Ragıp Karadayı

Güneş, demirci körüğünde kızarmış nal gibi son sarı ışıklarını dağların tepelerine vuruyordu...

At koşturuyorlardı... İlk günleri epeyce yol almak Doğan Bey’in sefer âdetlerindendi.

​Mahperi, bu muhabbetli anın biteceğinden korktu nedense. Yine içi bir hoş olup yandı.

​"Bana bak Canali! Yessir paranı ben verdim. Yoksa bu karda kışta dışarıda kalacaktın."

Serçetutan, Canali’yi eline geçirince hemen hemen bütün işlerini ona havale etmişti.

​"En mühimi de Padişah Efendimize tam sadakatle tâbi olmak ve dahi dua etmektir."

“Devletşah Hatun’umuz da bilirler ki devletimizin devamı, zaferlerimizin artması bir sultanlık şerefidir."

“Efendim! Biz de şaşkınız. Gaipten duyduklarımızı soframızda görünce aptallaştık.”

​“Lütfen söyleyin! Sultanımız duyarsa benim için hiç de iyi olmaz. Bir hatam varsa düzelteyim.”

"Zalim adam çekil önümden!.. Yapacağını yaptın artık, bırak peşimi!”

​Şekilsiz bir dev gibi duran mağaranın önünden kayalara tutunarak indi Gülşah...

​Çakır Vezir’i konuşturacaktı. Bunun için de padişahın iznini alması şarttı. Nasıl başaracaktı peki?

"Her şey olurdu da bunu hiç akıl edemezdim. Demek kaderimizde bu da varmış meğer...”

Aşır’ın hâlâ bir kelâm etme cesareti yoktu. Durup boş gözlerle yeğenine baktı.

Nereden, nasıl başlayacağını bir türlü beceremedi. Ezildi, büzüldü, sıkıldı, ter üzerine ter döktü...

​Bir grup tuğlu, sorguçlu, miğferli muharip tıfıl, itişe kakışa savaşçılık oynuyordu.

​Günler geçip gitse de onların hasreti, üzüntü ve kederi bitmek bilmiyordu.

​Haneleri gece gündüz boş durmayan bu dostlar, gelenleri de vakarla kabul ediyorlardı.

​Matlube Ana, Doğan Bey’in yedek atına binmiş, sancağın dalgalandığı tepeye kadar çıkmıştı.

Kaç gündür Sarıkız çok durgun, Meryem ise hüngür hüngür ağlıyordu...