Ragıp Karadayı

Konu baş belâsı hâdiselerden açılınca Sultan’ın kısa süren huzuru hepten kaçmıştı...

Emîr Sultan hazretleri, etrafına bakarken uzak bir köşede Sultan’ı fark etti...

Süleyman Çelebi, fazla bir şey demeden gölge gibi kayıverdi kapı aralığından.

​Süleyman Çelebi, fazla bir şey demeden gölge gibi kayıverdi kapı aralığından.

Bursa kaç gündür ilân edilmemiş bir yas içindeydi âdeta... Yediden yetmişine herkes üzgün, tedirgin ve şaşkındı.

​Yedekleriyle birlikte atlar yüklenmiş, arkadaşları Doğan Bey’i bekliyordu.

“Çobansız nasıl sürü olmazsa, âdil padişahsız halk da olmuyor, olamaz da ağam!”

Kaç gündür gözlerini ne zaman kapasa hemen hemen aynı rüyayı görüyordu.

Uçurumların çevrelediği koca göl, dipsiz bir kuyu gibi başını döndürdü. Düşe kalka kıyısından geçti.

Gülşah, ne yaptıysa beceremedi. Her tarafını kaplayan acılar, ağrılar içinde kıvrandı...

​Tecrübeli akıncı, tarifsiz acılar içinde işkence çekiyor, bir çare bulmak için kıvranıyordu.

Zifirî karanlığı yara yara Süleyman Çelebi önde, Çekirge Ali arkada, konağa geldiler.

“Bir iki emanet kızı koruyamayan beyler, paşalar koca bir devleti nasıl idare eder?”

“Gelinim Gülşah, arkadaşları Meryem ve Sarıkız Hanımlar yok ortalıkta Sultanım!”

Süleyman Çelebi’nin konak çadırı, çamurlu ve bozuk bir yolun sağında kurulmuştu.

“Boynumuz kıldan incedir Padişahım! Bütün ahali yerlerini almış, hazırlıklarını tamamlamıştır..."

Bir pelte gibi olduğu yere yığıldı. Bayılmış, kendinden geçmişti Gülşah Hanım…

"Görsünler Gülşah’ı sizi gidi sizi! Akıllarınca beni burada bırakıp döndüklerinde de üzerime güleceklerdi!"

Etrafı açık külrengi sisler sarmış, sanki gökle yer Ziyaret Dağı ile birbirine birleştirilmişti.

Gülşah, artan ekmek, peynir, zeytin ve diğer yiyecekleri sepete doldurdu. Sofrayı Meryem temizleyerek kaldırdı.