Ragıp Karadayı

Hanımının müşfik ses tonundan; aslında mesut olduğunu anlamak zor olmadı.

​O, her işine güzel niyetler edinerek “Besmele” ile başlardı. Yine öyle yaptı...

"De hele! Uykularını kaçıran, seni böyle derin derin düşündüren şey nedir bey?"

​Ahmed Efendi'nin, Numan’ın suallerinden uykusu kaçmış, yorgunluk diye bir şey kalmamıştı.

​"Ak kuzucuğu kucağımda hem sevdim, hem de onunla sohbet ettim babacığım."

"Kara Medresenin müderrisleri evimizi teşrif edecekler. Buna devlet kuşu derler hanım!"

“Ah acelecilik!” diye mırıldandı. Evet, buna da şükürdü… Beterin beteri vardı…

Zülküf, daha bu yaşta ipe sapa gelmiyor, hiçbir şeye itibar etmiyor, kimseye kıymet vermiyordu.

"Benden hiç gidemeyen bir hüzün var; masal kuşunun peşine düşmüşüm gibi bir hâl."

Sanki her yer, her şey kalın kışlıklarını çıkarıp atmış, rengârenk yazlıklarını giyinmişti.

Numan, edebinden, utandığından, başkaları görmesin diye başını yere eğerdi hep...

Evin tandır başında oturmuş ocak yakan Fatıma anacığını gördü küçük Numan.

Ömür mecburi bir sefer, zoraki bir yolculuk değil miydi zaten? Ebedi hayata sırlarla dolu bir sefer…

Numan, yaşından beklenmedik bir olgunlukla ve hızla hemen koşup elini öpüverdi.

Böyle sevimli bir mekân görüp kuzucuklarını hiç götürmemezlik eder miydi Numancık?

Elinde Hasan Dede'den gelen mektubun son cümleleriyle donakalmıştı Naciye Hanım!..

"Milleti millet yapan birliktir, örneğimiz sizler ve sizin gibiler olacak inşallah..."

"Kahraman Ali’m; yakınlarını çok iyi anlamak, yaşamak, yaşatmak için gelmiş bu fani dünyaya..."

"Anneciğim meraklanma buradayım. Lütfen üzülme! Her şeyi anlatacağım..."

Ömer, o gün imtihandan sonra sözünde durmuş, koşarak Ali’yi bıraktığı yere gelmişti.