiriyormuş meğer... Derlerdi de inanmazdım. Başıma çıktı..."

Çağatay Emîri​ Mahmut Han’ın huzurundaki muteber zevat, birden ayağa kalktı.

​“Yıldırım Han, Kostantiniyye’yi almak için hazırlık üzerine hazırlık yapıyormuş..."