Ragıp Karadayı

"Çok düşündüm efendim. En sonunda nefsimi alt edebildim!" diyebildi Ahmed Efendi!

"Bu sabahki havayı özetleyen bir cümle... Hikmetli sözlerin sahibi sen hoş gelmişsin..."

Ziyarete pek ümitli gelen Fadıl Hocaefendinin dönmek üzereyken içine bir kurt düşmüştü.

"Fadıl Hoca, güler yüzlü, müşfik, babacan ve seni çok seviyor… Hem beni çok iyi tanıyan biri."

Bütün kalbiyle daldı; kendini dünyaya bağladığını hissettiği şeye, bitmeyen hayallerine...

​"O, okumak için yaratılmış sanki! Yoksa vebal altında kalırsın Koyunlucalı!"

"Dünyayı durdurmaya kuvvetimiz yetmez! O zaman da iş işten geçmiş olur!"

Çok şeyler konuşuldu. Söz döndü dolaştı küçük Numan’ın medreseye verilmesine geldi.

Misafirleri merak ediyordu: “Acaba gelebildiler mi? Belki de vazgeçmişlerdir!..”

Ellerini yıkayan müderrisler; bu çokbilmiş çocuğun başını okşayarak sofraya geçtiler...

"Yollar; sularını biraz çeksin. Çamurlu ayaklarımızla hane-i saadetinizi kirletmeyelim…"

Yolların biraz kuruması için beklerken Kara Mederese’de sohbet iyice koyulaşmıştı.

​Kapıdan başını uzatan Ahmed Efendi “İşte beklediklerim burada…” diyerek tebessümle selâm verdi.

“İyi dost, iyi günde çağrıldığında, kötü günde ise çağrılmadan gelendir.”

​Geç saatlerde yorgun, uykusuz oldukları hâlde sevinçleri, heyecanları birbirine karışmıştı...

Evdeki gürültüye uyanmış olan küçük Numan; sessizce anacığının dizi dibine çöktü...

Hanımının müşfik ses tonundan; aslında mesut olduğunu anlamak zor olmadı.

​O, her işine güzel niyetler edinerek “Besmele” ile başlardı. Yine öyle yaptı...

"De hele! Uykularını kaçıran, seni böyle derin derin düşündüren şey nedir bey?"

​Ahmed Efendi'nin, Numan’ın suallerinden uykusu kaçmış, yorgunluk diye bir şey kalmamıştı.