Ragıp Karadayı

​ Boğa Hasan Bey, sırtüstü yatıyordu hâlâ. Arkadaşının ani kalkışına hayretle baktı.

​“Ben de üç oğlum olursa Doğan Bey, Atmaca Nuri, Boğa Hasan isimlerini koyacağım...''

Korku, acı, hasretlik, gözyaşı dolu bir ömre bedel esaret yılları artık geride kalmıştı.

“Önceleri kızıyordum hâlime… Sizi tanımama vesile olduğu için de hepsini unuttum gitti.”

​Tırhıçlı Köyü’nün bacalarından dumanlar, helezonlar oluşturarak lacivertleşen göğe yükseliyordu...

Süleyman Çelebi, Beyazıt Paşa, Gülşah ve arkadaşları hep birlikte sesin geldiği tarafa döndüler. At arabasından inenler olmuştu.

​“Sevdiklerimizi kaybediyoruz ağlıyoruz. Buluyoruz yine ağlıyoruz… Biz aciz kullarız!”

Tek hatırladığı, Ziyaret Dağı yolundaki kâbus dolu o korkunç yüz ve sesten başkası değildi.

“Canlarım, ahretliklerim biricik arkadaşlarım Meryem’im, Sarıkız’ım acaba ne hâldedir?"

Kendine gelen Gülşah, sıçrayarak uyandı. Başı dönüyor, kusacak gibi oluyordu.

Kendini Bursa’nın bağ, bahçe ve sokaklarında hissetti. Hayalinde yürüdü yürüdü Gülşah...

"Dediğimi yapmazsanız, lağımın içinde ve dışında canlı namına bir şey bırakmayız.”

Son gelen haberler anında yayıldı. Çakır Vezir’in büyük bir lağım açtığı söyleniyordu.

Kolkıran akıncı, diğer arkadaşlarına baktı. Bu durumdan bir şey anlamamış gibiydiler.

Erkara Bey: “Karanlık olması yetmiyor! Hava bozmayacak mı? Âh! Biraz sis olsa!..”

“Bu şartlarda bir genç akıncının bu kadar fedakârlığı olacak şey değil Canali’m.”

Üzerlerine gelen kayaların çıkardığı toz, toprak bulutları dinmiş, ortalık iyice sakinleşmişti.

​“Dönüşü olmayan bir yoldayız Emir’im! Bizler fâniyiz! Bugün var, yarın yokuz…"

​Yıldırım Han, fazla yaşlı olmamasına rağmen asırlık pirifâni gibi tecrübe sahibi olmuştu.

​“En iyi kutlama, buraların hep bize kalması. Sil baştan yeniden toparlanmamız lâzım.”