Ragıp Karadayı

İki kolunu iki tarafa açarak koşarcasına yürüdü, kuvvetle sımsıkı talebesine sarıldı.

Sisler arasında Bursa göründüğünde ikinci talebelik ve müderrislik hatıraları canlanıverdi gözünde...

Uzun bir aradan sonra binbir ümitle Kayseri’ye döndü Bayram. Fakat hocası orada yoktu!..

"Ana-baba, eş-dost, hısım-akrabayı ziyaretten geri durmayın evlatlarım.”

"Yanmak ve 'peki' demek bu yolun esasıdır Bayram’ım! Sadece sen mi yanıyorsun?"

"Tam teslim oldum efendim! “Akıl, rüşt, hidayet” diyorsunuz, ben de “öyledir” derim."

Bayram ismini aldıktan sonra kısa zamanda kalp gözü açılmıştı...

"Ve aleyküm selâm ve rahmetullah ve berekâtühü. Hoş geldiniz Numan’ım!"

"İsmim Şücâ-i Karamanî. Hocam Hâmid-i Veli sizi Kayseri'ye davet ediyor!..”

"Issız mekânlarda dolaşıp nefsinle uğraşmakla eline ne geçiyor?"

Talebelerle meşgul olmaktan, onları noksansız yetiştirmekten büyük bir zevk alırdı.

"İnsanların çoğu dünyalık elde edeyim derken âhiretlerini kaybetti çok yazık!.."

Çoğu insanlar pek cahildi, yarı okumuşların kibrinden de bıkmıştı.

"Abuk sabuk konuşmam; sizin de nefsinize uyup uymayacağınızı ölçmek içindi."

"Demek istediğimiz üzüntünün, kederin belli şartlara bağlılığı yok! Her an, her şey olabiliyor."

"Keşke buraya gelmeseydin! Keşke tanışmasaydık! Keşke hiç konuşmasaydık bu meseleleri!"

O çok şeyler öğrenmek, insanların, insanlığın ebedi saadeti için uğraşmak istiyordu...

Sessiz, sakin bir iki odacık; sanki onun için ayrılmış, onun içeri girmesini bekliyordu.

Gözleri yerde ilerliyor ve derin derin rutubetli havayı içine çekiyordu Numan.

Arkadaşının bu hâline pek üzülüyordu. Ne yapabileceğini düşünürken anacığını gördü.