Ragıp Karadayı

​Çakır Vezir; ‘yanlış mı yaptım?’ diye telâşla avânesinin yüzüne baktı.

​"O, en neşeli zamanında bile yarınını düşünürdü. Dolayısıyla hep temkinliydi..."

​Taş duvarlardan sarı, kırmızı kurumuş yaprakların sarktığı bahçe boyunca yürümeye başladı...

“Serin olsa da biraz dolaşmak, hava almak istemişti canım. Çok bunaldım Beyim…”

Adamın; Erkara ve Üryan Beyler’in hareketinden sinirleri bozuluyordu her nedense.

​Yanına “birlikte çalış” diye getirilen bu acayip insanla neyi, nasıl konuşacaktı?

Nihâyet Doğan Beyin irtibat kuracağı son adama da ulaştılar.

​Doğan Bey "Lâ havle" çekerek yutkundu… Acı acı gülümsemekle yetindi.

“Hiddetlenme Beyzadem! Bir daha bu konuyu açmayacağım! Söz!..”

​Kulaklarına inanamadı Doğan Bey. “Neler söylüyor?” diyerek yutkundu.

Göz göze geldiklerinde başıyla selâm verir gibi bir hareket yaptı. Ona hoş görünmek istiyordu.

​"Fazla teferruata girmeyeceğim. Size yardım edecek Erkara Bey!"

​Yemek boyunca Kara Yusuf ile Çakır Vezir durmadan konuştular.

​Çakır Vezir, Bursa’yı, idare edenleri ve edilenleri çok iyi tanımış, komşularıyla da ahbap olmuştu.

Kara Yusuf’a hiç de alışık olmadığı şekilde bu kadar sorgulanmak dokunmuştu.

Dua ve güzel temennilerle yeni küheylanına bindi. Karnı toktu her ikisinin de.

“Kapımız açık yiğidim” diyen ihtiyarla eve doğru yürümeye başladı Doğan bey...

Boğa Hasan sağ yoldan, Atmaca Nuri soldan, Doğan Bey de ortadan gitmek üzere atlarına bindiler.

"Doğan Bey’imize bir şey olursa dava yarı kalır diye endişelenirim Bey'im…”

“Ne olur, ne olmaz yankesici, yol kesicilere fazla görünmeden, sıvışmaya bakalım…”