Ragıp Karadayı

Yolların biraz kuruması için beklerken Kara Mederese’de sohbet iyice koyulaşmıştı.

​Kapıdan başını uzatan Ahmed Efendi “İşte beklediklerim burada…” diyerek tebessümle selâm verdi.

“İyi dost, iyi günde çağrıldığında, kötü günde ise çağrılmadan gelendir.”

​Geç saatlerde yorgun, uykusuz oldukları hâlde sevinçleri, heyecanları birbirine karışmıştı...

Evdeki gürültüye uyanmış olan küçük Numan; sessizce anacığının dizi dibine çöktü...

Hanımının müşfik ses tonundan; aslında mesut olduğunu anlamak zor olmadı.

​O, her işine güzel niyetler edinerek “Besmele” ile başlardı. Yine öyle yaptı...

"De hele! Uykularını kaçıran, seni böyle derin derin düşündüren şey nedir bey?"

​Ahmed Efendi'nin, Numan’ın suallerinden uykusu kaçmış, yorgunluk diye bir şey kalmamıştı.

​"Ak kuzucuğu kucağımda hem sevdim, hem de onunla sohbet ettim babacığım."

"Kara Medresenin müderrisleri evimizi teşrif edecekler. Buna devlet kuşu derler hanım!"

“Ah acelecilik!” diye mırıldandı. Evet, buna da şükürdü… Beterin beteri vardı…

Zülküf, daha bu yaşta ipe sapa gelmiyor, hiçbir şeye itibar etmiyor, kimseye kıymet vermiyordu.

"Benden hiç gidemeyen bir hüzün var; masal kuşunun peşine düşmüşüm gibi bir hâl."

Sanki her yer, her şey kalın kışlıklarını çıkarıp atmış, rengârenk yazlıklarını giyinmişti.

Numan, edebinden, utandığından, başkaları görmesin diye başını yere eğerdi hep...

Evin tandır başında oturmuş ocak yakan Fatıma anacığını gördü küçük Numan.

Ömür mecburi bir sefer, zoraki bir yolculuk değil miydi zaten? Ebedi hayata sırlarla dolu bir sefer…

Numan, yaşından beklenmedik bir olgunlukla ve hızla hemen koşup elini öpüverdi.

Böyle sevimli bir mekân görüp kuzucuklarını hiç götürmemezlik eder miydi Numancık?